Μεταστροφές στην Ορθοδοξία - Greek Flowers of Orthodoxy 29

 

https://orthodoxsmile.blogspot.com

Orthodox Smile - Ορθοδοξία

Μεταστροφές στην Ορθοδοξία

Greek Flowers of Orthodoxy 29

ORTHODOX CHRISTIANITY – MULTILINGUAL ORTHODOXY – EASTERN ORTHODOX CHURCH – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ – ​SIMBAHANG ORTODOKSO NG SILANGAN – 东正教在中国 – ORTODOXIA – 日本正教会 – ORTODOSSIA – อีสเทิร์นออร์ทอดอกซ์ – ORTHODOXIE – 동방 정교회 – PRAWOSŁAWIE – ORTHODOXE KERK -​​ නැගෙනහිර ඕර්තඩොක්ස් සභාව​ – ​СРЦЕ ПРАВОСЛАВНО – BISERICA ORTODOXĂ –​ ​GEREJA ORTODOKS – ORTODOKSI – ПРАВОСЛАВИЕ – ORTODOKSE KIRKE – CHÍNH THỐNG GIÁO ĐÔNG PHƯƠNG​ – ​EAGLAIS CHEARTCHREIDMHEACH​ – ​ ՈՒՂՂԱՓԱՌ ԵԿԵՂԵՑԻՆ​​ / Abel-Tasos Gkiouzelis - https://gkiouzelisabeltasos.blogspot.com - Email: gkiouz.abel@gmail.com - Feel free to email me...!

♫•(¯`v´¯) ¸.•*¨*

◦.(¯`:☼:´¯)

..✿.(.^.)•.¸¸.•`•.¸¸✿

✩¸ ¸.•¨ 

Παρακαλούσα τον Θεό να μου αποκαλύψει την αλήθεια

Ιστορία για το πώς μία Προτεστάντισσα γνώρισε την Ορθοδοξία στις ΗΠΑ

Τατιάνα Σεμιρόγκ-Γιαροστσιούκ

Ντμίτρι Ζλόντορεβ: Η Τατιάνα Σεμίγκοροντ-Γιαροστσιούκ γεννήθηκε στη Ναχόντκα, αλλά πέρασε σχεδόν όλη της τη ζωή στις ΗΠΑ. Η οικογένειά της ήταν Πεντηκοστιανή, αλλά στα νιάτα της ένιωσε σαν να είχε φτάσει σ’ ένα αδιέξοδο και άρχισε να ζητάει από τον Θεό να της αποκαλύψει την Αλήθεια. Μετά από πολλά χρόνια τη βρήκε στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, την οποία οι Πεντηκοστιανοί θεωρούσαν διώκτη του Χριστιανισμού. Στην πορεία, έπρεπε να υπομείνει τον θάνατο του πρώτου της συζύγου, τον καρκίνο, τις διαφωνίες με την οικογένειά της και πολλά άλλα εμπόδια. Και τώρα, έξι χρόνια αφ’ ότου ξεκίνησε την αναζήτησή της για την Αλήθεια, βρήκε ξανά την αγάπη και παντρεύτηκε σε ορθόδοξη εκκλησία. Η συζήτησή μας έμοιαζε περισσότερο με εξομολόγηση παρά με συνέντευξη και μάλιστα ήρθα σε αμηχανία, άλλωστε είμαι δημοσιογράφος, όχι ιερέας. Ή, μάλλον, δεν επρόκειτο για συζήτηση, αλλά για μονόλογο.

– Πριν μοιραστώ την ιστορία μου, κατ’ αρχάς θέλω να πω ότι δεν κρίνω σε καμία περίπτωση τους Πεντηκοστιανούς ή τους Προτεστάντες. Ολόκληρη η οικογένειά μου και πολλοί από τους φίλους μου παραμένουν Πεντηκοστιανοί. Τους σέβομαι πάρα πολύ, τους αγαπώ πάρα πολύ, αν και βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι κάνουν λάθος. Αλλά δεν θα ήθελα να τους πληγώσω ή να τους προσβάλω.

Δεν ήρθα στην Ορθοδοξία αμέσως. Δεν συνέβη σε μια μέρα ή έστω σ’ έναν μήνα. Ήταν ένα μακρύ ταξίδι, που ξεκίνησε όταν ήμουν 18 ετών. Τότε ένιωσα ξαφνικά ότι κάτι έλειπε από την πίστη μου, ότι ήταν σαν να υπήρχε παντού γύρω μου ένα ψέμα. Ήταν σαν να είχα φτάσει σ’ ένα αδιέξοδο και δεν ένιωθα μια συγκεκριμένη σύνδεση με τον Θεό.

Φυσικά, ήξερα πολλά γι’ Αυτόν. Οι Προτεστάντες μελετούν τον Λόγο του Θεού πολύ σοβαρά από νεαρή ηλικία, τον αποστηθίζουν κυριολεκτικά, και αυτό είναι υπέροχο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους Ρώσους Προτεστάντες, επειδή στη Σοβιετική Ένωση ήταν δύσκολο ν’ αποκτήσει κανείς Βίβλο και οι άνθρωποι την αποστήθιζαν, ώστε σε περίπτωση διώξεων να γνωρίζουν τον Λόγο του Θεού και να τους βοηθάει.

Έτσι διδάχτηκα και γνώριζα τον Λόγο του Θεού κυριολεκτικά από την αρχή μέχρι το τέλος, από τη Γέννηση έως την Αποκάλυψη. Πρόσφατα βρήκα τη Βίβλο μου, την οποία διάβαζα στα νιάτα μου: Έχει πάρα πολλές χειρόγραφες σημειώσεις μου. Παρά ταύτα, γνωρίζοντας όλη την Αγία Γραφή, εξακολουθούσα να αισθάνομαι ότι δεν είχα πραγματική σχέση με τον Θεό. Ένιωθα ότι ήταν Φίλος μου, προσευχόμουν σ' Αυτόν όσο μπορούσα, αλλά δεν ένιωθα την ενότητα μαζί Του, την πραγματική παρουσία Του στη ζωή μου. Και ακόμη και αν το ένοιωθα, συνειδητοποίησα αργότερα ότι επρόκειτο γι’ αυθυποβολή.

Ξεκίνησα την αναζήτησή μου στην ηλικία των 18 ετών, κάτι που συνεχίστηκε για πολλά χρόνια. Τελικά, βρήκα την πίστη σε ηλικία 37 ετών, όταν βρέθηκα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ήταν ένα πολύ μακρύ ταξίδι και κάθε φορά που πίστευα ότι είχα βρει κάτι, αποδεικνυόταν ότι δεν ήταν ακόμα το ζητούμενο.

Την άνοιξη του 2016 ήρθε μια στιγμή που ένιωσα ότι δεν αντέχω άλλο έτσι. Ένιωσα ότι δεν γνωρίζω καθόλου την Αλήθεια και βρίσκομαι σε απόλυτη πνευματική «χρεοκοπία». Και μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι ο Προτεσταντισμός οδηγεί τελικά μόνο σε μια τέτοια κατάσταση, δηλαδή στην πώρωση.

Πήγαινα από τη μια εκκλησία στην άλλη. Επισκέφτηκα Πρεσβυτεριανούς, Μεθοδιστές, Βαπτιστές, δηλαδή πήγα σε όλα τα είδη των εκκλησιών. Έκανα ό,τι μου έλεγαν να κάνω: Να γεμίσω με πνεύμα, να μιλάω διάφορες γλώσσες, να προσεύχομαι, να ζητώ από τον Θεό. Τα έκανα όλα. Ήμουν πολύ επιμελής μαθήτρια. Και όμως, μέσα μου εξακολουθούσα να αισθάνομαι άδεια.

Τελικά, σταμάτησα να πηγαίνω σε εκκλησίες και απλά είπα: «Κύριε, δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι. Σε παρακαλώ, αποκάλυψέ μου την Αλήθεια, ό,τι και αν μου κοστίσει, με όποιον τρόπο και αν θέλεις να με οδηγήσεις σε αυτήν. Δεν μπορώ να ζήσω πια χωρίς αυτήν την Αλήθεια, δεν βλέπω κανένα νόημα στη ζωή μου».

Θυμάμαι ότι έκλαιγα πικρά τότε, ήταν μια περίοδος πλήρους πνευματικής εξάντλησης για μένα. Αφού είπα αυτήν την προσευχή, συνέχισα την αναζήτησή μου, διαβάζοντας πολύ. Ακριβώς τότε γεννήθηκε η τρίτη μου κόρη. Όταν τα παιδιά και ο πρώτος μου σύζυγος, τεθνεώς πλέον, κοιμόντουσαν, εγώ διάβαζα ακόμη και βαθιά μέσα στη νύχτα. Και σιγά-σιγά κάποια πράγματα άρχισαν ξαφνικά ν’ αντηχούν στην ψυχή μου. Τα βιβλία εκείνα ήταν γραμμένα από Ορθόδοξους συγγραφείς-θεολόγους, ιερείς, ιστορικούς.

Το άρθρο για το πόσοι ορθόδοξοι πιστοί σκοτώθηκαν από τους Μπολσεβίκους ήταν πολύ σημαντικό για μένα, επειδή μεγάλωσα ανάμεσα σε Πεντηκοστιανούς, οι οποίοι διώχθηκαν πολύ. Ο προπάππους μου πέρασε 20 χρόνια σε στρατόπεδα της Σιβηρίας. Η σύζυγός του και τα οκτώ παιδιά τους ζούσαν σ’ ένα αμπρί. Επέζησαν μετά βίας, τρώγοντας φλούδες πατάτας, όμως τέσσερα από τα παιδιά πέθαναν.

Ο Πεντηκοστιανός προπαππούς μου, ο οποίος θυσίασε τη ζωή του για τον Χριστό, αποτέλεσε πρότυπο πίστης για μένα. Νόμιζα ότι η Αλήθεια πρέπει να είναι μαζί του, στην πίστη του, αφού είχε υποφέρει τόσο πολύ γι’ αυτήν. Ταυτόχρονα, δεν γνώριζα απολύτως τίποτα για τους διωγμούς των oρθοδόξων πιστών. Αλλά όταν διάβασα ότι οι Μπολσεβίκοι είχαν σκοτώσει εκατομμύρια Ορθόδοξους, μεταξύ των οποίων και σπουδαίους κληρικούς, αληθινούς Αγίους, έκλαιγα με λυγμούς και δεν μπορούσα να το πιστέψω: Πώς ήταν δυνατόν να μην το γνωρίζω αυτό; Είχα διδαχθεί από τους Πεντηκοστιανούς ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ο εχθρός της πίστης μας, επειδή τη θεωρούσαν «παράρτημα της KGB». Όμως όταν διάβασα όλ’ αυτά, τα μάτια μου άρχισαν ν’ ανοίγουν. Έμαθα πολλά για τη δολοφονία της οικογένειας του Τσάρου Νικολάου Β΄, πόσο αφοσιωμένοι ήταν στον Θεό, τι ιερή ζωή ζούσαν, πώς δυσφημίστηκαν από τη σοβιετική προπαγάνδα, ώστε ο λαός να τους μισεί. Αγαπώ πολύ την ιστορία και όλ’ αυτά τα πράγματα άρχισαν να μου αποκαλύπτονται. Η ίδια η Ρωσία άρχισε να μοιάζει με μια εντελώς διαφορετική χώρα. Συνειδητοποίησα πόσα πολλά είχε υποστεί ο λαός μας, συμπεριλαμβανομένων των ορθόδοξων πιστών, από τον Διάβολο και τους κομμουνιστές.

Όλ’ αυτά τα πράγματα άρχισαν να μου αποκαλύπτονται σταδιακά, σιγά-σιγά, συμπεριλαμβανομένων των ιστορικών γεγονότων. Διάβασα πολλά για το γνήσιο της Ορθοδοξίας κατά την εποχή των Μπολσεβίκων, για το πώς οι ιερείς τούς αντιστάθηκαν. Διάβασα για τον Όσιο Ιωάννη της Κροστάνδης και γι’ άλλους Αγίους. Και ξαφνικά ήρθε μια τέτοια στιγμή, που, έχοντας μάθει όλ’ αυτά, ρώτησα: «Τι πρέπει να κάνω στη συνέχεια;».

Ομολογώ πως δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι, ζητώντας από τον Κύριο να μου δείξει την Αλήθεια, θα με οδηγούσε στην Ορθοδοξία. Ήμουν έτοιμη να βρεθώ σε οποιοδήποτε χριστιανικό δόγμα, αλλά όχι εκεί. Φοβήθηκα κιόλας: Πώς να προδώσω τον Πεντηκοστιανισμό και τον παππού μου, που υπέφερε για την πίστη;

Για αρκετές εβδομάδες αγωνιούσα γι’ αυτό. Υπήρχε ένας σοβαρός αγώνας στην ψυχή μου, μια αγωνία. Ήξερα ότι θα είναι δύσκολο για την οικογένειά μου να δεχτεί τη μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία.

Εκείνην την εποχή δεν είχα εμπιστοσύνη στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά στην πόλη Σάρλοτ της Βόρειας Καρολίνας, όπου ζούσαμε, υπήρχε μια ελληνική εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου. Αποφάσισα να πάω εκεί και να μιλήσω με τον ιερέα. Είχα μία μακρά λίστα ερωτήσεων, που κάνει κάθε Προτεστάντης: Σχετικά με τη λατρεία της Παναγίας, την προσευχή για τους νεκρούς, την προσκύνηση των εικόνων. Στα μισά περίπου της λίστας, κάτι μου συνέβη ξαφνικά. Ρώτησα τον ιερέα: «Πού στη Βίβλο λέγεται ότι μπορείς να προσευχηθείς για τους νεκρούς;». Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς ο ιερέας με κοίταξε στα μάτια και μου απάντησε ήρεμα: «Ποιος σου είπε ότι είναι νεκροί;». Εκείνην τη στιγμή, θυμήθκα τα λόγια από τη Βίβλο: «Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται» (Ιω 11:25). Ένιωσα ότι οι υπόλοιπες ερωτήσεις δεν χρειαζόταν καν ν’ απαντηθούν. Με κατέκλυσαν δάκρυα συγκίνησης και ταπεινότητας. Ήταν ένα θαύμα: Συνειδητοποίησα ξαφνικά, βαθιά μέσα στην ψυχή μου, ότι αυτό είναι, ότι δεν έχω άλλες ερωτήσεις και ο Κύριος με οδήγησε στην Αλήθεια.

Πέρασαν μερικοί μήνες ακόμη, δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα, αλλά σιγά-σιγά αυτά τα πράγματα άρχισαν ν’ αποκαλύπτονται. Η ίδια η Παναγία μού αποκαλύφθηκε. Τη ρώτησα: «Μητέρα του Θεού, με δίδαξαν ότι είναι αδύνατο ν’ απευθυνόμαστε σ’ Εσένα, είναι αδύνατο να πούμε ακόμα και τ’ όνομά Σου, ότι όλες οι αιτήσεις μας μπορούν ν’ απευθύνονται μόνο στον Πατέρα, στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα. Δεν Σε είχα στη ζωή μου. Σε παρακαλώ, φανέρωσέ μου τον εαυτό Σου». Και ξέρετε, σιγά-σιγά, μετά από πολλές εβδομάδες, άρχισα να καταλαβαίνω τη σπουδαιότητά Της, ποια είναι για την πίστη μας και πόσο σημαντικό είναι να Την αναγνωρίζουμε.

Είναι ένα τέτοιο θαύμα! Άλλωστε, οι Προτεστάντες, ειδικά εκείνοι που ήταν από την πρώην Σοβιετική Ένωση, πολύ σπάνια μεταστρέφονται στην Ορθοδοξία. Εν πάση περιπτώσει, δεν γνωρίζω ούτε ένα τέτοιο άτομο. Όλ’ αυτά συμβαίνουν επειδή στη σοβιετική εποχή η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρούταν εχθρός και διώκτης.

Είχα συνηθίσει ότι οι Προτεστάντες πάντα καλούν και προτρέπουν τον κόσμο να έρχεται στην εκκλησία τους. Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει κάτι τέτοιο και ήταν σαν να συνειδητοποίησα ότι δεν είναι μόνο ένα άτομο που φέρνει ένα άλλο άτομο στην πίστη, αλλά ο ίδιος ο Θεός, με θαυμαστούς τρόπους, που είναι ακατανόητοι για εμάς. Κανείς δεν με κάλεσε σε αυτήν την Εκκλησία, ούτε ένα άτομο. Όταν συνειδητοποίησα ότι η Αλήθεια θα μπορούσε να βρίσκεται στην Ορθοδοξία, δεν ήξερα καν πού να πάω: Απλώς άρχισα να ψάχνω ναούς στην πόλη μου, μέσω του Διαδικτύου. Δεν είχα κανέναν να ρωτήσω και κανένας δεν με οδήγησε εκεί παρά ο ίδιος ο Θεός!

Κανείς δεν με κάλεσε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν είχα κανέναν να ρωτήσω και κανένας δεν με οδήγησε εκεί, παρά ο ίδιος ο Θεός!

Όταν είπα στον Κύριο ότι είμαι πρόθυμη να κάνω τα πάντα για την Αλήθεια, δεν ήξερα το τίμημα που θα έπρεπε να πληρώσω γι’ αυτό. Μόλις λίγες εβδομάδες αργότερα διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού. Τότε αποφάσισα: «Πρέπει να πάω σύντομα στην εκκλησία, για να γίνω δεκτή στην Ορθοδοξία».

Νόμιζα ότι θα πεθάνω. Ένας λόγος παραπάνω για να βρω την Αλήθεια το συντομότερο δυνατό. Αλλά μόλις έξι ημέρες αργότερα πέθανε ο σύζυγός μου, όχι εγώ. Ο άνδρας μου σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Εκείνος ήταν μόλις 38 ετών, εγώ ήμουν 37 και οι κόρες μας ήταν 9,5 και 1 έτους.

Και τότε αναρωτήθηκα: «Πώς να τον θάψω;». Δεν μπορούσα πια να πάω σε προτεσταντική εκκλησία. Και δόξα τω Θεώ που μερικές εβδομάδες νωρίτερα είχαμε γνωρίσει εκείνον τον Έλληνα ιερέα. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να του τηλεφωνήσω. Μπορείτε να φανταστείτε πώς τα κανόνισε όλα ο Θεός;

Ο σύζυγός μου, αν και προσηλυτίστηκε στον προτεσταντισμό, στα παιδικά του χρόνια είχε βαπτιστεί στην Ορθοδοξία. Και ο ιερέας είπε: «Εντάξει, θα τον θάψουμε ως Ορθόδοξο Χριστιανό».

Όλα έγιναν ως εκ θαύματος.

Στη συνέχεια έγιναν κι άλλα γεγονότα. Σε λίγες εβδομάδες έπρεπε να μπω στο νοσοκομείο, για να μου αφαιρέσουν τον έναν μαστό. Μόλις τρεις μέρες πριν από αυτό, οι τρεις κόρες μου είχαν βαπτιστεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία κι εγώ είχα χριστεί με μύρο. Πήγα στο νοσοκομείο για την επέμβαση την ημέρα των γενεθλίων του μακαριστού συζύγου μου.

Αποκτήσαμε εικόνες στο σπίτι μας. Για τους γονείς και τ’ αδέλφια μου αυτό ήταν ένα σοκ. Νομίζουν ότι έχω τρελαθεί λίγο, εξ αιτίας όλων αυτών των τραγικών γεγονότων και γι’ αυτό έχω απομακρυνθεί από την αληθινή τους πίστη. Ένας από τους αδελφούς μου (έχω οκτώ αδελφούς και μια ακόμη αδελφή) είπε: «Δεν είσαι πλέον αδελφή μου, είσαι αιρετική». Και ξέρω ότι οι συγγενείς μου εξακολουθούν να σκέφτονται έτσι και προσεύχονται να επιστρέψω στο δόγμα τους. Κι εγώ προσεύχομαι γι’ αυτούς, να έρθουν στην αληθινή πίστη.

Στη συνέχεια, στη Σάρλοτ βρήκα μια μικρή ρωσική εκκλησία της εικόνας της Παναγίας «Παντάνασσας» και άρχισα να πηγαίνω εκεί. Ο προϊστάμενος εκεί ήταν ένας καταπληκτικός ιερέας, ο πατέρας Αλέξανδρος Λογκουνόφ, ο οποίος παλιά λειτουργούσε στον καθεδρικό ναό της εικόνας της Παναγίας «Πάντων των θλιβομένων η Χαρά» στο Σαν Φρανσίσκο, όπου βρίσκονται τα λείψανα του Αγίου Ιωάννη της Σαγκάης και του Σαν Φρανσίσκο.

Περίπου την ίδια εποχή, πριν από μερικά χρόνια, οι κόρες μου κι εγώ μετακομίσαμε στη Βοστόνη κι εδώ βρήκαμε τον ρωσικό καθεδρικό ναό των Θεοφανείων. Σύντομα μετά απ’ αυτό άρχισε η πανδημία και για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν μπορούσα να βρω φίλους. Πηγαίναμε μόνο στις λειτουργίες και δεν γνωρίζαμε κανέναν εκεί. Όμως, αργότερα, η ενορία μας οργάνωσε ένα μεγάλο πικνίκ, όπου τελικά γνωρίσαμε άλλους πιστούς από την εκκλησία μας. Τα παιδιά εγγράφτηκαν στο κατηχητικό σχολείο κι εγώ, μάλλον για πρώτη φορά, ένιωσα μέλος της τοπικής ορθόδοξης κοινότητας.

Αν αισθάνθηκα ότι ήμουν Ορθόδοξη; Να πω το εξής: Ο Προτεσταντισμός έχει ένα είδος ανθρώπινης υπερηφάνιας, που θεωρούν ότι η πίστη τους είναι η πιο σωστή και όλες οι άλλες είναι αυταπάτες. Εκεί δεν υπάρχει ταπεινοφροσύνη. Δεν αναρωτιούνται μήπως κάνουν κάποιο λάθος; Μήπως η αλήθεια είναι κάπου αλλού; Το να ξεπεράσουν αυτήν την υπερηφάνεια είναι πολύ δύσκολο. Ένας Προτεστάντης είναι τόσο βυθισμένος σε αυτό και νιώθει την ιδιαιτερότητά του, που νομίζει ότι είναι στην αληθινή εκκλησία του Χριστού. Και πάντα αισθάνεται ότι έχει ήδη σωθεί: «Μετανόησα μια φορά και ο Χριστός θα με σώσει μόνο και μόνο επειδή πιστεύω». Θα έλεγα ότι είναι μια τολμηρή και περήφανη βεβαιότητα ότι αυτός θα παραμείνει με τον Χριστό ό,τι και αν κάνει στη ζωή του. Το σχέδιο σωτηρίας στον Προτεσταντισμό πραγματοποιείται μέσω της πίστης και μόνο, όχι μέσω της προσπάθειας (των έργων).

Στην Ορθοδοξία έχεις εντελώς διαφορετικά συναισθήματα. Αναγνωρίζεις την πεπτωκυία αμαρτωλή ανθρώπινη φύση σου, την «αναξιοπρέπειά» σου. Και παραδίνεσαι ολοκληρωτικά στον Κύριο για το έλεός Του. Η προσευχή «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», που λέμε κάθε μέρα, μου θυμίζει ότι έχω ανάγκη το έλεος του Θεού. Δεν έχω την ίδια υπερήφανη αυτοπεποίθηση που έχουν οι Προτεστάντες. Συνειδητοποιώ ότι η σωτηρία απαιτεί προσπάθεια. Όπως λέει η Αγία Γραφή, η Βασιλεία του Θεού αποκτάται με προσπάθεια. Ο Προτεσταντισμός δεν το έχει αυτό, αλλά στην Ορθοδοξία ξέρω ότι χρειάζομαι τον αγιασμό, τον εκκλησιασμό, τη μετάληψη των Αγίων Δώρων, τη λειτουργία –όλ’ αυτά τα πράγματα είναι σημαντικά για τη σωτηρία. Όπως μας διδάσκει η πίστη μας, ο Χριστός μάς έσωσε, μας σώζει κι ελπίζουμε ότι θα μας σώσει. Δηλαδή, ο τρόπος της σωτηρίας είναι θέμα παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, όχι κάποια στιγμή που αναγεννιέσαι και τέλος -δεν μπορείς να χάσεις τη σωτηρία τώρα.

Το πιο σημαντικό είναι ότι τίποτα απ’ όλ’ αυτά δεν είναι δικό μου επίτευγμα. Όλ’ αυτά με εκπλήττουν και αυτό μου δίνει ακόμη μεγαλύτερη σιγουριά ότι το έκανε ο ίδιος ο Θεός. Δεν το περίμενα καθόλου αυτό, δεν είχα σκεφτεί μια τέτοια επιλογή και μόνο ο Θεός θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Ακόμα και τώρα, αρκετά χρόνια μετά τη μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία, βλέπω ότι αυτό που μου συνέβη είναι απλώς ένα θαύμα του Θεού. Το εκτιμώ τόσο πολύ! Ο Χριστός λέει ότι η Βασιλεία του Θεού είναι σαν κάτι πολύτιμο. Και κάθε φορά που διαβάζω την παραβολή γι' αυτό το θέμα, είτε πρόκειται για ένα μαργαριτάρι είτε για έναν θησαυρό που βρέθηκε σ’ ένα χωράφι, συνειδητοποιώ ότι γι’ αυτό το κόσμημα πληρώθηκε πάντα ένα τίμημα. Ένας άνθρωπος εγκατέλειψε τα πάντα γι’ αυτό το μαργαριτάρι κι ένας άλλος για ν’ αγοράσει αυτό το χωράφι. Η Βασιλεία του Θεού είναι πάντα ακριβή, πολύτιμη, δεν δίνεται εύκολα και συχνά απαιτεί θυσίες.

Θα ήθελα, επίσης, να πω ότι από τότε που έγινα Ορθόδοξη Χριστιανή, έχω χάσει εντελώς το αίσθημα κενότητας και «πνευματικής χρεοκοπίας» που είχα. Αντίθετα, αισθάνομαι σαν ένα δοχείο που γεμίζει σιγά-σιγά με τα χρόνια. Κάθε φορά που πηγαίνω στην εκκλησία, εξομολογούμαι, λαμβάνω τα Άγια Δώρα, διαβάζω, γεμίζω όλο και περισσότερο. Και, ειλικρινά, νιώθω ότι δεν θα σταματήσω ποτέ να γεμίζω, γιατί η πίστη μας είναι ανεξάντλητη. Ποτέ δεν μπορούμε να φτάσουμε στην αίσθηση ότι την έχουμε ανακαλύψει πλήρως.

Έχω, επιτέλους, ειρήνη στην καρδιά μου μετά από 20 χρόνια απόγνωσης, φόβου, άγχους, κενότητας. Αισθάνθηκα πεπεισμένη ότι βρίσκομαι στον σωστό δρόμο, ο Κύριος είναι πραγματικά μαζί μου, είμαι μέρος της Εκκλησίας και του Σώματός Του. Δεν είχα αυτό το συναίσθημα στο παρελθόν: Κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί μου, προσπαθούσα να πω στον εαυτό μου ότι έφταιγε η αδύναμη πίστη μου. Υπήρχε ένα συνεχές αίσθημα ενοχής μέσα μου, επειδή η πίστη απλώς δεν υπήρχε.

Τώρα όλα είναι διαφορετικά. Δεν χρειάζεται να επιβάλλω στον εαυτό μου την πίστη μου και την αίσθηση της ειρήνης. Όλ’ αυτά προέρχονται πραγματικά από την Εκκλησία, από τον Θεό, από το Σώμα Του και από τον Λόγο Του. Και το γεγονός ότι επέζησα μετά από μια σειρά τραγωδιών, που μου συνέβησαν, οφείλεται στην Ορθόδοξη πίστη και στην Εκκλησία! Βρισκόμουν στο πνευματικό σημείο μηδέν και θα είχα χαθεί, αν δεν είχα βρει την Αλήθεια, λίγες εβδομάδες πριν απ’ όλες τις «αναταράξεις» που πέρασα.

Αν και ήταν μόνο η αρχή του ταξιδιού μου στην Εκκλησία, μου δόθηκε δύναμη κι ελπίδα για να επιβιώσω. Όταν όλα κατέρρευσαν στη ζωή μου, η Ορθόδοξη πίστη μου έγινε σαν μια ακτίνα φωτός, που έλαμψε κάπου βαθιά μέσα στο σκοτάδι και μου έδωσε ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά. Είχα την εξής σκέψη: Αν ο Κύριος με οδήγησε στην Αλήθεια, τότε δεν θα με άφηνε να χαθώ. Μου έδινε δύναμη η σκέψη ότι Εκείνος ήταν μαζί μου κι εγώ ήμουν μαζί Του. Πριν βρω την Ορθοδοξία, δεν είχα τέτοιο συναίσθημα, ένιωθα εντελώς χαμένη. Τώρα, όμως, είδα πώς ο Κύριος μου αποκάλυψε με θαυμαστό τρόπο την Αλήθεια, πράγμα που σημαίνει ότι θα με οδηγήσει στη σωτηρία και της ψυχής και του σώματος. Και αυτό μου έδωσε κι εξακολουθεί να μου δίνει ειρήνη και χαρά.

https://gr.pravoslavie.ru/163267.html

<>

Ιερέας Ιωάννης Περεβέζεντσεβ: «Το βιβλίο μού καρφώθηκε τόσο πολύ που αντικατέστησα την ιατρική μου ποδιά με το ράσο»

«Για μεγάλο χρονικό διάστημα κρατούσα αρκετά αντίτυπα κάτω από το εξομολογητικό αναλόγιο και πρότεινα στους ανθρώπους να πάρουν το βιβλίο... Κάποιοι με ευχαριστούσαν, άλλοι δυσανασχετούσαν». Ο ιερέας Ιωάννης Περεβέζεντσεβ, κληρικός του Ιερού Ναού Μεταμόρφωσης του Σωτήρος της πόλης Ρίμπινσκ, διηγείται πώς ένα αγαπημένο του βιβλίο άλλαξε την κοσμοθεωρία και την πορεία της ζωής του.

Πώς ένας γιατρός να θεραπεύσει ασθενή, αν ο ίδιος ο γιατρός είναι πολύ πιο άρρωστος;

Το αγαπημένο μου βιβλίο δεν είναι καθόλου ιατρική εγκυκλοπαίδεια, αν και περιστασιακά προσφέρω συμβουλευτική ως γιατρός. Ακόμη και το Ευαγγέλιο έγινε, πολύ αργότερα, ένα τέτοιο βιβλίο. Ο Κύριος με άγγιξε, όταν έπεσε τυχαία στα χέρια μου μια μπροσούρα.

Εκείνη την εποχή σπούδαζα στην Ιατρική Σχολή. Είχα βαπτιστεί, αλλά δεν φορούσα σταυρό. Ο βαπτιστικός μου σταυρός ήταν κρεμασμένος κάπου στο σπίτι με μια κλωστή. Τότε εγώ, νέος και μοντέρνος, αγόρασα έναν καινούργιο, μεγάλο ασημένιο σταυρό. Πήγα στην εκκλησία για να μου τον διαβάσουν. Χάζευα σε ένα ράφι με βιβλία. Βλέπω ένα βιβλιαράκι της σειράς «Το αλφαβητάρι της Ορθοδοξίας». Ήταν φτηνή έκδοση σε κακό χαρτί και ήταν έργο του Μεγαλόσχημου Ηγουμένου Σάββα (Οσταπένκο). Το βιβλίο του είχε τίτλο «Οι καρποί της αληθινής μετάνοιας». Δεν μπορούσα να σταματήσω να το διαβάζω.

Όλα στη ζωή μου είχαν τη σειρά τους. Σπούδαζα, δούλευα σε νοσοκομείο, αλλά από τη στιγμή που έπεσε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο, συνειδητοποίησα ότι η ζωή διαφέρει από αυτή που προβάλλεται στην τηλεόραση. Ο άνθρωπος είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα σώμα. Υπάρχει κάτι κρυμμένο μέσα του που δεν μπορεί να το δει ή να το ακούσει κανείς με τα μάτια ή τα αυτιά. Η συνειδητοποίηση ότι η μέχρι τότε κοσμοθεωρία μου ήταν λαθεμένη άρχισε να με κινεί προς τον Θεό.

Τότε ήταν που ο Κύριος μου έστειλε έναν άνθρωπο, ο οποίος με ρώτησε: «Είναι καλό που είσαι μελλοντικός γιατρός. Έχω όμως μια ερώτηση για σένα: Πώς μπορεί ένας γιατρός να θεραπεύει ασθενή, όταν ο γιατρός είναι πολύ πιο άρρωστος από αυτόν που θεραπεύει;»

Και εγώ ο ίδιος έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι η ασθένεια δεν κρύβεται στο σώμα. Ξεκινά από μέσα. Και όταν κάποιος δεν τα καταφέρνει «εκεί μέσα», η «ασθένεια» εκδηλώνεται προς τα έξω. Για παράδειγμα, το έλκος. Δεν προκύπτει από μόνο του στο στομάχι. Μπορούμε να τρώμε πιο λιγοστό, ακατάλληλο, από άποψη διαιτολογίας, φαγητό, αλλά το στομάχι μας δεν θα υποφέρει, αν έχουμε ήρεμη, ειρηνική και ιλαρή διάθεση. Μπορεί όμως, αντίθετα, να τρώμε στα καλύτερα εστιατόρια, βραβευμένα με αστέρια Michelin, να καταναλώνουμε εκλεκτά φαγητά, να πίνουμε ακριβά ποτά, και παράλληλα να κατακρίνουμε, να ζηλεύουμε, να εκνευριζόμαστε, να θυμώνουμε. Και ολόκληρη η βλεννογόνος μεμβράνη του στομάχου μας θα είναι γεμάτη τρύπες και το σώμα μας θα βασανίζεται από πόνους.

Άργησα να αντικαταστήσω την ιατρική μου ποδιά με το ράσο

Συγκινήθηκα από την ποίηση του Ηγουμένου Σάββα. Ειδικά από το «Όραμα του Αποστόλου Παύλου». Σε αυτό το ποίημα τα στοιχεία της φύσης ζητούν την άδεια από τον Θεό να θέσει τέρμα στις ανθρώπινες ανομίες και στην ίδια την ανθρωπότητα, που μολύνει τον κόσμο με την αμαρτία. Αλλά κάθε φορά ο Κύριος απαντά στα ερωτήματα της φωτιάς, του νερού και του αέρα ότι δεν είναι ακόμη καιρός και περιμένει τη μετάνοια.

Με μια πολύ προσιτή γλώσσα, ο μεγαλόσχημος ηγούμενος συλλογίζεται για ποιο λόγο έρχεται στον κόσμο ο άνθρωπος, ποιος είναι ο προορισμός του, ποια μορφή μπορεί να έχει η μετάνοια. Το άφησα να περάσει από μέσα μου και σύντομα άνοιξα το Ευαγγέλιο. Κατάλαβα ότι ο Κύριος περιμένει από μένα να μετανοήσω ειλικρινά για τα ψεύδη, στα οποία εξακολουθούσα να παραμένω. Είναι έτοιμος να με βοηθήσει να εκπληρωθώ, να τελειοποιηθώ. Από μένα το μόνο που απαιτείται είναι να μην αμφιβάλλω ότι είναι ο στοργικός Ουράνιος Πατέρας που με κρατάει από το χέρι. Να μην αποσύρω το χέρι μου, να ακούω τα βήματά Του, να κινούμαι προς την κατεύθυνση που Εκείνος οδηγεί – αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να κάνω.

Αν ο γιατρός αντιμετωπίζει τον ασθενή μόνο ως σώμα που πρέπει να θεραπεύει, αν ξεχνά ότι πίσω από το βιολογικό αντικείμενο που ήρθε με το πρόβλημα, κρύβεται κάτι πολύ περισσότερο από ένα σωματικό κέλυφος, τότε αυτό είναι καταστροφή, τότε ο γιατρός είναι «τελειωμένος».

Μοιάζει περισσότερο με υδραυλικό που επιδιορθώνει βλάβες ή με μηχανικό αυτοκινήτων που αντικαθιστά σπασμένα εξαρτήματα. Άλλωστε, ο άνθρωπος για μένα ήταν και είναι πολύ περισσότερο από την ασθένειά του.

Άρχισα να παρατηρώ, όμως, ότι πίσω από τη βιασύνη και πολυπραγμοσύνη, τη φροντίδα ότι πρέπει να γράψεις συνταγή ή παραπεμπτικό για εξέταση, χάνεις πραγματικά τον άνθρωπο. Ίσως στο γιατρό ενεργοποιείται αμυντικός μηχανισμός, όταν η συμπόνια του πρέπει να παραμεριστεί για χάρη του καλού που πρέπει να γίνει άμεσα. Συνειδητοποίησα για τον εαυτό μου ότι ένας πραγματικός γιατρός καλείται να θεραπεύσει το σωματικό και το πνευματικό στην πληρότητά του. Έτσι, άρχισε η αναγέννηση της κοσμοθεωρίας μου. Το βιβλίο ήταν η αρχή για να αντιλαμβάνομαι όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου όχι μέσα από το πρίσμα αυτού του κόσμου στον οποίο ζούμε, αλλά μέσα από το πρίσμα του τι θα μας συμβεί όταν φύγουμε από αυτόν τον κόσμο.

Το βιβλίο μού καρφώθηκε τόσο πολύ που το ξαναδιάβασα αρκετές φορές. Δεν αποφάσισα αμέσως να αντικαταστήσω την ιατρική μου ποδιά με ράσο, αλλά όταν το έκανα, συνειδητοποίησα ότι ήθελα να μοιραστώ το βιβλίο με όσους κινούνταν στο δρόμο της πνευματικής ανάπτυξης, όπως και εγώ.

Κάποιοι έρχονταν να με ευχαριστήσουν, ενώ άλλοι δυσανασχετούσαν

Εκείνη την εποχή σταμάτησαν να εκτυπώνουν το συγκεκριμένο βιβλιαράκι. Με τον ίδιο τίτλο και συγγραφέα, αλλά με διαφορετικό περιεχόμενο εκδίδονταν άλλα έργα του Ηγουμένου Σάββα. Τότε, με την ευλογία του Σεβασμιώτατου και με την άδεια του καθηγούμενου της Λαύρας των Σπηλαίων του Πσκοφ, την επανεκδώσαμε στο Ρίμπινσκ. Το τιράζ ήταν αρκετά μεγάλο – 40 χιλιάδες αντίτυπα.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα φύλαγα αρκετά αντίτυπα κάτω από το εξομολογητικό αναλόγιο και τα πρόσφερα στον κόσμο. Τους έλεγα ότι αν δεν μπορέσουν να το τελειώσουν, μπορούσαν να το επιστρέψουν, και ότι αν μιλούσε στην καρδιά τους, μπορούσαν να το κρατήσουν ή να το δώσουν σε κάποιον άλλον. Κάποιοι άνθρωποι έρχονταν μετά για να με ευχαριστήσουν, ενώ άλλοι δυσανασχετούσαν: «Μα πώς μπορεί κανείς να ζει με τέτοιες αρχές;».

Και πράγματι, αυτό φαίνεται αδύνατο: να εφαρμόζουμε στη ζωή όλη την πληρότητα της ευαγγελικής τελειότητας, στην οποία μας καλεί ο Χριστός.

Πώς μπορείς, όταν έχεις μόνο δύο ρούχα, να κρατήσεις μόνο το ένα για τον εαυτό σου; Πώς να μην φροντίζεις για τίποτα όταν ξεκινάς ένα ταξίδι: να μην μαζεύεις χαλκό στην τσέπη σου ούτε φαγητό για ώρα ανάγκης; Πώς μπορείς να παραδώσεις τον εαυτό σου στα χέρια των συκοφαντών και των φθονερών; Πώς να σιωπάς και να μην ανταποδίδεις, όταν σε χτυπούν στο ένα μάγουλο, και μάλιστα να γυρίζεις και το άλλο; Ναι, δεν είναι εύκολο.

Γνωρίζουμε όμως ότι οι άγιοι έγιναν άγιοι όχι τη στιγμή που αντιλαμβάνονταν την αλήθεια του Ευαγγελίου ως αλήθεια, αλλά όταν με την ίδια τους τη ζωή την ενσάρκωναν στα λόγια και στις πράξεις τους. Τότε που ξεκινούσαν με κάτι απλό: με σωματική εγκράτεια και περιορισμό της τροφής. Τότε που παρέμεναν αφοσιωμένοι στην αδιάλειπτη προσευχή. Όταν η ανθρώπινη καρδιά αναζητά το ύψος του αγώνα, αρχίζει να κινείται στο δρόμο της ομοιότητας με τον Θεό.

Για τους περισσότερους Ορθόδοξους Χριστιανούς, όλοι αυτοί οι μοναχικοί αγώνες φαντάζουν ως κάτι απίστευτα δύσκολο. Όμως, ο μοναχός δεν διαφέρει πολύ από τον λαϊκό. Εκτός από το γεγονός που δίνει υποσχέσεις ενώπιον του Θεού, ότι θα είναι ακτήμων, θα παραμείνει εν υπακοή, θα απέχει από το γάμο. Σε όλα τα υπόλοιπα, η αλήθεια του Ευαγγελίου ισχύει και για τον λαϊκό όπως ακριβώς ισχύει και για τον μοναχό. Μπορούμε να ζούμε στον κόσμο όπως σε μοναστήρι – στην υπακοή, στην καλοσύνη και στην ακακία – όπως μπορούμε να ζούμε σε μοναστήρι και να κοιτάζουμε έξω από τον φράχτη και να αντιμιλάμε στους πάντες. Είναι δύσκολο να ακολουθούμε τις εντολές. Όχι, όμως, επειδή ο Θεός δεν είναι έτοιμος να δίνει δυνάμεις στον άνθρωπο, αλλά επειδή ο άνθρωπος εσωτερικά δεν είναι έτοιμος να αντέχει στις δυσκολίες.

https://gr.pravoslavie.ru/167268.html

<>

«Κατά τη διάρκεια της βάπτισης λιποθύμησα ξαφνικά»: Ο πρώτος ορθόδοξος ιερέας κούρδος μας διηγείται για την αλλαγή στη ζωή του

Ιερομόναχος Μαντάϊ (Μαάμντι)

Ο ιερομόναχος Μαντάι (Μαάμντι) λέει:

Είμαι ορθόδοξος Κούρδος που γεννήθηκε στη Γεωργία από οικογένεια Γιαζίντι. Οι Κούρδοι ζουν στα κοντά εδάφη της Συρίας, του Ιράν, του Ιράκ και της Τουρκίας, μια γεωγραφική περιοχή που συνήθως αναφέρεται ως Κουρδιστάν («Γη των Κούρδων»). Μετά τη γενοκτονία του λαού μας στο τουρκικό Κουρδιστάν (το ανατολικό τμήμα της Τουρκίας, όπου η πλειονότητα του πληθυσμού είναι Κούρδοι. - σ.σ. σημείωση) στις αρχές του ΧΧ αιώνα, οι πρόγονοί μου μετανάστευσαν στην Αρμενία και από εκεί στη Γεωργία, τη Ρωσία και άλλες κοντινές χώρες. Στην Τιφλίδα, ο πατέρας μου ήταν τσαγκάρης και η μητέρα μου πέρασε τη ζωή της φροντίζοντας εμάς τα παιδιά. Δεν ζούσαμε καλά, αλλά οι γονείς μας, μάς δίδαξαν από την παιδική ηλικία να εκτιμούμε ό,τι είχαμε.

Η γιαγιά μου συνήθιζε να λέει: «Από εθνικότητα είμαστε Γιαζίντι, η πίστη μας είναι ο Γιαζιντισμός και η γλώσσα μας είναι Γιαζίντι». Ρωτούσα ποιοι είναι οι Κούρδοι και μου εξηγούσε ότι «οι Κούρδοι είναι Γιαζίντι που έχουν ασπαστεί το Ισλάμ, και παρόλο που είμαστε ένας λαός, δεν αποκαλούμε τους εαυτούς μας Κούρδους γιατί οι Κούρδοι είναι μουσουλμάνοι». Αυτή η αντιφατική δήλωση σχηματίστηκε λόγω της θρησκευτικής καταπίεσης των Γιαζίντι από τους Τούρκους και τους μουσουλμάνους Κούρδους. Ιστορικά, είναι ένας λαός, αλλά λόγω των θρησκευτικών διαφορών, οι Γιαζίντι έχουν κλειστεί στον εαυτό τους.

Η πίστη των Γιαζίντι είναι μια από τις ιδιαιτερότητες του λαού μας. Στην αρχαιότητα οι Κούρδοι ομολογούσαν τον ζωροαστρισμό και εν μέρει τον Χριστιανισμό, αλλά με την πάροδο του χρόνου εξισλαμίστηκαν βίαια. Και τον XI-XII αιώνα ορισμένοι Κούρδοι ακολούθησαν τον σούφι μυστικιστή Σεΐχη Άντι (σύμφωνα με ιστορικές πηγές αποκαλείται «Σεΐχης και Ιμάμης των Κούρδων»). Στην αρχή ήταν απλώς μία από τις κατευθύνσεις του Ισλάμ, και στη συνέχεια διαχωρίστηκε από αυτό, έχοντας απορροφήσει πολλές παγανιστικές, εβραϊκές και χριστιανικές ιδέες και από τον XIV-XVII αιώνα μετατράπηκε σε ανεξάρτητη θρησκεία, γνωστή σε εμάς σήμερα ως «Γιαζιντισμός». Οι Γιαζίντι πιστεύουν σε έναν Θεό και τους επτά αγγέλους του που κρατάνε την γη σε μια ομαλή κατάσταση. Ο κυριότερος είναι ο Μαλάκ Τάβους (συχνά απεικονίζεται ως παγώνι ή κόκορας). Στη βιβλική και κορανική παράδοση, είναι ένας έκπτωτος άγγελος τον οποίο ο Θεός απέβαλε από τον παράδεισο λόγω ανυπακοής. Αλλά οι Γιαζίντι πιστεύουν ότι αργότερα ο Θεός τον συγχώρεσε και τον έκανε τον κύριο και φύλακα άγγελο των Γιαζίντι. Ως εκ τούτου, οι Γιαζίντι απαγορεύεται να αποκαλούν τον Ντενίτσα σαϊτάν (ή διάβολο), για το οποίο μερικές φορές κατηγορούνται για λατρεία του διαβόλου. Στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι το πιο σαγηνευτικό πράγμα στον Γιαζιντινισμό: παρά το γεγονός ότι πιστεύουν σε έναν Θεό, οι Γιαζίντι λατρεύουν τον ήλιο, τα φυσικά στοιχεία και το ειδωλολατρικό άγαλμα «σιντζάκ».

Δεν βλέπουν καμία αντίφαση σε αυτή τη λατρεία και τις εικόνες στο σπίτι και ακόμη και στην επίσκεψη σε ορθόδοξες εκκλησίες. Αυτό συνέβαινε και στην οικογένειά μας. Όμως με τράβηξε ακαταμάχητα ο Χριστός, για τον οποίο είχα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και το 2002, όταν η οικογένειά μας μετακόμισε από την Τιφλίδα στη Μόσχα, μου δόθηκε η Καινή Διαθήκη. Από εκεί ξεκίνησαν όλα.

“Άρχισα να διαβάζω το Ευαγγέλιο κάθε μέρα. Περνούσα πέντε ώρες και μερικές φορές όλη τη νύχτα. Διάβαζα και δεν μπορούσα να χορτάσω, έμαθα κάποια αποσπάσματα απ' έξω και αναρωτιόμουν πώς άλλαζε ο κόσμος γύρω μου. Αυτή η πρώτη συνάντηση με τον Κύριο έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μου, ειδικά όταν προσευχήθηκα σ' Αυτόν και έλαβα απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις μου. Απλώς Τον ερωτεύτηκα. Μου έκανε εντύπωση ότι είναι δυνατόν να έχουμε προσωπική σχέση με τον Θεό. Ο Γιαζιντισμός δεν το δίνει αυτό. Δεν υπάρχει συνάντηση με τον Θεό, δεν υπάρχει επαφή μαζί Του. Ο Θεός των Γιαζίντι είναι πολύ μακριά από τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει εκεί αυτή η κατάσταση, για την οποία ο Δαβίδ έγραψε: γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος· μακάριος ἀνήρ, ὃς ἐλπίζει ἐπ᾿ αὐτόν.! (Ψαλμός 33:9).”

Τελικά αποφάσισα να βαπτιστώ. Ήρθα στην εκκλησία για τη λειτουργία, αλλά άντεξα μόνο για λίγα λεπτά, ξαφνικά δεν αισθάνθηκα καλά. Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στο Νίζνι Νόβγκοροντ, συνάντησα έναν ιερέα που με βοήθησε να προετοιμαστώ για τη βάπτιση.

Και το 2007, την ημέρα της Πεντηκοστής, βαπτίστηκα. Εκείνο το πρωί    ξύπνησα με φόβο και άγριο βάρος στην καρδιά μου. Ήρθα στην εκκλησία, ο ιερέας με ρώτησε: «Δεν θέλεις να το σκάσεις;» Αλλά δεν ήθελα να φύγω μακριά. Και εδώ αρχίζει να λειτουργώ, ο επίσκοπος βάζει το χέρι του στο κεφάλι μου, και εγώ ξαφνικά ... λιποθύμησα. Ανοίγω τα μάτια μου και τον βλέπω να με ραντίζει με αγιασμό. Και όταν μετά τη βάπτιση γυρίσαμε γύρω από την κολυμβήθρα με κεριά στα χέρια μας, ως ένδειξη της αιώνιας ένωσης με τον Χριστό, ένιωσα πώς η καρδιά μου μεταμορφωνόταν με κάθε βήμα. Ανείπωτη χαρά, ειρήνη και φως με γέμισαν. Κατά τη βάπτισή μου έλαβα το όνομα Σεραφείμ.

Από την παιδική μου ηλικία με στοίχειωναν ανεξήγητες κρίσεις φόβου. Μπορούσα να ξυπνάω τη νύχτα τρομοκρατημένος και να περιφέρομαι στο σπίτι μέχρι να ηρεμήσω. Κάτι με τρόμαζε συνεχώς, αλλά δεν καταλάβαινα τι ήταν και πώς να απαλλαγώ από αυτό. Και αφού βαπτίστηκα, όλα αυτά εξαφανίστηκαν. Εντελώς. Έγινα ένας νέος άνθρωπος, ο κόσμος, οι άνθρωποι, ο εαυτός μου με έβλεπαν πλέον εντελώς διαφορετικά. Και το πιο σημαντικό είναι ότι και οι άνθρωποι γύρω μου παρατήρησαν αυτές τις αλλαγές. Ο Χριστός έγινε το νόημα της ζωής μου και στόχος μου ήταν να Τον ακολουθήσω. Φυσικά, οι συγγενείς μου ήταν εναντίον της βάπτισης: για τους Γιαζίντι είναι πραγματικό έγκλημα να απαρνηθούν την πίστη τους. Αλλά αφού βαπτίστηκα, με τη βοήθεια του Θεού κατάφερα να τους δείξω ότι ο χριστιανισμός δίνει στον άνθρωπο την ευκαιρία να αγγίξει τον Ζωντανό Θεό. Και σχεδόν όλοι οι Γιαζίντι στον κύκλο μου βαπτίστηκαν.

Αλλά οι απότομες ανατροπές στη ζωή μου δεν τελείωσαν εκεί. Ένιωσα ότι ο Κύριος με καλούσε να γίνω πολεμιστής του Λόγου στον μεγάλο πόλεμο για τις ψυχές των ανθρώπων. Σταδιακά συνειδητοποίησα ότι ήθελα να αφιερωθώ στον Θεό και στους ανθρώπους. Ακόμη και πριν από τη βάπτισή μου ένιωσα την κλήση στον μοναχισμό, αυτός ο δρόμος κατά τη γνώμη μου είναι ταυτόσημος με τον ιεραποστολικό δρόμο, διότι το κήρυγμα του Ευαγγελίου απαιτεί την απάρνηση των πάντων.

Αλλά αυτή η απόφαση ήταν δύσκολη για μένα, γιατί ακόμη και μεταξύ των Ορθοδόξων δεν βρήκα πραγματικά κατανόηση σε αυτή την επιθυμία. Και η συνάντησή μου με τον γέροντα Διονύσιο και την αδελφότητα της Μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου «Άξιον Εστί» έγινε στήριγμα για μένα. Το 2014, χειροτονήθηκα ως μοναχός με το όνομα Μαντάι, προς τιμήν του εγγονού του Νώε, τον οποίο οι Κούρδοι θεωρούν προπάτορα του λαού τους. Αμέσως, επικράτησε πλήρης ησυχία στο μυαλό και την ψυχή μου. Η καρδιά μου δόθηκε για πάντα στον Θεό. Και όταν αγαπάς κάποιον, θέλεις να είσαι συνέχεια με τον αγαπημένο σου. Έτσι, ο μοναχισμός είναι μια ευκαιρία να μην αποχωριστείς ποτέ τον Κύριο. Από τότε αφοσιώθηκα στην ιεραποστολή, μεταφράζω ορθόδοξα βιβλία και λειτουργικά κείμενα στα κουρδικά και μπήκα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Και το 2023, με την ευλογία του Πατριάρχη της Γεωργίας Ηλία Β', ο επίσκοπος Σάββα με χειροτόνησε ιερέα. Έτσι έγινα ορθόδοξος ιερέας, κάτι που χιλιάδες ορθόδοξοι Κούρδοι λαχταρούσαν όλα αυτά τα χρόνια. Το γεγονός αυτό ενέπνευσε πολλούς Κούρδους και έστρεψε το βλέμμα τους προς την Ορθόδοξη Εκκλησία, στην οποία η κουρδική γλώσσα και ο κουρδικός λαός βρήκαν θέση. Παρά το γεγονός ότι οι πρόγονοί μας, οι Μάγοι, ήρθαν να προσκυνήσουν το Θείο Βρέφος στη Βηθλεέμ, η χριστιανική πίστη δεν μπόρεσε να ριζώσει στους ιρανικούς λαούς για δύο χιλιάδες χρόνια. Μόλις την τρίτη χιλιετία οι Κούρδοι άρχισαν να δέχονται τον Χριστό. Αναγνώρισαν τελικά στον χριστιανισμό αυτό που τον κάνει μοναδικό - τον Ιησού Χριστό, τον ενσαρκωμένο Θεό. Είναι τόσο διαφορετικός από τους θεούς που απαιτούν θυσίες και προσφορές!

Ο Θεός μας προσφέρει τον εαυτό του ως θυσία. Όχι μόνο πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, αλλά σε κάθε λειτουργία. Έτσι ώστε όταν κοινωνούμε, να γινόμαστε μέρος Εκείνου, του οποίου το Σώμα και το Αίμα λαμβάνουμε, και να βρίσκουμε την αληθινή ενότητα μεταξύ μας. Σε αυτή την πράξη αυταπάρνησης και αυτοθυσίας, ο Θεός ανατρέπει εντελώς τη συμβατική σκέψη. Ο Χριστός δεν μας καλεί να προσέλθουμε σ' Αυτόν με δώρα, αλλά με τις αμαρτίες, τις αδυναμίες και τα βάσανά μας. Και σε αντάλλαγμα μας δίνει τα πάντα: ζωή, συγχώρεση, αγάπη, σωτηρία και άπειρο έλεος.

https://gr.pravoslavie.ru/167810.html

<>

Οι πρώτοι που ασπάστηκαν την Ορθοδοξία ήταν οι σαμουράι

— Δέσποτα, στη Ρωσία, δυστυχώς, πολύ λίγοι γνωρίζουν για την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ιαπωνία, για τις ιδιαιτερότητες και την ιστορία της. Μπορείτε να μας πείτε, παρακαλώ, πώς ξεκίνησαν όλα;

— Ο χριστιανισμός ήρθε στην Ιαπωνία τον 16ο αιώνα. Ήταν καθολικές ιεραποστολές. Εξαπλώθηκαν αρκετά σε όλη τη χώρα. Αλλά μετά από αυτό η Ιαπωνία είχε κλείσει τα σύνορα για τους ξένους για τριακόσια χρόνια, δεν υπήρχε ουσιαστικά καμία επιρροή από το εξωτερικό. Και μόνο στην δεκαετία του εξήντα του 19 αιώνα άρχισαν και πάλι οι διπλωματικές σχέσεις, έλαβε χώρα το λεγόμενο «άνοιγμα της χώρας». Η διείσδυση της δυτικής κουλτούρας συνεχίστηκε, και χριστιανοί ιεροκήρυκες από την Αμερική, την Ολλανδία, τη Ρωσία… εμφανίστηκαν και πάλι στη χώρα. Τότε ήταν που ήρθε στην Ιαπωνία ένας νεαρός ιερέας, ο μελλοντικός Άγιος Νικόλαος της Ιαπωνίας. Με την εμφάνισή του αρχίζει και η ιστορία της ιαπωνικής Ορθοδοξίας.

Εκείνη την εποχή οι Ιάπωνες δεν έβλεπαν καμία διαφορά μεταξύ των χριστιανικών ομολογιών: είτε προτεσταντισμός, είτε καθολικισμός, είτε ορθοδοξία, γι' αυτούς όλα ήταν το ίδιο. H σφαίρα επιρροής τους χωρίζονταν μόνο από ένα χαρακτηριστικό, το γεωγραφικό: κάθε μία από αυτές κυριαρχούσε στην περιοχή όπου είχαν αρχικά εγκατασταθεί οι ιεροκήρυκες. Έτσι, η Ορθοδοξία εξαπλώθηκε στα βόρεια εδάφη και η πλειονότητα των προτεσταντών ιερέων εγκαταστάθηκε στην Ανατολική Ιαπωνία. Όπως λένε, έτσι είναι ιστορικά.....

Φυσικά, ο καθένας κήρυττε με διαφορετικό τρόπο. Αλλά το κύριο πρόβλημα για όλους τους ήταν να εξηγήσουν στους απλούς Ιάπωνες ποιος είναι ο Θεός. Αυτό εξακολουθεί να είναι πολύ δύσκολο, επειδή η έννοια του Ενός Θεού δεν υπήρξε ποτέ στην παραδοσιακή ιαπωνική κουλτούρα. Ως εκ τούτου, το σημαντικότερο έργο της χριστιανικής ιεραποστολής στην Ιαπωνία ήταν να μεταφραστεί Αγία Γραφή στα ιαπωνικά. Και όταν ο Άγιος Νικόλαος ήρθε στην Ιαπωνία, ασχολήθηκε επίσης με το ζήτημα της μετάφρασης.

Στράφηκε στην κινεζική έκδοση. Η Ορθοδοξία είχε έρθει στην Κίνα κάπως νωρίτερα και η Αγία Γραφή είχε μεταφραστεί εκεί πριν από καιρό. Και επειδή η ιαπωνική και η κινεζική γλώσσα έχουν κοινά χαρακτηριστικά, η μετάφραση αυτή ήταν μια καλή βοήθεια.

Αλλά ακόμη και με μία υπαρκτή μετάφραση δεν λύνεται το πρόβλημα της κατανόησης για τον Ένα Θεό και την Αγία Τριάδα σε ένα προφορικό κήρυγμα στους Ιάπωνες. Νομίζω ότι ούτε στη Ρωσία είναι τόσο εύκολο να το εξηγήσει κανείς σε μη εκκλησιαστικούς ανθρώπους, παρόλο που η Ρωσία είναι μια χώρα με χιλιάδων ετών χριστιανική ιστορία, και υπό την επίδραση της Ορθοδοξίας διαμορφώθηκε όλος ο πολιτισμός και η ιστορία της. Τι να πούμε για την Ιαπωνία…

Ένα άλλο ζήτημα είναι πώς αντιλαμβάνονται οι ίδιοι οι Ιάπωνες την Ορθοδοξία; Ως πίστη, δηλαδή, αυτό που καθορίζει τη ζωή τους; Ή ως μέρος του πολιτισμού που ήρθε από τη Δύση; Δυστυχώς, η δεύτερη επιλογή είναι πολύ πιο συνηθισμένη. Άλλωστε, η Ορθοδοξία ήρθε σε εμάς από τη Ρωσία και πολλοί άνθρωποι τη συνδέουν με τη Ρωσία. Και ποιες είναι τώρα οι ρωσο-ιαπωνικές σχέσεις; Εδώ θα βρείτε και την απάντηση, γιατί η Ορθοδοξία σε εμάς είναι λιγότερο δημοφιλής, από ό, τι, ας πούμε, ο Καθολικισμός.

— Επίσης, γιατί η Ορθοδοξία γίνεται πιο συχνά αντιληπτή στην Ιαπωνία ως πολιτισμικό φαινόμενο παρά ως πίστη;​

— Υπάρχουν διάφοροι λόγοι. Πρώτον, η ευρεία εξάπλωση του Χριστιανισμού άρχισε στην Ιαπωνία τον δέκατο ένατο αιώνα, κατά την εποχή Μέιτζι, όταν ο δυτικός πολιτισμός κατέκλυσε την Ιαπωνία. Φυσικά, ο χριστιανισμός έγινε αντιληπτός ως στοιχείο αυτού του πολιτισμού: μια ιδιαίτερη λογοτεχνία, ένα ιδιαίτερο είδος εικονογραφίας… Η αντίληψη αυτή ενισχύθηκε από τους προτεστάντες ιεροκήρυκες που έδιναν έμφαση στην ηθική και δεοντολογική πλευρά του χριστιανισμού.

Δεύτερον, στην ιαπωνική γλώσσα δεν υπάρχει η έννοια της πίστης. Πώς, για παράδειγμα, μεταφράζεται η λέξη «Ορθοδοξία» στα ιαπωνικά; — «Σεικέ», δηλαδή «σωστό δόγμα». Το οποίο, σε γενικές γραμμές, είναι κατανοητό, διότι οι παραδοσιακές θρησκείες της Ιαπωνίας, ο Σιντοϊσμός και ο Βουδισμός, είναι, πρώτα απ' όλα, διδασκαλίες, που ορίζουν πώς να ζει κανείς, πώς να ενεργεί σε αυτή ή σε άλλη την κατάσταση. Σε αυτές τις θρησκευτικές παραδόσεις δεν υπάρχουν έννοιες όπως η σωτηρία της ψυχής για την αιώνια ζωή, η προσωπική κοινωνία με τον Θεό, η Θεϊκή Προσωπικότητα και ούτω καθεξής. Ενώ οι Χριστιανοί πιστεύουν στην Ανάσταση του Χριστού, αποδέχονται αυτό το γεγονός ως γεγονός και ως ευκαιρία για την προσωπική τους σωτηρία. Η διαφορά, όπως μπορείτε να δείτε, είναι τεράστια.

Και παρ' όλα αυτά, στην Ιαπωνία υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δέχονται τον Χριστό με όλη τους την καρδιά και η Ορθοδοξία γι' αυτούς είναι πίστη, κάτι που αλλάζει τη ζωή τους. Στην εποχή Μέιτζι υπήρχαν εκείνοι που άκουσαν το κήρυγμα του Αγίου Νικολάου και τον ακολούθησαν.

— Ήταν άνθρωποι που το αναζητούσαν βαθιά μέσα τους;

— Μάλλον σε βαθιά εσωτερική κρίση. Παραδόξως, ήταν σαμουράι. Βρίσκεται στα βόρεια της Ιαπωνίας, το Χακοντάτε, όταν ο Άγιος Νικόλαος ήρθε εκεί; Ήταν ένα μέρος όπου ζούσαν άνθρωποι της παλιάς Ιαπωνίας, της Ιαπωνίας που είχε χάσει στην επανάσταση του αυτοκράτορα Μέιτζι, η οποία ανέτρεψε τον σογκούν Τοκουγκάβα και μετέφερε επίσημα την εξουσία στον αυτοκράτορα. Οι άνθρωποι της Τοκουγκάβα είχαν χάσει κάθε ελπίδα για ζωή, όπως οι ευγενείς στη Ρωσία μετά το 1917. Ήταν μορφωμένοι άνθρωποι, με τον τύπο σκέψης των σαμουράι, δηλαδή έτοιμοι να θυσιαστούν, να ζήσουν για χάρη μιας ιδέας. Αλλά έχασαν τη θέση τους στην κοινωνία, την τύχη τους..... Και κυρίως αυτό για το οποίο ζούσαν: οι αρχές και τα ιδανικά που υπηρετούσαν ανήκαν σε μια Ιαπωνία που δεν υπήρχε πια. Δεν ήξεραν τι να κάνουν έπειτα. Σε αυτή την κατάσταση, υποχώρησαν προς τα βόρεια, φεύγοντας από την επίθεση της νέας εποχής.

Ήθελαν να κάνουν τη διαφορά στη χώρα τους. Χρειάζονταν όμως κάποια διδασκαλία, κάποια ιδέα που θα τους στήριζε σε αυτή τη δύσκολη εποχή. Τότε συνάντησαν τον Άγιο Νικόλαο… Τι ήταν αυτό: Πρόνοια του Θεού ή τύχη, πείτε το όπως θέλετε. Αλλά αυτοί ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που άκουσαν πραγματικά το κήρυγμά του για τον Χριστό. Και το κήρυγμά του έπιασε τόπο. Ένας από τους μαθητές του, ο Παύλος Σαβάμπε, που έγινε ιερέας, είπε: για να αλλάξεις κάτι στη χώρα σου, πρέπει πρώτα απ' όλα να αλλάξεις τον εαυτό σου. Και τι μπορεί να αλλάξει την καρδιά ενός ανθρώπου αν όχι η Ορθοδοξία;

— Δηλαδή υπήρχαν και στρατιώτες του Χριστού μεταξύ των σαμουράι;

— Ναι, υπήρχαν πολλοί σαμουράι μεταξύ των πρώτων Ιαπώνων Ορθοδόξων. Όλοι γνώριζαν ο ένας τον άλλον και ήταν φίλοι, διότι ο κώδικας της πίστης και της φιλίας για έναν σαμουράι είναι πάνω απ' όλα. Μάθαιναν γρήγορα ο ένας από τον άλλον για τη νέα πίστη, και εμπιστευόμενοι ο ένας τον άλλον, την αντιμετώπισαν με εμπιστοσύνη. Και επίσης, όπως νομίζω, έπαιξε ρόλο στην Ορθοδοξία, η πίστη του καθεδρικού ναού: η προσευχή στο ναό, η μια κοινή αιτία ολόκληρης της Εκκλησίας, προσεύχεται όλος ο κόσμος, νιώθοντας οι ίδιοι μια οικογένεια. Αυτό είναι κοντά στο πνεύμα των σαμουράι. Όλα αυτά συνέβαλαν στη διάδοση της Ορθοδοξίας.

Στη συνέχεια οι σαμουράι άρχισαν σταδιακά να επιστρέφουν στα εδάφη τους. Πολλοί ήταν από το Σεντάι, οπότε στην πόλη αυτή η Ορθοδοξία ήρθε αρκετά σύντομα. Και άρχισε να διαδίδεται γρήγορα μεταξύ των συγγενών, των φίλων και των γνωστών αυτών των προσηλυτισμένων. Αν και το κύριο πρόβλημα: είναι το πως να εξηγήσουν στους απλούς Ιάπωνες τι είναι ο Τριαδικός Θεός και ο Χριστός- Θεάνθρωπος, ο οποίος νίκησε τον θάνατο με τα πάθη Του, έτσι και παρέμενε άλυτο.

— Υπάρχει κάτι στην Ορθοδοξία που να μην απέχει πολύ αλλά ταυτόχρονα να είναι κατανοητό στη συνείδηση των Ιαπώνων;

— Φυσικά και υπάρχει. Πολλές από τις βασικές αρχές: αγάπα τον πλησίον σου, αν σε χαστουκίσουν στο αριστερό μάγουλο, γύρισε και το άλλο μάγουλο, είναι εδώ και πολύ καιρό γνωστές και κατανοητές στους Ιάπωνες. Αν στον δυτικό κόσμο το κέντρο του σύμπαντος είναι ο άνθρωπος, το «εγώ» του, και σε δεύτερη μοίρα οι σχέσεις του με τους άλλους, στη συνείδηση των Ιαπώνων προέχουν οι άλλοι.

Δηλαδή, κάποια στοιχεία της ορθόδοξης συνείδησης είναι ενσωματωμένα σε αυτούς. Ή όπως είναι στη μνημόνευση των κεκοιμημένων. Στην Ιαπωνία τιμούν τη μνήμη των προγόνων τους, και η παράδοση του μνημόσυνου και των μνημόσυνων γευμάτων υιοθετήθηκε πολύ γρήγορα. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά: για τους χριστιανούς, ο κύριος σκοπός της θείας λειτουργίας είναι η Κοινωνία, η ένωση με τον Θεό, αλλά στην Ιαπωνία η νεκρώσιμη ακολουθία βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με αυτήν, ως φόρος τιμής στους προγόνους. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα για όλες τις χριστιανικές ομολογίες. Ο χριστιανισμός στην Ιαπωνία συχνά δεν γίνεται αντιληπτός στο σύνολό του, αλλά μόνο στο βαθμό που είναι κατανοητός και βολικός για εμάς, επειδή ανταποκρίνεται στις προηγούμενες πεποιθήσεις μας. Αλλά αυτό, μου φαίνεται, δεν είναι τόσο πρόβλημα των ίδιων των πιστών όσο του κλήρου. Είμαστε πολύ λίγοι, απλά δεν είμαστε αρκετοί για να εξηγήσουμε σε όλους όσοι θέλουν να μάθουν τι είναι ο Χριστιανισμός και ποια είναι η ουσία του.

— Αλλά στην Ιαπωνία υπάρχουν θεολογικές σχολές, κατηχητικά μαθήματα και, τέλος, τμήματα θεολογίας στα πανεπιστήμια. Αυτό δεν είναι αρκετό;

— Άλλο πράγμα είναι να κατανοείς τον Χριστιανισμό ως δόγμα, ως ακαδημαϊκό αντικείμενο, να αφομοιώνεις τη θεωρία και τις αρχές του και να αποφασίζεις για τον εαυτό σου: μου ταιριάζει, το αποδέχομαι. Και είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να τον αποδέχεσαι στο επίπεδο των συναισθημάτων, ως μια πίστη που διαπερνά ολόκληρη τη ζωή, που ζει στην καρδιά και την αλλάζει. Πρόκειται για ένα ποιοτικά διαφορετικό βήμα.

Πριν μετακομίσω στο Σεντάι, υπηρέτησα στην Εκκλησία της Αναστάσεως στο Τόκιο, και συχνά παρατηρούσα μια τέτοια κατάσταση: οι άνθρωποι έρχονται στο κατηχητικό σχολείο για ένα χρόνο, δύο, τρία, τέσσερα και ήδη κατανοούν τις διδασκαλίες και τις αποδέχονται, παρόλα αυτά όμως δεν βαπτίζονται. Αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό των Ιαπώνων. Δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου χριστιανοί μεταξύ των βιβλικών μας μελετητών. Αντιλαμβάνονται την Αγία Γραφή ως λογοτεχνία.

— Πώς, κατά τη γνώμη σας, μπορείτε να εξηγήσετε στους σύγχρονους Ιάπωνες τι είναι η αμαρτία, η σωτηρία της ψυχής, η αιώνια ζωή, όλα αυτά τα πράγματα που είναι θεμελιώδη στην Ορθοδοξία, αλλά δεν είναι ιδιάζοντα στην ιαπωνική συνείδηση;

— Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση. Το πρόβλημα, όπως έχω ήδη πει, είναι ότι ο Χριστιανισμός εξακολουθεί να γίνεται αντιληπτός στην Ιαπωνία ως θρησκεία του δυτικού κόσμου, ξένη, εισαγόμενη. Και δεν έχει καταστεί ακόμη δυνατό να αλλάξει αυτή η κατάσταση, ο αριθμός των χριστιανών όλων των δογμάτων στην Ιαπωνία δεν υπερβαίνει το ένα τοις εκατό του πληθυσμού.

Επιπλέον, στον σημερινό κόσμο δεν είμαστε καθόλου εξοικειωμένοι με τη μάθηση. Η γνώση είναι αποθηκευμένη στον υπολογιστή, και αν χρειάζεστε πληροφορίες, αρκεί να πατήσετε το κατάλληλο κουμπί. Ψάχνουμε για έτοιμες απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα, και πολλοί άνθρωποι τις βρίσκουν, ιδίως εφόσον προσφέρονται σε αφθονία από διάφορα απόκρυφα δόγματα. Και έχοντας ικανοποιηθεί με αυτές τις απαντήσεις, δεν υπάρχει ανάγκη να βελτιωθεί κανείς, να προσπαθήσει να γίνει καλύτερος. Τα τελευταία είκοσι ή τριάντα χρόνια στην Ιαπωνία αυτή η τάση έχει εντοπιστεί αρκετά καθαρά: οι άνθρωποι δεν θέλουν να σκέφτονται, δεν θέλουν να αναπτύσσονται. Οι περισσότεροι άνθρωποι στην Ιαπωνία θεωρούν τους εαυτούς τους βουδιστές. Αλλά τι αντιπροσωπεύει ο βουδισμός τους; Μια φορά το χρόνο πηγαίνεις σε έναν ναό, προσεύχεσαι για λίγα λεπτά, πηγαίνεις στον τάφο ενός συγγενή σου και αυτό είναι όλο. Λίγοι άνθρωποι μελετούν τον Βουδισμό ως θρησκεία και χτίζουν τη ζωή τους σύμφωνα με τις διδασκαλίες του. Το ίδιο συμβαίνει και μεταξύ των χριστιανών, συμπεριλαμβανομένων των ορθόδοξων χριστιανών. Το να αλλάξει κανείς την καρδιά του συχνά γίνεται αδύνατο εγχείρημα, οι άνθρωποι προτιμούν απλώς να εγκαταλείψουν την πίστη, ακόμη και αν καταλαβαίνουν με το μυαλό τους την ορθότητα και την αναγκαιότητά της. Εξάλλου, η πίστη είναι, πρώτα απ' όλα, έργο της ψυχής..... Για να καλλιεργήσει κανείς την πίστη στον εαυτό του, πρέπει να σκεφτεί, πρέπει να προσπαθήσει να αποκτήσει την εμπειρία της κοινωνίας με τον Θεό. Είναι πραγματική, είναι διαθέσιμη σε όλους. Έχουμε την αδιανόητη πολυτέλεια να μπορούμε να αισθανόμαστε τον Θεό στην καθημερινή μας ζωή. Αλλά είναι απαραίτητο να σκεφτούμε και να μιλήσουμε γι' αυτό. Και, πρώτα απ' όλα, είμαστε εμείς, οι ποιμένες. Πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί με τους ενορίτες μας και με τους λεγόμενους εκκλησιαζόμενους, ιδίως με εκείνους που έρχονται για πρώτη φορά στο ναό. Η σκέψη δεν με εγκαταλείπει ποτέ: ίσως το όλο θέμα είναι ότι εμείς, οι ποιμένες, δεν κάνουμε αρκετά.

Κατά κάποιον τρόπο, η κατάσταση στην Ιαπωνία σήμερα θυμίζει την πρώιμη χριστιανική ιστορία. Ήταν δύσκολο να είσαι χριστιανός στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ήταν δύσκολο να κηρύξεις στην Ελλάδα...... Τώρα κηρύττουμε ανάμεσα στους ειδωλολάτρες, στους οποίους η πίστη μας είναι ξένη και η ανάγκη για τη σωτηρία της ψυχής δεν είναι προφανής. Φυσικά, δεν μας πετάνε σε κλουβιά με τίγρεις, δεν μας βασανίζουν, υπό αυτή την έννοια είναι πολύ πιο εύκολο για εμάς. Αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο να βρεις έναν τρόπο να μαρτυρήσεις για τον Χριστό στην καθημερινή ζωή, όταν κανείς δεν σε καταδιώκει ή δεν σου απαγορεύει να προσευχηθείς. Διότι ο μόνος τρόπος για να μαρτυρήσουμε είναι να αγαπήσουμε ειλικρινά τους συνανθρώπους μας, όχι με μια ρομαντική παρόρμηση, αλλά στην καθημερινή ζωή. Θα συμφωνήσετε ότι αυτό δεν είναι τόσο εύκολο.

— Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσα στο ποίμνιό σας, ανάμεσα στους ενορίτες του ναού σας, που έχουν ασπαστεί βαθιά την Ορθοδοξία;

— Υπάρχουν διάφορα παραδείγματα. Πολλοί έρχονται, ενδιαφέρονται για την εκκλησιαστική ζωή, τις λειτουργίες, ακούν με προσοχή τα κηρύγματα, πηγαίνουν στην εκκλησία για μισό χρόνο, ένα χρόνο, τελικά αποφασίζουν και λαμβάνουν το βάπτισμα..... Αλλά μετά από αυτό σταματούν αμέσως να πηγαίνουν στην εκκλησία. Και αυτό παρά το γεγονός ότι το ενδιαφέρον τους ήταν απολύτως ειλικρινές και ήθελαν πραγματικά να γίνουν πραγματικοί χριστιανοί… Αλλά η λήψη του Βαπτίσματος κάποια στιγμή έγινε ο μοναδικός τους στόχος. Αντί να είναι η αρχή της εκκλησιαστικής ζωής, έγινε το τέλος του δρόμου γι' αυτούς. Τέτοιος είναι ο αγώνας δρόμου μικρής διάρκειας. Μεταξύ εκείνων που προσπαθούν να κατανοήσουν τον Χριστιανισμό ως δόγμα, ως ακαδημαϊκό κλάδο, τέτοιοι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα πολυάριθμοι.

Υπάρχουν όμως και άλλα παραδείγματα και είναι πολλά, όπου οι άνθρωποι αλλάζουν. Απλώς δεν έχει περάσει πολύς χρόνος. Κρίνετε μόνοι σας: στη Ρωσία, η Ορθοδοξία έχει ιστορία χιλίων ετών, αλλά στην Ιαπωνία ήρθε πριν από εκατό σαράντα χρόνια. Σε ιστορική προοπτική πρόκειται για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, η Ορθοδοξία δεν είχε ακόμη χρόνο να ριζώσει στην κουλτούρα και τη συνείδησή μας. Άλλωστε στην Ιαπωνία οι σιντοϊστικές και βουδιστικές γιορτές (ματσούρι) αποτελούν μέρος όχι καν της θρησκευτικής, αλλά της κοινωνικής ζωής.

Και ιστορικά, οι Ιάπωνες έχουν ιστορικά βάλει το κοινό στο προσκήνιο. Κρίνετε μόνοι σας πόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσετε σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Το να είσαι ένα μαύρο πρόβατο είναι μια απόφαση κρίσης. Ένα παιδί στο σχολείο δεν μπορεί να μην πηγαίνει στο ματσούρι, διαφορετικά θα γίνει αντικείμενο εκφοβισμού και παρενόχλησης από τους συμμαθητές του.

Ταυτόχρονα, αν στη Ρωσία, την Ευρώπη και τον Νέο Κόσμο η Κυριακή, που είναι η τελευταία μέρα της εβδομάδας, συνδέεται στο μυαλό των ανθρώπων με το γεγονός της Ανάστασης του Χριστού, στην Ιαπωνία είναι απλώς η ημέρα του ήλιου. Ως εκ τούτου, δεν είναι καθόλου προφανές σε έναν Ιάπωνα γιατί την ημέρα αυτή είναι προτιμότερο να απέχει από την καθημερινή εργασία και να την αφιερώνει στην πνευματική εργασία.

Πιστεύω ότι η Ορθοδοξία, ο Χριστιανισμός γενικά, αντιμετωπίζει τώρα ένα πολύ σημαντικό καθήκον, να γίνει αναπόσπαστο μέρος της ιαπωνικής κοινωνίας, να γεμίσει τη ζωή της με ένα νέο, άγνωστο ακόμη νόημα. Και αυτό είναι μια μεγάλη ευθύνη για κάθε χριστιανό…

https://gr.pravoslavie.ru/168069.html

<>

Μία συγκλονιστική ιστορία μεταστροφής, η οποία συνέβη στις μέρες μας. Ένας άνθρωπος άλλαξε ολόκληρη τη ζωή του, από την στιγμή που συναντήθηκε με τον Γέροντα Παΐσιο στο κελί του στην Παναγούδα!

Διαβάστε την απίστευτη ιστορία, έτσι όπως την περιγράφει γλαφυρά ο ίδιος.

~ Δεν πίστευα καθόλου! Έκανα ένα πολύ άσχημο επάγγελμα. Γύριζα ακατάλληλες ταινίες, δηλαδή πορνοταινίες.

Είχα νοικιάσει ένα διαμέρισμα και κινηματογραφικές μηχανές και τραβούσα ταινίες πορνό. Πουλούσα τις ταινίες και έβγαζα πολλά χρήματα… Αγόρασα ακριβό αυτοκίνητο, Μερσεντές και η ζωή μου γενικά ήταν μέσα στην χλιδή και στην πολυτέλεια…

Άκουγα και με λέγανε για τον Άγιο Παϊσιο και τους κορόϊδευα. Γελούσα…

Μια μέρα μου την έδωσε και λέω:

– Θα πάω στο κελλί του, για να δω πως τους δουλεύει όλους, αυτός ο καλόγερος!

Πήγα λοιπόν στο κελλί του, χώνομαι μέσα στον κόσμο και παρατηρώ να δω τι κάνει. Να δω και να βρω πως τους δουλεύει…

Κάθισα ώρες… Στο τέλος μείναμε τρεις επισκέπτες. Έφυγε ο πολύς ο κόσμος.

– Καθίστε να σας κεράσω, μας είπε ο Άγιος Παϊσιος.

Πάει μέσα στο κελλί και φέρνει σε ένα πιατάκι τρία λουκούμια. Δίνει στον πρώτο, δίνει στον δεύτερο και έρχεται μετά σε μένα μπροστά μου και με κοιτά στα μάτια, σαν να με έβγαζε ακτινογραφία.

Γυρίζει τότε το πιατάκι και ρίχνει το λουκούμι κάτω στο χώμα με τις λάσπες. Τότε μου λέει ο Άγιος:

– Μου έπεσε, πάρε φάε…

– Τί, από τις λάσπες θα το φάω; διαμαρτυρήθηκα.

Με κοιτά ξανά στα μάτια με νόημα και με λέει:

– Γιατί, εσύ πώς ταϊζεις λάσπες τους ανθρώπους;

Έπαθα την πλάκα της ζωής μου!… Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Σηκώθηκα χωρίς να πω κάτι και έφυγα τρέχοντας.

Πήγα στο ξενοδοχείο στις Καρυές. Όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα, συλλογιζόμενος γι’ αυτό που συνέβη.

Την άλλη μέρα ξαναεπισκέφτηκα τον Άγιο Παϊσιο και του είπα:

– Θέλω να μιλήσουμε…

– Αν θέλεις να μιλήσουμε, μου λέει με αυστηρό ύφος, πάνε πρώτα να πουλήσεις τις μηχανές που έχεις στο διαμέρισμα, να το ξενοικιάσεις και μετά έλα πάλι.

Πήγα πίσω και σε ένα μήνα τα είχα πουλήσει όλα. Ξαναπήγα τότε γρήγορα να το δω. Με δέχτηκε αυτή τη φορά με πολύ χαρά.

Μιλήσαμε πολλή ώρα. Με βοήθησε να μπω σε σειρά. Να εξομολογούμαι και να Κοινωνάω. Βρήκα και μια καλή δουλειά… Δόξα τω Θεώ.

Ευχαριστώ τον Άγιο Παϊσιο από τα βάθη της καρδιάς μου, που με απάλλαξε από εκείνο το αμαρτωλό επάγγελμα και με έβαλε στο δρόμο του Θεού…

<>

«Ὑπῆρχε ἕνας μάρτυρας τοῦ Ἰεχωβᾶ, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε καί ἀνδρώθηκε σέ αἱρετικό περιβάλλον, ὁ Θεός ὅμως οἰκονόμησε νά βρῆ τήν ἀλήθεια πού ὑπάρχει μόνο στήν Μία Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Θέλοντας, λοιπόν, νά κάνη αὐτό τό βῆμα, ἀποφάσισε νά βρῆ τόν μητροπολίτη τῆς περιοχῆς καί νά τοῦ ζητήση νά τόν βαφτίση καί νά τόν κατηχήση. Πῆγε, λοιπόν, στά γραφεῖα τῆς Μητροπόλεως στό Μεσολόγγι καί ζήτησε νά δῆ τό Σεβασμιώτατο Κοσμᾶ Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας, χωρίς προηγουμένως νά ἐνημερώση σχετικά μέ τό ἱστορικό του. Μόλις μπῆκε στό γραφεῖο ὁ Σεβασμιώτατος, ἐνῶ δέν τόν εἶχε ξαναδῆ ποτέ, τόν κοίταξε καί τοῦ εἶπε: “Τάδε (τό ὄνομά του), πολύ καιρό σέ περίμενα”. Ἔπειτα, τόν παρέπεμψε σέ ὑπεύθυνο κληρικό γιά νά κατηχηθῆ καί ὅταν τόν βάπτισαν πῆρε τό ὄνομα τοῦ δεσπότη»(ΠΕ, 14).

YT.

<>

Γέροντας Σάββας Καψαλιώτης: «Μιά ἡμέρα ζύμωνα ψωμί, ἔρχεται ἕνας νεαρός ἀντάρτης ὁπλισμένος καί μέ ρωτοῦσε γία τήν Ἐκκλησία...

—Ποῦ τόν εἴδατε τό Θεό;

Ἐγώ τοῦ εἶπα πολλά, ὅ,τι μέ φώτισε ὁ Θεός, ἐκεῖνος ἀντέλεγε. Μετά ἔφυγε καί ἐκεῖ στό παρεκκλήσι βλέπει μιά νεκρή πεταλούδα, ἀφοῦ βεβαιώθηκε ὅτι εἶναι νεκρή, εἶπε:

—Θεέ, ἄν ὑπάρχης, ἄς πετάξη...

Καί ὤ τοῦ θαύματος! Ἡ πεταλούδα σηκώθηκε καί ἔφυγε. Αὐτός χλώμιασε καί ἐπιστρέφοντας μοῦ εἶπε αὐτά. Δόξασα τό Θεό καί εἶπα:

—Παιδί μου, δέν σοῦ τά ἔλεγα πρίν ὅτι ὁ Θεός μας εἶναι ἀληθινός;»(ΓΣ).

INSTA - ΥΤ

<>

Ὁ Κολοκοτρώνης ἦταν μανιακός καπνιστής.

Κάποτε εἶχε πάρει 22 παλικάρια καί ἑτοιμαζόταν νά χτυπήση τούς Τούρκους σέ μιά ἐπιδρομή του.

Τό βράδυ παρέα μέ τά παλικάρια του, διαπίστωσε ὅτι εἶχε τελειώσει ὁ καπνός καί ζήτησε ἀπό αὐτούς λίγο καπνό.

Ἀλλά κανείς ἀπό τά 22 παλικάρια δέν εἶχε, διότι ἦταν ὄλοι ἄκαπνοι!

Μπροστά σέ αὐτή τήν κατάστασι, ἦρθε εἰς ἐαυτόν καί ἐκστόμισε ἐκεῖνα τά περίφημα λόγια:

“Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐλευθερώσουμε τήν πατρίδα μας ἀπ᾽ τήν σκλαβιά τῶν Τούρκων, ὅταν ἐγώ δέν ἔχω ἀπελευθερωθῆ καί εἶμαι σκλάβος αὐτού τοῦ χόρτου;”. 

Ἔτσι ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἔκοψε τό τσιγάρο!

INSTA

<>

«Ἡ Θ. Λειτουργία εἶχε μόλις τελειώσει. Οἱ πιστοί, γνωστοί, ἄγνωστοι, μέ πλατύ χαμόγελο ἀνταλλάσσαμε εὐχές!

Ὅλοι, ὅμως, ὑπό τήν “ασπίδα προστασίας” τῆς εὐχῆς τοῦ μεγάλου Γέροντα Προκοπίου Μερτύρη.

Ἀπό ἀπέναντι μέ τό μπαστουνάκι στό χέρι ἕνας χαμογελαστός κύριος περίπου ἐξηντάρης μοῦ κάνει νεῦμα καί μέ φωνάζει.

“Ἔλα νά σοῦ πω”, μοῦ λέει. “Σέ βλέπω πού ἔρχεσαι στό Μοναστήρι καί ἀποφάσισα νά σοῦ πῶ τήν ἰστορία μου, γιά νά ξέρης τί Γέροντα ἔχουμε”.

Καί ξεκίνησε τή διήγησι:

“Ἤμουν ταξιτζής καί ἔφερνα πολύ συχνά προσκυνητές στό μοναστήρι. Πάντοτε ὅμως περίμενα ἔξω ἀπ᾽ τό μοναστήρι, νά τελειώση ἡ ἀκολουθία, τό προσκύνημα, ἀνάλογα τόν προσκυνητή.

Μιά μέρα περιμένοντας, ἔκανα τό λογισμό ‘τί νά λέη ἄραγε στήν ἐκκλησιά ὁ παπᾶς; ̓ καί ἀποφάσισα νά μπῶ, νά ἀκούσω.

Ἔλεγε τό Εὐαγγέλιο, τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ φτωχοῦ Λάζαρου. Δυσανασχέτησα.

‘Καλά ̓, μονολογοῦσα, ‘αὐτά τά μάθαμε στό Δημοτικό, δέν βαριοῦνται νά λένε τά ἴδια καί τά ἴδια στούς ἀνθρώπους; ̓. 

Στεκόμουν ὑπεροπτικά, ἐξεταστικά, σχεδόν μέ οἶκτο καί κοίταζα τούς πιστούς πού ἄκουγαν τό Εὐαγγέλιο μέχρι νά τελειώση.

Μόλις τέλειωσε, ἑτοιμαζόμουν νά βγῶ ἔξω, ὅταν βλέπω τόν Γέροντα νά βγαίνη φουριόζος ἀπ᾽ τό Ἱερό.

Ἦρθε καί στάθηκε μπροστά μου κοιτάζοντάς με ἐξεταστικά.

Μοῦ λέει:

—Ἔλα μέσα στό Ἱερό τώρα νά σέ ἐξομολογήσω. Ὁ περιπαικτικός λογισμός τόν ὁποῖο ἔκανες πρίν λίγο γιά τούς πιστούς εἶναι ἡ σταγόνα γιά νά σοῦ συμβῆ μεγάλος πειρασμός. Ἄν δέν ἐξομολογηθῆς θά τρακάρης καί θά πάθης ζημιά.

Πρός στιγμήν σοκαρίστηκα ἀπ᾽ τή δύναμι τήν ὁποία ἔβγαζε ἀποκαλύπτοντας τούς λογισμούς μου.

Μοῦ ἔκανε ἐντύπωσι πού ἤξερε τόν λογισμό μου, ἀλλά καί πάλι δέν μποροῦσα νά πιστέψω αὐτά πού ἔλεγε.

Γελώντας τοῦ εἴπα:

—Παπᾶ, μέ τίς ἐξομολογήσεις ἔχω τελειώσει ἀπό παιδί. 

Καί βγῆκα ἔξω.

Σέ λίγο ἦρθαν οἱ κυρίες πού ἔπρεπε νά τίς γυρίσω πίσω καί φύγαμε ἀπ᾽ τό μοναστήρι.

Στό δρόμο, τό τελευταῖο τό ὁποῖο θυμᾶμαι νά σκέφτομαι ἦταν τά λόγια του.

Τό ἄλλο πρωΐ ξύπνησα στό νοσοκομεῖο, ὅπου μέ πληροφόρησαν ὅτι εἶχα τρακάρει.

Οἱ κυρίες δέν εἶχαν πάθει τίποτε, ὅμως, ἐγώ ἤμουν παράλυτος.

Ἔβαλα γνωστούς καί ἀγνώστους νά μοῦ βροῦν τό τηλέφωνο τοῦ Γέροντα.

Τελικά ἐπικοινώνησα μαζί του.

Μέ κλάματα ἐξομολογήθηκα τελικά ἀπ᾽ τό τηλέφωνο.

Πέρασε πολύς καιρός, γνωρίστηκα μέ τόν Γέροντα καί μέ τίς εὐχές του, ὅπως βλέπεις, ἄρχισα σιγά-σιγά νά περπατάω πάλι.

Ἀπό ὅλη τήν ἱστορία μου, αὐτό πού ἀποκόμισα καί εἶναι κυρίαρχο στήν ψυχή μου, εἶναι ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ στό Θεό πού μοῦ γνώρισε τόν ἅγιό Του καί μέ ξανάφερε στήν Ἐκκλησία.

Δέν μέ πειράζει πού κουτσαίνω, ἡ χαρά μου ὑπερβαίνει τήν ἔλλειψι. Σάν κι αὐτόν τόν Γέροντα δέν βρίσκουμε εὔκολα”.

Ἡ καταγραφή ἔγινε ἀπ᾽ τόν Κων/νο Σύμπουρα»(ΗΚ).

<>

«Ὁ Ὅσιος Δανιήλ ὁ Κατουνακιώτης εἶχε ἐλευθερώσει πολλούς ἀνθρώπους, λαϊκούς καί μοναχούς, ἀπ᾽ τήν πλάνη. Μεταξύ αὐτῶν “συγκαταλεγόταν κι ἕνας δάσκαλος ἀπ᾽ τήν Κέρκυρα, πού ὅπως ἔλεγε, εἶχε στενή συνεργασία μέ τόν Ἅγ. Σπυρίδωνα. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἶχε ἀνακατέψει τή Χριστιανική Πίστι μέ τόν πνευματισμό καί τήν πλάνη. Πίστευε πώς μποροῦσε νά κάνη καταπληκτικά θαύματα. Καί ὅλος ὁ κόσμος εἶχε νά συζητῆ γιά τό πρόσωπό του. Τό πονηρό πνεῦμα τοῦ παρουσιαζόταν μέ τή μορφή τοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνα καί τόν προέτρεπε, ἐκτός τῶν ἄλλων, νά κρατᾶ στήν προσευχή του ἀναμμένη λαμπάδα καί ὅταν ἡ λαμπάδα τελείωνε καί ἄρχιζε νά καίη τό χέρι του, νά μήν τή σβήνη, ἀλλά νά κάνη ὐπομονή, διότι πρόκειται γιά μαρτύριο. Τοῦ ἔλεγε ἀκόμη τό πονηρό πνεῦμα νά μήν κοινωνῆ στήν Ἐκκλησία, ἀλλά νά γλύφη τήν ὕλη πού ἔτρεχε ἀπ᾽ τό κάψιμο τοῦ χεριοῦ του, διότι αὐτή ἰσοδυναμοῦσε μέ θεία μετάληψι. Ἀκόμη μέ τή βοήθεια τοῦ πονηροῦ πνεύματος ἔκανε καί διάφορα θαύματα. Ὅταν τελικά ἀχρηστεύτηκαν τά χέρια του ἀπ᾽ τά ἐγκαύματα, ἀναζήτησε κάποιον γιά νά τόν σώση. Ἔφτασε μέχρι τά Κατουνάκια, ὅπου ὁ Ὅσιος Δανιήλ ὁ Κατουνακιώτης τόν βοήθησε στό νά μπορῆ νά διακρίνη τά θαύματα τοῦ Θεοῦ ἀπ᾽ τά θαύματα τοῦ διαβόλου καί ἔτσι τόν ἀπάλλαξε ἀπ᾽ τήν κυριαρχία τοῦ σατανᾶ”»(ΔΤ, 18).

<>

«Οἱ ἀναμνήσεις τῆς Εὔας Φομίν γιά τόν ἱερομόναχο Παῦλο προέρχονται ἀπ᾽ τήν ἐποχή τοῦ πολέμου, ὅταν ἦρθε γιά νά τελέση τήν κηδεία τῆς πεθερᾶς τῆς Παρασκευῆς Φομίν στό χωριό Λέπασούργια, στό Βάαχεργιόκι, στήν περιοχή τῆς ἐνορίας Suistamo, στίς 4 Μαΐου 1943. Ἡ ἴδια ἡ Εὔα ἦταν Λουθηρανή καί εἶχε ἔρθει ὡς νύφη σέ μιά κατά τά ἄλλα Ὀρθόδοξη οἰκογένεια. Ἡ βροχερή ἄνοιξι εἶχε προκαλέσει πλημμύρες, καί ἡ γέφυρα στή Χόμιλα, ἀπ᾽ τήν ὁποία ἔπρεπε νά περάση κάποιος πού πήγαινε ἀπ᾽ τό Suistamo στή Λεπαβάαρα, βρισκόταν κάτω ἀπ᾽ τό νερό. Ὁ ἴδιος ὁ πρωτοπρεσβύτερος Ἀλέξανδρος Ρουτουλάινεν δέν εἶχε τολμήσει νά περάση ἀπ᾽ τή σκεπασμένη μέ νερό γέφυρα στήν ἄλλη ὄχθη, ὅπου θά διάβαζε τήν ἐξόδιο ἀκολουθία. Γι᾽ αὐτό ἔστειλε ἕνα νεαρό ἱερομόναχο, τόν Παῦλο, στή θέσι του. Αὐτός πέρασε τό ποτάμι, καί στήν ἄλλη ὄχθη τόν περίμεναν ὁ σύζυγος καί ὁ γυιός τῆς νεκρῆς μ᾽ ἕνα ἄλογο.

Ἡ νεκρή ἦταν ντυμένη μέ τά καλά της καί βρισκόταν στό φέρετρο τό ὁποῖο εἶχε τοποθετηθῆ μπροστά στό εἰκονοστάσι, στό καθιστικό τοῦ σπιτιοῦ. Ὅταν ὁ ἱερομόναχος Παῦλος ἔφθασε στό σπίτι, ἡ νύφη Εὔα θυμᾶται τήν αἴσθησι εὐσέβειας καί λεπτότητος πού προκάλεσε. Μπῆκε στό δωμάτιο σάν πνοή τοῦ Ἁγ. Πνεύματος. Ἦταν πολύ λεπτός, καί τό ράσο καί τό καλυμμαύχι του ἦταν πολύ φτωχικά. Ὡστόσο, ὑπῆρχε μεγάλη ζεστασιά στήν ἤρεμη παρουσία του, πού ἀκτινοβολοῦσε στούς ἀνθρώπους ἕνα γύρω. Μιλοῦσε μέ χαμηλή φωνή καί πρόσεχε πολύ τά λεγόμενα τοῦ συνομιλητῆ του. Εἶχε κανείς κοντά του μιά αἴσθησι ὀμορφιᾶς καί καλοσύνης.

Ὁ ἱερομόναχος Παῦλος διάβασε τήν ἐξόδιο ἀκολουθία στό καθιστικό μέ πολλή ζωντάνια καί ὀμορφιά. Οἱ συγγενεῖς τῆς νεκρῆς ἔψαλλαν. Μετά τήν ἀκολουθία προσφέρθηκαν διάφορα φαγώσιμα: ψαρόσουπα, τσάι, κουλουράκια. Μετά τό φαγητό, ἠ νεκρή μεταφέρθηκε στό παλαιό κοιμητήριο τῆς Λέπασούργια, ὅπου ὁ ἱερομόναχος Παῦλος διάβασε τήν ἀκολουθία τῆς ταφῆς. Ἡ Εὔα Φομίν ἐντυπωσιάστηκε ἀπ᾽ τό νεαρό ἱερομόναχο μέ τό ταπεινό φρόνημα καί τήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον του. Εἶχε μπροστά της ἕνα ταπεινό δοῦλο τοῦ Θεοῦ.

Ἀργότερα, ὡς ἐπίσκοπος Παῦλος, ἐνίσχυε τίς προσφυγικές οἰκογένειες πού εἶχαν ἀφήσει τά σπίτια τους μέ πίστι στή ζωή. Σαράντα χρόνια εἶχαν περάσει ἀπ᾽ τό γεγονός, καί ὁ τότε νεαρός ἱερομόναχος πού εἶχε στό μεταξύ ἀναδειχθῆ σέ ἀρχιεπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας, πήγαινε νά συναντήση τόν Κύριό του, ὅταν ἡ Εὕα Φομίν ἐντάχθηκε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στό Λάπινλάχτι τό ἔτος 1988. Ὁ σπόρος πού εἶχε πέσει τήν ἡμέρα τῆς κηδείας τῆς πεθερᾶς της, ἔφερε καρπό πολύ»(ΑΠ, 32).

<>

Αναφέρει ο Ευάγγελος Κουτρουμπέλης, πρώην μάγος και σατανιστής:

Σαν αναζητητής της δύναμης και της ισχύος, σαν ανώ­ριμος αναζητητής, ασχολήθηκα με τις πολεμικές τέχνες.

Διαπί­στωσα ότι υπάρχουν και άλλες δυνάμεις μέσα μας, για να μπορείς να έχεις τα αποτελέσματα που ξεφεύγουν από τη συνήθη δυνατότητα.

Άρχισα να διαβάζω και να ασχολούμαι με τον αποκρυφι­σμό.

Ωστόσο δεν μου συνέβησαν συνταρακτικά πράγματα... ώσπου ήλθε κάποιος μάγος επάνω, ο οποίος με μύησε στον εργαστηριακό πνευματισμό, στο δόγμα της υψηλής τελετουρ­γίας, στο σατανισμό πάσης φύσεως...

Από εκεί και πέρα πλέον ασχολήθηκα με πάθος. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, κάλεσα δαιμόνια και ήλθα σε συνεργασία μαζί τους.

Ξεκίνησα από τις πολεμικές τέχνες, ασχολήθηκα με τον ταοϊσμό... τα μυστήρια της ανατολής διδάσκουν ότι για να μπορέσεις να φθάσεις σε κάποια επίπεδα, πρέπει να ανακαλύψεις τις δυνάμεις εκείνες, τόσο τις εσωτερικές, όσο και τις δαιμονικές, να κατορθώσεις κάποια πράγματα, που είναι έξω από τη φύση και την δυνατότητα τού ανθρώπου.

Με αυτό το σκεπτικό, να ανακαλύψω τις εσωτερικές δυνάμεις, άρχισα να ασχολούμαι με τον αποκρυφισμό. Αργότερα ήρθε ο Άγγλος και με βρήκε στα 17 μου χρόνια.

Είχα 4 χρόνια ασχοληθεί θεωρητικά, πρακτικά δαιμονι­ζόμαστε με ένα συλλογικό πνευματισμό. Κάναμε μία ομάδα ανθρώπων, που προσανατολιζόμαστε σ' αυτό το χώρο....

Μετά τη μύηση και τη γνωριμία με τον Άγγλο, υπήρχε πραγματι­κή εκπαίδευση, σχετική με τα φρονήματά μας και εισήχθηκα στη νεοειδωλολατρεία. Έμαθα να καθαγιάζω τα σκεύη... τους κύκλους επίκλησης, τις ονομασίες δαιμόνων, να κάνω επικλήσεις..

Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι δύσκολο να βρεθούν γιατί συχνάζουν σε πάρα πολλούς χώρους.

Πρώτα απ' όλα είναι τα βιβλιοπωλεία που υπάρχουν στην Αθήνα, που άμα πάει κανείς που δεν έχει ιδέα, θα δει του κόσμου τα βιβλία με καθαρά αποκρυφιστικό περιεχόμενο, που είναι το δόλωμα.

Αρχίζει να ενδιαφέρεται κανείς, από τη γιόγκα μέχρι τη πρακτική μαγεία. Τα βιβλία εκείνα μπορεί να μη δίνουν τη γνώση που χρειάζεται, αλλά είναι αυτό που σε βάζει σε κάποιο πειρασμό να σταθείς περισσότερο σ' αυτούς τους χώρους.

Τότε αρχίζεις πλέον να εισάγεσαι σε κέντρα, τα οποία καλλιεργούν όλη αυτή την ανάγκη και ανάλογα με τις γνωριμίες, την οικονομική κατάσταση και τη διαχυτικότητα που έχεις, αρχίζεις και κινείσαι ποικιλοτρόπως.

Ο ένας μπο­ρεί να γίνει μασόνος, ο άλλος μέντιουμ, κάποιος άλλος μπο­ρεί να πάει σε κάποια κυκλώματα και ν' αρχίσει να πέφτει στον επαγγελματισμό.

Να γίνουν αστρολόγοι, μέντιουμ και μη ξεχνάτε ότι ο καλύτερος πόλος έλξης να περάσουν τις δαιμονοδιδασκαλίες... είναι τα σύγχρονα μαντεία, με τον τρόπο που προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα. Είναι τρόπος εκμετάλλευ­σης τού σύγχρονου ανθρώπου.

Τα κόμικς προετοιμάζουν τα μικρά παιδιά στο να δε­χθούν ότι υπάρχουν πνεύματα, ότι η δύναμη και το αποτέ­λεσμα έρχεται μέσα από τη χρήση μαγικών βοτάνων και ειδικών ουσιών, ότι με τη μαγεία μπορείς να επιφέρεις απο­τελέσματα. Θα έλεγα, είναι ένας παιδαγωγικός τρόπος να μυηθούν τα μικρά παιδιά....

Πρώτα είναι η γνωριμία. Αρχίζει η πλύση εγκεφάλου με τη φιλοσοφία. Κατόπιν έρχεται ο εντυπωσιασμός με διάφορα σατανιστικά έργα.

Με την εξάρτηση της ψυχής που γίνεται μέσα από την υπόδειξη, με την αφοσίωση στο δάσκαλο με αίμα, με πράξεις ανήθικες, με εξευτελισμό της προσωπικότη­τας.

Κατόπιν αρχίζει να λαμβάνει κάποια φυλαχτά, κάποια υλικά στοιχεία επεξεργασμένα από το μάγο, δήθεν για να σε προστατέψουν στο χώρο... όμως στην ουσία γίνεσαι υποχείριο τού μάγου και των δαιμόνων.

Όμως δεν γνωρίζεις ότι αυτό γίνεται για να σε εγκλωβίσουν... τον υπνωτίζουν, τον βλέπει σε ζωώδη κατάσταση απέναντι στο Δάσκαλο, πως μιλάς στο σκύλο και σ' ακολουθεί χωρίς αντίρρηση.

Όμως στη διαδικασία τού απολύτου εγκλωβισμού χρησι­μοποιούνται και άλλα πιο δραστικά μέσα:

Η χρήση ναρκωτικών είναι σε ημερησία διάταξη και η πορνεία των κοριτσιών επιβάλλεται ως εντολή του Διαβόλου.

Οι σατανιστές κάνουν ευρεία χρήση ναρκωτικών ουσιών. Αφιερώνουν την ψυχή τους στο Διάβολο και με την αφιέρωση χρειάζεται αίμα, που θα θυσιαστεί γι' αυτό το λόγο.

Αίμα προσωπικό του κοριτσιού, που γίνεται σε κά­ποιες ορισμένες ημερομηνίες.

Μάλιστα γίνεται κάτω από ειδικές αστρολογικές ώρες (ζωδιακοί δαίμονες). Δεν υπάρχει μέση οδός. Να κάνω κοσμική ζωή και να αμαρτάνω και να πολεμήσω το Διάβολο. Είναι πλάνη αυτό.

Ο άνθρωπος, από τη στιγμή που θα αποποιηθεί το Σατανά, από εκεί και πέρα πρέπει να είναι έτοιμος να το αντιμετωπίσει αυτό. Δεν υπάρχει μέση οδός γι' αυτούς τους ανθρώπους. Γι' αυτό και κανένας, ή σπάνια περίπτωση να ξεφύγει κάποιος, γιατί δεν υπάρχει μετάνοια.

Όχι γιατί είναι αδια­νόητο ή αδύνατο, είναι λίγοι εκείνοι που πραγματικά θα τους φωτίσει ο Θεός να καταλάβουν, ότι μόνο δια των αγιαστικών μυστηρίων θα γλυτώσουν.

Διότι αν δεν είναι συγκοινωνός ο άνθρωπος μετά του Θεού δια των μυστηρίων, είναι σε κοινω­νία με το Διάβολο.

Δεν υπάρχει μέση λύση.

Τα ψυχιατρεία έχουν γεμίσει και οι αυτοκτονίες είναι στην ημερησία διάταξη.

Στους ανθρώπους που ασχολούνται με το χώρο αυτό, όσο και αν φαίνεται τραγικό, είναι πραγματικότητα.

Όταν ασχολήθηκα με τις δαιμονικές δυνάμεις, είχα οπα­δούς, συμπαρέσυρα άτομα, έκανα πάρα πολλά πράγματα. Πήγα σε μυστικές εκκλησίες και μάλιστα έκανα και διαλέ­ξεις (σε μυημένους ανθρώπους).

Η μεταστροφή μου ήλθε, γύρισα στο χώρο της Εκκλησίας με τη χάρη του Θεού έγινα Ορθόδοξος, κατάλαβα την αξία της Ορθοδοξίας....

Μεγάλω­σα και έζησα στην Ελλάδα, αλλά δεν ήξερα τι είναι Ορθοδο­ξία.

Ο Θεός ίσως ήξερε τη μεταστροφή μου και δεν είμαι σήμερα σ' ένα ψυχιατρείο ή στο χώμα. Και μπορώ να το πω αυτό με βεβαιότητα.

Δεν έχουν γλυτώσει, όχι ελάχιστοι, μπορώ να πω διεθνώς πάρα πολύ λίγοι είναι αυτοί και αυτοί ακό­μα παραπαίουν...

<>

Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς της Σερβίας: «Πρόσφατα κρέμασαν ἕνα ἄνθρωπο στόν τόπο μας γιά ἔγκλημα. Ἐκεῖνος, πρίν πεθάνη, μετάνιωσε βαθειά καί εἰλικρινά! Ἔκλαιγε καί ὀδυρόταν γιά τήν κακή του πράξι. Τόσο πολύ προσευχόταν στό Θεό κατά τή διαδρομή πρός τήν κρεμάλα, πού ὅταν ἔφθασε κάτω ἀπ᾽ τήν κρεμάλα, ὑποκλινόταν στούς ἀνθρώπους γύρω του φωνάζοντας: “Συγχωρῆστε με ἀδέλφια, συγχωρῆστε με!”. Ὅλοι δάκρυσαν. Φίλησε πολλές φορές τό χέρι τοῦ ἱερέα καί τό σταυρό καί τρεμάμενος ὁλόκληρος παρακαλοῦσε: “Πάτερ, προσευχήσου στό Θεό, νά μέ συγχωρέση!”. Κάποιος ἀπ᾽ τούς παρισταμένους μᾶς διηγιόταν μετά ὅτι αἰσθάνονταν, σάν νά ἀποχαιρετοῦσαν πρός τόν ἄλλο κόσμο ὄχι ἕνα ἐγκληματία ἀλλά ἕνα Ἅγιο! Τόσο εὔκολα μπορεῖ νά ἀλλάξη ὁλόκληρος ὁ ἐσωτερικός κόσμος τοῦ ἀνθρώπου μέσῳ τῆς μετάνοιας!»(ΔΦ, 166).

<>

«Ἀπ᾽ τά πρῶτα χρόνια πού [ὁ π. Χρυσόστομος Γιαλούρης, μετέπειτα Μητροπολίτης Χίου] ἦρθε στόν Πειραιᾶ τόν ἀπασχόλησαν σοβαρά οἱ ἄνθρωποι πού γέμιζαν κάθε βράδυ τά κακόφημα bars τῆς Φίλωνος-Νοταρᾶ καί τό χῶρο τοῦ λιμανιοῦ.

Ἔτσι ἀποφάσισε μαζί μέ τρεῖς σοβαρούς καί ἡλικιωμένους Χριστιανούς καί ἕνα βράδυ ἐπισκέφθηκαν τά bars. Μπροστά ὁ π. Χρυσόστομος καί οἱ λαϊκοί πού τόν πλαισίωναν ἀπό κοντά. Πέρασαν τήν εἴσοδο τῶν πρώτων bars. Ὅταν τόν εἶδαν οἱ θαμῶνες ταράχθηκαν.

Τούς καλησπέρισε, ζήτησε νά σταματήσουν γιά λίγο τό χορό καί τή μουσική, τούς εἶπε δυό καλωσυνάτα λόγια τοῦ Εὐαγγελίου καί τούς συμβούλευσε νά ἔχουν ἐπικοινωνία μέ τό Χριστό, πού εἶναι ἡ Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη.

Τούς καληνύχτισε λέγοντας: “Συνεχίστε τή διασκέδασί σας”. Ἀπό αὐτές τίς ἐπισκέψεις στά bars περίπου 12 γυναῖκες κατέφυγαν στήν Ἐκκλησία  γιά ἐξομολόγησι.

Αὐτό πού ἔκανε ὁ π. Χρυσόστομος δέν μπορεῖ νά τό κάνη ὁ καθένας, γιατί πρέπει νά εἶσαι ἀνάστημα πνευματικό καί ὁ π. Χρυσόστομος ἦταν κάτι ξεχωριστό μέσα στόν Κλῆρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»(ΜΙ, 18).

INS. YT.

<>

Ήρθε ένας φαρμακοποιός Νικόλαος, με την γυναίκα του. Μου είπε η γυναίκα του: «Δεν έχουμε παιδιά, αλλά ο άντρας μου δίνει φάρμακα χωρίς να παίρνη λεφτά. Του λέω ότι θα κλείση το φαρμακείο μας. «Ευλογεί ο Θεός», μου λέει. Μόνο, π. Ιάκωβε, που δεν βαφτίστηκε».

Του είπα ότι πρέπει οπωσδήποτε να βαφτιστή, το λέει το Ευαγγέλιο: «Πορευθέντες εις πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς…», αλλοιώς δεν έχουμε ζωήν αιώνιον. Και μου λέει:

–Τι με κωλύει να με βαπτίσετε; Νερό έχετε, βάλτε μια κολυμβήθρα, πέστε τα γράμματα!

Τον έστειλα με έναν ευλαβή γνωστό μου στον Δεσπότη της περιοχής του, για να τον αναθέση σε κάποιον Ιεροκήρυκα, πατέρα της Εκκλησίας, να τον κατηχήση και μετά, αν θέλη ο άνθρωπος να βαπτιστή, να τον βαπτίσωμε.

Πήγαν στον Δεσπότη, τον έστειλε σε έναν Ιεροκήρυκα και μετά από λίγο καιρό μου έστειλε ο Δεσπότης ένα έγγραφο, με την άδειά του να τον βαπτίσουμε.

Ήταν της Πεντηκοστής που θα τον βαπτίζαμε. Κατά την διάρκεια της ακολουθίας ήρθε ένα παιδάκι 10 ετών και μου λέει ότι ο Νικόλαος έφυγε. Άφησε την γυναίκα του στο Μοναστήρι που ήταν και είχε φτάσει ήδη στον Αγιόκαμπο.

(Αμέσως προσευχήθηκα): «Παναγία μου! Εγώ χάρηκα που θα βαπτιστή και θα γίνη Χριστιανός. Παναγία μου! βάλε το χέρι σου. Σκέπασέ τον με την σκέπη σου την αγία, το άγιό σου μαφόριο και γύρισέ τον πίσω. Άγιέ μου Δαυΐδ! εμείς κάναμε τόσα για τον άνθρωπο αυτόν…».

Ξαφνικά, σε ένα τέταρτο, τον βλέπω στο Ιερό μέσα, βάζει μια μετάνοια:

–Σε ζητώ συγγνώμη, πάτερ μου. Σηκώνει το στιχάρι και φιλάει τα πόδια μου…

–Τι κάνεις τώρα και με φιλάς τα πόδια και θα σκανδαλιστούν και οι άλλοι!

–Σας ζητώ συγγνώμη που έφυγα. Με πείραξε ο διάβολος. Μου έλεγε: «Θα σε βάλουν κάτω από τον πολυέλεο, θα σε ξεντύσουν, θα σε βλέπη ο κόσμος. Τριακόσια άτομα θα σε βλέπουν γυμνό!».

–Ποιος, παιδί μου, σου είπε ότι θα σε βλέπωμε γυμνό;

–Ο διάβολος!… Αφού πήγα στον Αγιόκαμπο, βλέπω μια σκοτεινιά μπροστά μου, ένα εμπόδιο και λέω: «Θεέ μου! Δεν υπάρχει κανένας παπάς, δεν υπάρχει καμμιά εκκλησία να μπω μέσα να βοηθήση να πάω πίσω στον όσιο Δαυΐδ;

Έστω και ένας κοσμικός να μου πη να γυρίσω! Πού βρίσκομαι!…». Ξαφνικά, ακούω μια φωνή να μου λέη: «Νικόλαε, γύρισε σύντομα στον Όσιο Δαυΐδ, να πας να βαπτιστής». Βλέπω μια σκιά σαν καλόγερο. (Σκέφθηκα): «Πώς να πάω να αντικρύσω τον π. Ιάκωβο μετά από αυτό που έκανα;». (Τελικά επέστρεψα).

Τον καθησύχασα και του είπα ότι δεν θα τον βαφτίσουμε στην μεγάλη εκκλησία και ούτε θα είναι τελείως γυμνός. Έτσι και έγινε και ήμασταν τρεις ιερείς, η γυναίκα του και ο νουνός, στο εκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους.

Μετά την βάπτιση ευωδίαζε το εκκλησάκι για 15 μέρες. Ο άνθρωπος συνεχίζει να κάνη τις ελεημοσύνες του, αλλά τώρα μεταλαμβάνει και είναι μέσα στην Εκκλησία.

Από το βιβλίο: «Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)»

Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη»

https://www.askitikon.eu/agiologio/ofelima-psychis/63399/avaptistos-farmakopios-ti-me-kolyi-na-me-vaptisete-nero-echete-valte-mia-kolymvithra-peste-ta-grammata/

<>

 

 

Ἦταν κάποτε ἕνας μοναχός πού προχωροῦσε στό δάσος καί ξαφνικά περνάει ἕνας ἄνδρας τρέχοντας.

Μετά ἀπό λίγη ὥρα περνάει καί ἕνας ἄλλος ἄντρας πού κρατάει ὅπλο καί ρωτάει τό μοναχό.

—Πρίν λίγο πέρασε ἕνας τύπος ἀπό ἐδῶ, ποῦ πῆγε;

Ἐκεῖνος δέν ἀπάντησε.

—Λέγε!, τοῦ φώναξε.

—Δέν θέλω νά σοῦ πῶ.

Ὁ ἄνδρας τά ἔχασε.

Ἔστριψε τό πιστόλι του νά ρίξη στό μοναχό.

—Τί ἐννοεῖς;

—Ἄν σοῦ πῶ ποῦ πῆγε θά τόν σκοτώσης, ἄν σοῦ πῶ ψέμα πώς πῆγε ἀπό ἀλλοῦ θά ἁμαρτήσω ἄρα σοῦ λέω μιά ἀλήθεια, πώς δέν θέλω νά σοῦ πῶ.

Ὁ μοναχός προτίμησε νά πεθάνη παρά νά πῆ ψέματα! Μά ὁ ἄνδρας τά ἔχασε... Πέταξε τό ὅπλο ζήτησε συγχώρεσι καί ἔγινε μετά ἀπό καιρό μοναχός.

https://www.rimata-zois.gr/peri/alitheias-eilikrineias

INS. YT.

<>

Η μεταστροφή του Οσίου Βαρσανουφίου της Όπτινα της Ρωσίας (+1913) από τον αθεϊσμό στην Ορθοδοξία

Ἰδού καί ἡ ἐπίδρασι στήν ψυχή τοῦ μετέπειτα Στάρετς Βαρσανουφίου: «Σπούδασε στήν σχολή Εὐελπίδων καί ἔγινε ἀξιωματικός τοῦ τσαρικοῦ στρατοῦ. Στά καθήκοντά του συμπεριλαμβάνονταν: νά ὀργανώνη δεξιώσεις, χορούς, φεστιβάλ μουσικῆς, χαρτοπαιξίες κ.ἄ.. Μά ὅλα αὐτά τόν κούραζαν ψυχικά. 

Ἐνῶ ζοῦσε στήν κατάστασι αὐτή, ἔτυχε νά παρακολουθήση τή θεία Λειτουργία, τήν ὁποία τελοῦσε ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης. Ἐνῶ, λοιπόν, στεκόταν καί προσευχόνταν, ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης — ἀμέσως μετά τόν καθαγιασμό τῶν Τιμίων Δώρων— διέκοψε τήν θεία Λειτουργία, βγῆκε ἀπό τήν Ὡραία Πύλη, κατευθύνθηκε πρός τό νεαρό ἀξιωματικό, ἔσκυψε, τοῦ φίλησε τό χέρι, καί ξαναγύρισε σιωπηλός στό Ἱερό. Πολλοί, πού ἤξεραν τό προφητικό χάρισμα τοῦ ἁγίου, ἄρχισαν νά λένε: ὁ νεαρός αὐτός θά γίνη κληρικός. Οἱ συζητήσεις ἔκαναν τόν Παῦλο Πλεχάνκωφ [τόν μετέπειτα στ. Βαρσανούφιο] νά νευριάζη. Δέν ἤθελε τότε, οὔτε νά τό ἀκούη κάτι τέτοιο! Καί, ὅμως, ἔγινε, ὄχι ἁπλῶς κληρικός ἀλλά ἱερομόναχος»(ΣΒ, 9). 

Ἔλεγε, μάλιστα, ὁ ἴδιος: «Ὅποιον δέν φροντίζει ὁ ἴδιος νά σωθῆ, καλό εἶναι νά τόν βάλουμε στόν δρόμο τῆς σωτηρίας μέ τό ζόρι»(ΣΒ, 13) καί ἐννοοῦσε νά τόν σπρώξουμε στήν ἀρχή πρός τήν πίστι.

Από το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Θεός Ἐφανερώθη – Ἀπό τόν Ἀθεϊσμό στό Χριστό, ἐκδ. Ἁγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2011

https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com

INS. YT,

<>

Ο Άγιος Νικόλαος Κασάτκιν της Ιαπωνίας (+1912) και οι μεταστροφές των Ιαπώνων μυστικών πρακτόρων στην Ορθοδοξία

Τον Δεκέμβριο βαπτίσθηκαν ακόμη δέκα πρόσωπα. Η κατασκόπευση πάντως των κινήσεων του Ορθόδοξου ιερομονάχου δεν μειώθηκε. Το πρόσωπό του έγινε αντικείμενο ποικίλων φημών μεταξύ όλων των τάξεων του λαού. Άλλοι τον θεωρούσαν πράκτορα· μερικοί έλεγαν ότι απέβλεπε στην κατάκτηση της συμπάθειας των Ιαπώνων για να διευκολύνει την κατάλληλη στιγμή τα στρατιωτικά σχέδια των Ρώσων. Ορισμένοι πίστευαν ότι ανήκε στη Ρωσική αυτοκρατορική οικογένεια. Για να διασκεδάσει τις υποψίες περί πολιτικών σκοπιμοτήτων των ενεργειών του ο π. Νικόλαος έστειλε υπόμνημα στο Υπουργείο Εξωτερικών, διαβεβαιώνοντας ότι οι Χριστιανικές διδασκαλίες που κήρυττε δεν απέβλεπαν κατά κανένα τρόπο στην υπονόμευση της νομιμότητος και του πατριωτισμού των Ιαπώνων. Η διάλυση όμως των φόβων των αρμοδίων δεν ήταν τόσο εύκολη υπόθεση.

Διάφοροι πράκτορες της αστυνομίας συνέχισαν να παρακολουθούν τα μαθήματα του Ρώσου Ιερέα. Ακόμη όμως και σ’ αυτό το τραχύ σώμα των Ιαπώνων πρακτόρων ο λόγος του Θεού είχε δραστικότητα. Ένας απ' αυτούς όχι μόνο έγινε Χριστιανός, αλλά συνέταξε ειδική αναφορά υπέρ της επίσημης αναγνωρίσεως του Χριστιανισμού, την οποία προσπάθησε, παρά τις αντιρρήσεις του Όνο, να προωθήσει μέχρι τον αυτοκράτορα. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι, καθώς φαίνεται, η αναφορά εκείνη παραπέμφθηκε στα αρχεία της πρώτης κρατικής υπηρεσίας που την έλαβε, η μεταστροφή του δείχνει την επίδραση του Ορθόδοξου ιερέα και της διδασκαλίας του. Εκτός από τις άμεσες αυτές μεταστροφές, φαίνεται ότι και άλλες μυστικές ζυμώσεις γίνονταν στις ψυχές των Ιαπώνων κατασκόπων. Μετά πενταετία ένας σπουδαστής της Θεολογικής Σχολής, που ίδρυσε ο π. Νικόλαος μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων, ομολόγησε στον τελευταίο ότι αρχικά είχε σταλεί από την ιαπωνική αστυνομία για να τον κατασκοπεύσει.

http://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2020/05/blog-post_1.html

<>

Rin Yamashita, Ιαπωνία (1857-1939): Η Ιαπωνέζα ζωγράφος, καταγώμενη από οικογένεια Samurai, η οποία βαπτίστηκε Ορθόδοξη Χριστιανή από τον Άγιο Νικόλαο Κασάτκιν Φωτιστή της Ιαπωνίας (+1912)

Η Rin Yamashita γεννήθηκε το 1857 σε μία φτωχή οικογένεια Samurai στην πόλη Kashima της Ιαπωνίας. Σαν μικρό κορίτσι, της άρεσε η γλυπτική και η ζωγραφική. Όταν η Rin ήταν 16, πήγε στο Tokyo να σπουδάσει ζωγραφική. Εκεί συνάντησε τον Άγιο Νικόλαο Κασάτκιν τον Φωτιστή της Ιαπωνίας (+1912) και ενδιαφέρθηκε σοβαρά για την Ορθόδοξη Πίστη. Μερικοί από τους Ιάπωνες φίλους της στο Tokyo ήταν Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Η Rin βαπτίστηκε και της δόθηκε το Ρωσικό όνομα Irina (Rin).

Η Irina αγάπησε την Ρωσική τέχνη, ειδικά το έργο του Ivan Kramskoy ο “Χριστός στην Έρημο”.

Εκείνο τον καιρό, η Ορθόδοξη Εκκλησία στο Tokyo δεν είχε Ι. Εικόνες και υπήρχε ανάγκη για μία σχολή αγιογραφίας. Ο Επίσκοπος Άγιος Νικόλαος Κασάτκιν είδε πόσο ταλαντούχα ήταν η Irina και την έστειλε στην Αγία Πετρούπολη να σπουδάσει αγιογραφία.

Το κλίμα της Αγίας Πετρούπολης ήταν πολύ δύσκολο για την Irina και ήταν συχνά άρρωστη. Όμως ήταν καλή μαθήτρια και μάθαινε γρήγορα. Το αγαπημένο της μέρος στην Αγία Πετρούπολη ήταν το Μουσείο Hermitage.

Ο Άγιος Νικόλαος Κασάτκιν έστελνε γράμματα στην Irina για να την ενθαρρύνει. Έλεγε στην Irina πως θα γίνει μία εξαιρετική αγιογράφος.

Το 1883 η Irina επέστρεψε στην Ιαπωνία. Ζωγράφισε Ι. Εικόνες για την Εκκλησία και δίδαξε πολλούς μαθητές. Με την βοήθεια της, πολλοί Ιάπωνες έμαθαν να κατανοούν και να αγαπούν την Ρωσική παράδοση και τέχνη. Η Ι. Εικόνα της Θεοτόκου που ζωγράφισε δόθηκε στον Τσάρο Νικόλαο τον Β´ όταν αυτός επισκέφτηκε την Ιαπωνία το 1891.

Η Irina πέθανε το 1939. Δυστυχώς, πολλές Ι. Εικόνες που σχεδιάστηκαν από την Irina Yamashita χάθηκαν σε έναν σεισμό. Η Ι. Εικόνα της Θεοτόκου που δόθηκε στο Τσάρο Νικόλαο τον Β´ φυλάσσεται σήμερα στο Μουσείο Hermitage.

http://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2019/02/blog-post_10.html

<>

Nilus Stryker, ΗΠΑ - Από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία μέσω Βουδισμού

Γράφει ὁ Nilus Stryker, ΗΠΑ: «Ἕνα ἀπόγευμα στά τέλη Ἰανουαρίου τοῦ 1999, πῆγα στό βωμό μου γιά τήν τακτική ἡμερήσια πρακτική μου. Συνήθιζα νά ἀρχίζω μέ ἕνα γιόγκικο τραγούδι, ἔλεγα τήν προσευχή mantra καί μετά ἔκανα καθιστική σιωπή. Ἄναψα τά κεριά στό βωμό μου καί ἀφοῦ τελείωσα τό τραγούδι καί τήν προσευχή μου, προχώρησα στήν ἄσκησι σιωπῆς. Δέν μπορῶ νά πῶ πόση ὥρα ἀκριβῶς καθόμουν ἔτσι, ὅταν ἄκουσα ὁλοκάθαρα τήν φωνή μου νά ξεστομίζη, μέ δικά μου λόγια, “Μοῦ λείπει ὁ Ἰησοῦς”. Τό εἶπα μεγαλόφωνα. Ἔμοιαζε σάν νά βγῆκε μέσῳ ἐμοῦ καί ὄχι σάν νά τό πρόφερα ἐγώ ὁ ἴδιος, ὅμως, δέν ἐπρόκειτο γιά ἔξωθεν φωνές. Ἦταν ξεκάθαρο πώς ἐγώ τό εἶπα. Ὅταν εἶπα “Μοῦ λείπει ὁ Ἰησοῦς” αἰσθάνθηκα νά γεμίζω μέ μιά λαχτάρα. Δέν ξέρω πῶς ἀλλιῶς νά τό ὀνομάσω. Ἄλγος. Πονοῦσα μέσα μου. Αἰσθανόμουν αὐτό τόν ἀπόλυτο νόστο (: νοσταλγία ἐπιστροφῆς) καί δέν τό πίστευα…

Σίγουρα θά εἶχε σχέσι μέ τή Χριστιανοσύνη τῶν παιδικῶν μου χρόνων… Ἄν καί οἱ γονεῖς μου ἦταν νομιναλιστές Χριστιανοί, εἶχα ἀνατραφῆ ὡς Πρεσβυτεριανός λόγῳ τῆς κοντινῆς ἀποστάσεως τῆς ἐκκλησίας ἀπ’ τό σπίτι μας. Οἱ γονεῖς μου πάντως δέν ἦταν ἀπ’ αὐτούς τούς φανατικούς καί ἐπικριτικούς Χριστιανούς…

Ἐκείνη τή νύκτα, στίς τρεῖς μετά τά μεσάνυκτα, ξύπνησα ἀπό μιά “παρουσία” μέσα στό δωμάτιό μου. Ἀνησύχησα, μήπως κάποιος εἶχε μπεῖ κρυφά μέσα στό σπίτι. Βγῆκα ἀπ’ τό κρεββάτι καί ἔλεγξα ὅλα τά δωμάτια τοῦ σπιτιοῦ. Δέν ὑπῆρχε κανένας ἄλλος (ἐκτός ἀπ’ τή σύζυγό μου) μέσα στό σπίτι καί αὐτή κοιμόταν βαθειά. Ἀποφάσισα —μιᾶς καί ξαγρύπνησα— νά κάνω καμμία ἄσκησι, ἔτσι πῆγα στό βωμό μου στό ἀτελιέ μου. Ἔκανα διαλογισμό γιά περίπου 30-45 λεπτά καί ἐπέστρεψα στό κρεββάτι μου. Τό ἑπόμενο πρωΐ ἔλεγξα ἄν ὅλες οἱ πόρτες ἦταν κλειδωμένες καί κάπως διστακτικά ἔρριξα μιά ματιά σ᾽ ὅλο τό σπίτι, μήπως καί βρῶ κάτι πού νά ἐξηγοῦσε ἐκείνη τήν “παρουσία”. Κατοικίδια δέν ἔχουμε, ὁπότε, ρώτησα τή Νταϊάν ἄν εἶχε σηκωθῆ τή νύκτα γιά κάποιο λόγο. Κοιμόταν συνεχῶς…

Ἐπί μία ἑβδομάδα, [ἡ “παρουσία”] μέ καλοῦσε νά ξυπνήσω στίς τρεῖς μετά τά μεσάνυκτα. Ἄρχισα νά τρομάζω λιγάκι. Δέν διέθετα καμμία ἐξήγησι γι’ αὐτά τά ὁποῖα συνέβαιναν καί καμμία ἀπολύτως ἰδέα γιά τό πῶς νά τό χειρισθῶ. Παραδέχθηκα πώς ἦταν κάτι πέραν ὅλων ὅσα εἶχα βιώσει καί ἤλπιζα πώς θά μέ βοηθοῦσε ὁ δάσκαλός μου νά καταλάβω καί νά ἀντιμετωπίσω τίς ἐμπειρίες μου. Ἄν κάποιος θά μποροῦσε νά ξέρη τί ἦταν αὐτό πού μοῦ συνέβαινε, θά ἦταν αὐτός. Τελικά, ἐπικοινώνησα μέ τό δάσκαλό μου στήν Οὐαλία καί τοῦ ἀφηγήθηκα ὁλόκληρη τήν σειρά τῶν ἐμπειριῶν μου. Μοῦ ἔδωσε τό ὄνομα μίας θεότητος τοῦ Θιβέτ τήν ὁποία μποροῦσα νά ἐπικαλεσθῶ, καθώς καί μιά προσευχή-mantra πού συσχετιζόταν μέ ἐκεῖνο τό “Ὄν τῆς Ἐπαγρυπνήσεως” (τό sangha μας (: τό βουδιστικό μας τάγμα) χρησιμοποιεῖ τόν ὅρο “Ὄν τῆς Ἐπαγρυπνήσεως” ἐν ἀντιθέσει μέ τόν παραδοσιακό ὅρο “θεότητα”). Μοῦ εἶπε πώς ἄν συνέχιζαν οἱ ἐμπειρίες, νά κάνω τήν ἄσκησί μου καί νά ἀπαγγείλω τήν προσευχή-mantra τήν ὁποία μοῦ εἶχε δώσει.

Ἐκεῖνο τό βράδυ μέ ξύπνησε πάλι ἡ αἴσθησι μιᾶς “παρουσίας”. Πῆγα στό βωμό μου καί ἄναψα τά κεριά. Κάθησα σέ σιωπηλό διαλογισμό γιά λίγο, πρίν ἀρχίσω νά λέω τήν προσευχή-mantra καί νά καλῶ τή Βουδιστική θεότητα τήν ὁποία μοῦ εἶχαν ὑποδείξει νά χρησιμοποιήσω. Ἡ μεσιτεία του ἦταν ἰσχυρότατη. Ἐπικράτησε μιά βαθειά σιγή καί ἔνοιωσα μιά ἠρεμία καί γαλήνη πού διαπερνοῦσαν —μοῦ φάνηκε— τό δωμάτιό μου. Κάλεσα τό ὄνομα τῆς θεότητος ὅπως μοῦ εἶχε ὑποδείξει ὁ Rinpoche (τιμητικός τίτλος γιά δάσκαλο Vajrayana πού στήν κυριολεξία σημαίνει Πολύτιμο Πετράδι). Πρός μεγάλη μου ἔκπληξι, ἄκουσα μιά φωνή νά λέη “Ἐγώ δέν εἶμαι αὐτό”. Δέν μπορῶ νά σᾶς πῶ ἀπό ποῦ ἐρχόταν ἡ φωνή αὐτή. Μοῦ φάνηκε σάν τήν δική μου φωνή, παρότι δέν θυμᾶμαι νά ξεστόμισα ἐγώ ἐκεῖνες τίς λέξεις. Δέν μπορῶ νά σᾶς πῶ μέ ἀκρίβεια ἄν ἡ φωνή αὐτή ἦταν ἐσωτερική ἤ ἐξωτερική, πάντως ἦταν μιά φωνή πού εἶπε καθαρά καί χαρακτηριστικά “Ἐγώ δέν εἶμαι αὐτό”.

Ταράχθηκα συθέμελα. Καθόμουν ἀποσβολωμένος καί ἀμίλητος. Σηκώθηκα καί βγῆκα ἔξω ἀπ’ τό σπίτι. Πρέπει νά ἦταν τρεῖς καί μισή τά ξημερώματα καί ἕνα χλωμό φεγγάρι μόλις διακρινόταν πάνω ἀπ’ τόν ὠκεανό. Κάθισα στό κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ μας καί ἄρχισα νά κλαίω. Ὁ πόνος καί ὁ νόστος μέσα μου δέν εἶχαν μειωθῆ. Μᾶλλον εἶχαν φουντώσει περισσότερο. Εἶχα φθάσει στά ὅρια τῆς τρέλλας. Ἤμουν σίγουρος πώς κάτι συνέβαινε. Μόνο πού δέν ἤξερα τί. Ἔκλαψα μέ τήν καρδιά μου. Μέ λυγμούς. Τελικά, σήκωσα τό κεφάλι καί ρώτησα, “Ποιός εἶσαι;”.

Μόλις ξεστόμισα ἐκεῖνες τίς λέξεις, συνέβη κάτι τό ἀπίστευτο… Μόλις πρόφερα ἐκεῖνες τίς λέξεις, γέμισα μ’ ἕνα ἁπαλό Φῶς. Ξέρω, εἶναι δύσκολο νά κατανοηθῆ, ἀλλά ἐγώ πράγματι γέμισα ἀπ’ αὐτό τό Φῶς. Δέν ἦταν “ὁρατό” μέ τή συνηθισμένη ἔννοια. Ἦταν μιά φωτεινότητα πού μέ γέμιζε. Δέν μπορῶ νά περιγράψω ἐκεῖνο τό Φῶς, οὔτε νά περιγράψω πῶς ἕνα φῶς μπορεῖ νά κουβαλάη “γνῶσι”, πάντως ἐγώ ἤξερα πώς ἕνα Φῶς εἶχε διεισδύσει μέσα μου καί μάλιστα μέ γνώριζε προσωπικά. Ξέρω πώς αὐτό ἀκούγεται ἀπίστευτο, ἀλλά συνέβη. Τό Φῶς ὄχι ἁπλῶς μέ γνώριζε ἐμένα, τό Nilus, τόν ἀψίθυμο γερο-παράξενο, πού ὅλα τά εἶχε θαλασσώσει, ἀλλά μέ ἀγαποῦσε κιόλας —μέ ἀγαποῦσε πραγματικά…

Τηλεφώνησα στόν Καθεδρικό Ναό Ἁγ. Τριάδος (ἕνας Ὀρθόδοξος Χριστιανικός Ναός τῆς Ἀμερικῆς στό San Francisco). Τό τηλέφωνο τό σήκωσε ἕνας ἄνδρας καί τόν ρώτησα ἄν οἱ ἀκολουθίες τελοῦνται στά Ἀγγλικά. Μοῦ ἀπάντησε μέ μιά βαρειά, Ρωσσική προφορά: “σέ σπαστά μόνο”. Ἔσκασα στά γέλια. Μέ καταγοήτευσε τό ἀνέκφραστο style τοῦ χιοῦμορ του. Σημείωσα τίς ὧρες τῶν Λειτουργιῶν καί τόν εὐχαρίστησα…

Ἔβρεχε καταρρακτωδῶς καί οἱ δρόμοι ἦταν σχετικά ἄδειοι. Ὁδήγησα μέχρι τήν πόλη τοῦ San Francisco καί μοῦ ἦλθε στό νοῦ μιά ἀχνή εἰκόνα μιᾶς Ρωσσικῆς ἐκκλησίας μέ γαλάζιους τρούλλους στήν ἄλλη ἄκρη τῆς πόλεως. Στό εὑρετήριο, ὁ Καθεδρικός Ναός εἶχε διεύθυνσι τήν ὁδό Γκρήν καί εἶχα τήν ἐντύπωσι πώς πήγαινα στή σωστή κατεύθυνσι. Κάποια στιγμή, ἐντόπισα τόν τροῦλλο καί τό σταυρό… Ποτέ δέν βρίσκεις χῶρο γιά στάθμευσι στή συνοικία ἐκείνη, ἔτσι, καθώς πλησίαζα, εἶπα μέσα μου: “ἄν καταφέρω νά σταθμεύσω, θά σταματήσω. Ἄν ὄχι, θά πάω στά hamburgers”. Τή στιγμή κατά τήν ὁποία τό εἶπα, κάποιος ἔβαζε ὄπισθεν καί ἔφευγε ἀπό ἕνα χῶρο ἀπέναντι ἀπ’ τήν ἐκκλησία… “Ἐντάξει, ἐντάξει, θά πάω”.

Μπῆκα μέσα στήν ἐκκλησία τήν 7η Φεβρουαρίου 1999. Δέν τό ἤξερα ἐκείνη τήν ἡμέρα, ἀλλά ἦταν Κυριακή τοῦ Ἀσώτου…

Ξαναπῆγα τήν ἑπομένη Κυριακή.

Ἄρχισα νά παρακολουθῶ τά λόγια τῆς Λειτουργίας. Πολύ σύντομα, ἄρχισα νά πηγαίνω σέ μερικές βραδινές ἀκολουθίες κι ἔμεινα κατάπληκτος μέ ὅσα ἀπαγγέλλονταν. Δέν εἶχα ξανακούσει γιά θεολογία πού τραγουδιόταν καί ψαλλόταν μαζί μέ τά ἀναγνώσματα. Ἄρχισα νά ἀντιλαμβάνωμαι ὅλο καί περισσότερο πώς ὑπῆρχε ἕνας Χριστιανισμός μέσα στήν Ὀρθοδοξία πού ἦταν πιό ἀπέραντος καί πιό βαθύς ἀπ’ ὅ,τι γνώριζα. Ἐπίσης, ἄρχισα νά ἀκούω ἀναφορές γιά τό Φῶς, τό Φῶς πού ἔμοιαζε νά ἔχη πολλά κοινά μέ τήν ἐμπειρία μου τοῦ Φωτός πού δέν εἶναι Φῶς καί πού Γνωρίζει τό Ὄνομά μου. Ὑπῆρχε μέχρι καί μιά θεολογία πού ἀναγνώριζε τό Φῶς καί πού χρησιμοποιοῦσε αὐτό τό Φῶς ὡς περιγραφή γιά τό πῶς ὁ Θεός, ὁ Λόγος καί τό Ἅγ. Πνεῦμα καλεῖ καί ἀγαπᾶ… Ἄρχισα νά αἰσθάνωμαι πιό ἄνετα μέ τίς λέξεις Θεός καί Χριστός…

Ὅσο περισσότερο πήγαινα στίς θεῖες Λειτουργίες, τόσο περισσότερο ἔνοιωθα πώς ἐδῶ ἦταν τό μέρος πού θά ἔνοιωθα ἄνετα ὡς Χριστιανός. Πρέπει νά καταλάβετε, ὅμως, πώς ποτέ δέν ἔκανα χρῆσι αὐτῆς τῆς λέξεως. Ἀκόμα ἀντιστεκόμουν. Ἀκόμα δίσταζα. Τριγυρνοῦσα σάν κλεφτης, στίς παρυφές τῆς Χριστιανοσύνης, τόσο μέσα στίς σκιές τῶν κεριῶν ὅσο καί στό φῶς. Κρατιόμουν μέ τό ζόρι νά μήν κάνω μετάνοιες ἤ νά σταυροκοπηθῶ… Σκέφθηκα πώς τό παράκανα… Ἤμουν ἀκόμα Βουδιστής, ἁπλῶς ἐπισκεπτόμουν τό Χριστιανισμό. Αὐτή ἡ ἰδέα μοῦ ἐπέτρεπε νά συνεχίζω τόν ἐκκλησιασμό, χωρίς καμμία δέσμευσι… Ἕνα βράδυ, ἡ Μάτουσκα Βαρβάρα μέ πλησίασε καί μέ ρώτησε ἄν ἤθελα νά μάθω πῶς νά κάνω τό σταυρό μου. Ὅταν ἀπάντησα “ναί”, ξάφνιασα τόν ἑαυτό μου.

Ξέρω πώς ἀκούγεται παράδοξο, ἀλλά τό σταυροκόπημα ἄλλαξε τό πῶς ἔβλεπα τόν ἑαυτό μου καί πῶς ξεκίνησα νά λατρεύω ἔμπρακτα. Ἧταν τό πρῶτο σημεῖο τό ὁποῖο ἔκανα δημοσίως, σέ ἔνδειξι πώς ἐμπιστευόμουν τό Χριστιανισμό καί πώς ἄρχισα νά βλέπω τόν ἑαυτό μου ἐντός τοῦ Χριστιανικοῦ πλαισίου. Εἶναι δύσκολο νά ἐξηγηθῆ. Εἶναι μιά τόσο ἁπλή πρᾶξι, ἀλλά, κατά πολλούς τρόπους ἔγινε ἡ πρώτη μου πρᾶξι Χριστιανικῆς ἀποδοχῆς. Ἔγινε τό πρῶτο σημεῖο “ἐνδύσεως ἐν Χριστῷ”…

Ἡ Μ. Σαρακοστή εἶναι περίοδος ἔντονης πνευματικῆς ἀξιολογήσεως. Ὁλόκληρη ἡ ἐκκλησία ἀρχίζει ἕνα συλλογικό ταξίδι πρός τήν Ἰερουσαλήμ, μαζί μέ τό Χριστό. Ὁλόκληρο τό 40ήμερο μεταμορφώνεται σ’ ἕνα κοσμικό δρᾶμα, πού αἰωρεῖται μέσα σ’ ἕνα χρόνο πού σπανίως εἶχα βιώσει στό Βουδισμό. Ὁ χρόνος ἔμοιαζε νά σμικρύνεται σχεδόν ἀναλογικά μέ τό πόσο μεγάλωναν οἱ ἀκολουθίες. Κατά περίεργο τρόπο, ὁ χρόνος χρησιμοποιόταν γιά νά ἐξαφανίση τό χρόνο…

Ἕνα βράδυ… τά γόνατά μου λύγισαν… Κατάλαβα τόν ἑαυτό μου νά γονατίζη ἑνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἔνοιωσα φοβερά ἄσχημα πού συγκρατιόμουν τόσο καιρό… Ἔνοιωσα τόσο κορόιδο καί ὑπερόπτης βλάκας… Τά πάντα μέσα μου μοῦ εἶχαν πεῖ γιά τήν Μεγάλη Ἀγαθή Καρδιά τοῦ Χριστοῦ καί ἐγώ εἶχα ἀρνηθῆ τήν ἀγκαλιά Του… Ὅταν τό μέτωπό μου ἄγγιξε τό πάτωμα, τότε ὁ Θεός ἄγγιξε τήν καρδιά μου… Μέ ἔπιασαν λυγμοί… Ὅταν ὁ πατήρ Βίκτωρ πλησίασε νά θυμιατίση τήν εἰκόνα, ἤξερα πώς εἶχε ἀντιληφθῆ τό κλάμα μου… Δέν μποροῦσα νά σταματήσω… Ντράπηκα τόσο πολύ… Ἔνοιωσα τόσο ἐκτεθειμένος… Τριγύρω μου ἦταν ὁ κόσμος τόν ὁποῖο συναναστρεφόμουν σέ τακτική βάσι, ὅλες τίς τελευταῖες ἑβδομάδες. Μέ εἶχαν δεῖ αὐθάδη, μέσα στό Βουδισμό μου καί φαίνονταν νά κρατοῦν ἀπόστασι ἀπό μένα. Μέ εἶχαν δεῖ νά κάνω πίσω. Μέ εἶχαν δεῖ νά κάνω τό σταυρό μου καί νά συνεχίζω νά κάνω πίσω. Τώρα ἔβλεπαν τά γόνατά μου νά λυγίζουν καί τό μέτωπό μου νά ἀγγίζη τό ξύλινο πάτωμα καί ἐμένα νά κλαίω, καθώς ὁ Θεός μοῦ ράγιζε τήν καρδιά…

Μοῦ ράγισε τήν καρδιά ἐκεῖ, ἐπί τόπου… Μπορῶ νά σᾶς ὑποδείξω καί τό ἀκριβές σημεῖο… Μέ εἶχε καλέσει μέσα στή νύκτα. Εἶχε διεισδύσει μέσα μου σάν Φῶς. Τώρα, μοῦ ράγισε τήν καρδιά… Δέν μπορῶ νά τό ἐξηγήσω πιό καθαρά. Ὁ Θεός συνέτριψε τήν καρδιά μου καί τήν ὑπεροψία μου καί τήν μοναχικότητά μου καί εἶχε κάνει τή μοναξιά κάτι τό ἀδύνατο. Μέ κρατοῦσε μετέωρο μέσα στό χρόνο καί στήν Ἀγάπη, παρότι δέν μοῦ ἄξιζε οὔτε μιά κεραία ἀπό αὐτήν.

Τώρα ἤμουν διαλυμένος ἀπ’ τήν Ἀγάπη. Ἤμουν ζητιάνος. Εἶμαι ζητιάνος…

Ὁδηγοῦσα πάνω ἀπ’ τή γέφυρα τοῦ Κόλπου τοῦ San Francisco, ὅταν μοῦ ἦλθε ξαφνικά ἡ σκέψι πώς… ὑπῆρχε ἡ αἴσθησι τῆς βεβαιότητος πώς ἡ ἀπόφασί μου ἦταν σωστή. Ὀφειλόταν στήν περίεργη, γλυκόπικρη ἀνάμνησι τοῦ Φωτός πού δέν εἶναι Φῶς καί Γνωρίζει τό Ὄνομά μου. Ἀκόμα καί μέσα στήν στενοχώρια ἐκείνη, τό Φῶς ἦταν παρόν. Ἄρχισα νά θυμᾶμαι καί νά ἐπαναφέρω τά πάντα στή μνήμη μου, ἀπ’ τό μεταμεσονύκτιο κάλεσμα καί τήν ἀναζήτησι διαρρηκτῶν… Ὅλο τόν ξεχνάω τό Θεό. Αὑτό εἶναι τό κουσούρι μου. Εἶχα ξεχάσει τό Θεό ἐπί εἴκοσι ὁλόκληρα χρόνια…

Στίς 23 Μαΐου 1999 βαπτίσθηκα μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στήν Ἀμερική».

Από το βιβλίο:

Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ

Τα Ίχνη του Θεού – Από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία

εκδ. Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός

Αθήνα 2011

https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com

<>

Alexios Setir Cahyadi, Ινδονησία: Πώς μέ κέρδισε η Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη

 

O Alexios Setir Cahyadi περιγράφει την συγκλονιστική του ιστορία. Πως τον κέρδισε η Ορθόδοξη Εκκλησία μας και άφησε τον Βουδισμό.

Σας την παρουσιάζουμε:

“Αφιερώνω αυτή τη μαρτυρία στην Αγία Τριάδα, με την καρδιά γεμάτη ευχαριστίες που δεν μπορούν να εκφραστούν πλήρως με λέξεις, σαν ελάχιστο δείγμα ταπεινής ευγνωμοσύνης και βαθιάς εξυμvήσεως του ενδόξου ονόματος του Θεού, επειδή η Χάρη Του με βοήθησε να γνωρίσω το αληθινό φως, που είναι ο Σωτήρας της ψυχής.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε βουδδιστική οικογένεια και με ζήλο παρακολούθησα τη βουδδιστική διδασκαλία. Έτσι έγινα τόσο καλός βουδδιστής, ώστε κατόρθωσα να φέρω στο Βουδδισμό και τη μωαμεθανή μνηστή μου. Παντρευτήκαμε σύμφωνα με το βουδδιστικό τυπικό.

Κατά τη διάρκεια του γάμου μας δεν είχα καμμιά ιδιαίτερη θρησκευτική εμπειρία σαν βουδδιστής. Λίγο αργότερα οι περιστάσεις με ανάγκασαν να εγκαταλείψω το χωριό μου και εγκατασταθώ στην πόλη Solo. Εκεί άρχισα να εργάζομαι στους σιδηροδρόμους, προς απογοήτευση της οικογένειας μου, η οποία ήθελε να γίνω διδάσκαλος του Βουδισμού.

Όσο καιρό εργαζόμουν στους σιδηροδρόμους (μετά εργάστηκα σε Ασφαλιστική Εταιρεία) έμενα σε μια συνοικία ότου κατοικούσαν πολλές χριστιανικές oικογένειες. Εκείνη την εποχή είχα την ευλογία να αποκτήσω δύο παιδιά, και τα δύο κορίτσια. Η μεγαλύτερη κόρη μου είχε πολλές χριστιανές φίλες. Μερικές απ’ αυτές παρακολουθούσαν το Κατηχητικό σχολείο της περιοχής. Η κόρη μου ήθελε να πηγαίνει μαζί τους στο Κατηχητικό, αλλά εγώ της το απαγόρευα. Εκείνη όμως έκλαιγε και ζητούσε να πηγαίνει. Τελικά αναγκάστηκα να υποχωρήσω.

Μια μέρα η κόρη μου έφερε μια μικρή καινή Διαθήκη, την οποία της είχαν δώσει στο Κατηχητικό. Από περιέργεια διάβαζα αυτό το μικρό βιβλίο, όταν είχα καιρό και αισθανόμουν ότι από κάπου μου εδίδετο η ικανότητα κατανοήσεώς του. Τώρα γνωρίζω ότι αυτό ήταν ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος. Σιγά-σιγά άρχισα να καταλαβαίνω πόσο μοναδική και διαφορετική είναι η χριστιανική διδασκαλία, σε σύγκριση με τη διδασκαλία, που εγώ πριν θεωρούσα σωστή. Η μοναδικότητα της μου αύξησε την επιθυμία να μάθω περισσότερα γι’ αυτήν την καινούργια και παράξενη χριστιανική διδασκαλία. Όσο διάβαζα, τόσο με συνέπαιρνε. Τελικά αποφάσισα ότι έπρεπε κάτι να κάνω. Ένας χριστιανός (προτεστάντης) φίλος με πήγε σε μια σύναξη προσευχής στο Solo. Δεν είχα όμως διδαχθεί να είμαι μέλος οποιασδήποτε Εκκλησίας, ούτε την αναγκαιότητα του Βαπτίσματος. Αυτή η προτεσταντική σύναξη προσευχής έδιδε και τη Θεία Κοινωνία, χωρίς την παρουσία χειροτονημένου κληρικού.

Μια μέρα, σε μια συγκέντρωση διαφόρων χριστιανών, συνάντησα κάποιον που φαινόταν ότι είχε πλατιά γνώση της χριστιανικής διδασκαλίας και μεγάλη σοφία. Ήταν ο π. Δανιήλ Bambang. Δεν γνώριζα τότε ότι ήταν ορθόδοξος Ιερέας. Από επιθυμία να μάθω περισσότερα για την ορθή πίστη, ζήτησα να παρακολουθώ τα δικά του μαθήματα. Έτσι κατηχήθηκα στην Ορθοδοξία επί αρκετούς μήνες.

Στη συνέχεια, με τη Χάρη του Παντοδύναμου Θεού και χωρίς κανείς να με αναγκάσει, βαπτίστηκα ορθόδοξος στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Τώρα γνωρίζω ότι είμαι στις αγκάλες της Αποστολικής Εκκλησίας, στους κόλπους της αληθινής αρχικής Εκκλησίας. Η πνευματική μου αναζήτηση έχει βρει το λιμάνι της αναπαύσεως κι η καρδιά μου έχει τη βεβαιότητα ότι βρίσκομαι στην αληθινή και αναλλοίωτη πίστη των Αγίων Αποστόλων, η οποία έχει διατηρηθεί ακεραία από την Ορθόδοξη Εκκλησία, διά μέσου των αιώνων. Είθε η δόξα και η λατρεία να αποδίδονται στο όνομα του Ενός και Μοναδικού Θεού· της Υπεραγίας Τριάδος· του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

https://orthodoxhporeiakaizwh.blogspot.com/2015/08/setir-cahyadi.html

<>

Θαύμα της Αγίας Ξένης της Αγ. Πετρούπολης της διά Χριστός σαλής (+1803) στην Αμερική - Η επιστροφή ενός ασώτου υιού

Διηγεῖται ἡ Μοναχή Cornelia (Rees): «Ἄν κάποιος γνωρίζει αὐτή τήν ἱστορία καί βρεῖ ἀνακρίβειες σέ αὐτή, παρακαλῶ νά μέ συγχωρέση: τήν ἄκουσα πρίν ἀπό 15 χρόνια καί ὄχι ἀπό πρῶτο χέρι.

Λοιπόν, ἕνας ἱερέας ἀπ᾽ τή Βόρεια California λειτουργοῦσε σέ μιά ἐνορία πού ἀποτελοῦνταν ἀπό πρώην Εὐαγγελικούς Χριστιανούς πού εἶχαν μεταστραφῆ στήν Ὀρθοδοξία. Ὅταν ἡ ἁκμάζουσα κοινότητά τους δέν εἶχε ἀκόμη γίνει Ὀρθόδοξη, τούς ἐπισκέπτονταν διάφοροι ἄνθρωποι γιά νά ἀκούσουν τόν “Εὐαγγελισμό”. Μιά μέρα στό κτίριο τῆς ἐκκλησίας πλησίασε ἕνας νεαρός ἄνδρας μέ μοτοσικλέτα Harley Davidson. Ἡ ἐμφάνισί του μαρτυροῦσε ὅτι ἦταν μόρτης, ἀλλά εἶχε εἰλικρινές ἐνδιαφέρον νά ἀκούση γιά τόν Ἰησοῦ. Ἀνέπτυξε μιά καλή σχέσι μέ τόν πάστορα (ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἔγινε Ὀρθόδοξος ἱερέας καί μου διηγήθηκε αὐτή τήν ἱστορία), καί ὁ νεαρός ἄρχισε σταδιακά νά ἀλλάζη τόν τρόπο ζωῆς του. Ἐγκατέλειπε τό ἕνα βίτσιο μετά τό ἄλλο, μέχρι πού ὁ πάστορας τοῦ εἶπε ὅτι ἄν ἤθελε νά ἀκολουθῆ πραγματικά τό Χριστό, θά ἔπρεπε νά σταματήση νά εἶναι “μηχανόβιος”. Ἀποδείχθηκε ὅτι ἦταν ἐξαιρετικά δύσκολο γιά τό νεαρό Εὐαγγελικό νά τό ὑπομείνη, ὁπότε ἐγκατέλειψε καί τήν κοινότητα καί τόν πάστορα πού τόν φρόντιζε, χωρίς σκοπό νά ἐπιστρέψη ξανά.

Ὁ μηχανόβιος ἔφυγε μέ τή Harley Davidson του. Ὡστόσο, σύντομα ἔπαθε ἕνα τρομερό ἀτύχημα, μέ ἀποτέλεσμα νά χάση τά πόδια του. Τελικά, ὁ νεαρός ἐπέστρεψε στήν παρέα τῶν “παλιῶν του φίλων” καί κατέληξε νά ζῆ σ᾽ ἕνα μισοερειπωμένο σπίτι μέ χαμηλό ἐνοίκιο. Τό σπίτι αὐτό βρισκόταν σέ μιά ὑποβαθμισμένη περιοχή τῆς πόλεως, ὅπου ἡ ἐγκληματικότητα ἄνθιζε ἰδιαίτερα. Ἕνα βράδυ, ὅταν ὁ ἴδιος καί οἱ σύντροφοί του ἐπιδόθηκαν ιδιαίτερα ἔντονα στό ἀλκοόλ καί τά ναρκωτικά, ὁ νεαρός μας ξαφνικά γλίστρησε, ἔπεσε καί ἔχασε τίς αἰσθήσεις του. Οἱ σύντροφοί του, πού ἦταν καί αὐτοί πολύ μεθυσμένοι, τόν νόμισαν νεκρό. Χωρίς νά εἶναι σίγουροι γιά τό τί ἔπρεπε νά κάνουν καί, ὡς συνήθως, ἀποφεύγοντας κάθε ἐπαφή μέ τήν ἀστυνομία, ἁπλά ἔσυραν τό σῶμα του στό δρόμο καί τό πέταξαν στόν πρῶτο κάδο ἀπορριμμάτων πού βρῆκαν.

Σέ αὐτόν τόν κάδο ὁ νεαρός ξύπνησε τό ἑπόμενο πρωΐ. Ἦταν ἕνα πραγματικά φρικτό ξύπνημα: Νά βρίσκης τόν ἑαυτό σου ἐγκαταλελειμμένο ἀπό ὅλους, πεταμένο σ᾽ ἕνα κάδο σκουπιδιῶν. Ἀφοῦ σκαρφάλωσε καί βγῆκε, πρός μεγάλη του ἔκπληξι, ἀπ᾽ τόν κάδο πού παραλίγο νά γίνη τό φέρετρό του, ὁ νεαρός κάθισε στό πεζοδρόμιο μέ τίς πιό μαῦρες σκέψεις: “Νά, πού κατάντησα. Εἶμαι πλέον ἄχρηστο ἀνθρώπινο σκουπίδι. Πεταμένο ὡς περιττό ἀπόβλητο”.

Βυθισμένος σέ αὐτές τίς σκέψεις ἀπελπισίας, παρατήρησε ξαφνικά τήν παρουσία μιᾶς ἡλικιωμένης γυναίκας ντυμένης μέ κουρέλια, μιά ἄστεγη. Τόν πλησίασε. Τό βλέμμα της ἦταν πολύ αὐστηρό γεμάτο ἐπίπληξι. Δείχνοντάς τον μέ τό χέρι, τοῦ εἶπε: “Ξέρεις ποῦ πρέπει νά πᾶς... Πήγαινε, λοιπόν, πρός τά ἐκεῖ”. Ἐκείνη ἀκριβῶς τή στιγμή, ὁ ἄνδρας θυμήθηκε τόν πρώην πάστορά του καί τήν ἐκκλησία, στήν ὁποία εἶχε σχεδόν μεταμορφωθῆ. Ἀποφασισμένος νά τήν ξαναβρῆ, ἐπέστρεψε στήν πόλι ὅπου βρισκόταν ἡ ἐκκλησία.

Ὅταν ἔφτασε στό γνωστό του κάποτε ναό, τόν εἶδε μεταμορφωμένο. Ἡ ὀροφή του ἦταν στεφανωμένη μέ χρυσούς τρούλους καί σταυρούς, καί ὁλόκληρο τό ἐσωτερικό του εἶχε ἀλλάξει ἐντελῶς. Δέν ὑπῆρχαν πιά καθίσματα, καί μπροστά ὑπήρχε κάτι σάν διαχωριστικό μέ παράξενες εἰκόνες Ἁγίων. Κοίταξε γύρω του ἔκπληκτος καί τά μάτια του ἔπεσαν στήν εἰκόνα μιᾶς γυναίκας: Ἐκείνης τῆς “ἄστεγης” πού, ἐκείνη τήν ὥρα τῆς τρομερῆς καταθλίψεως, τοῦ εἶχε ὑποδείξει ποῦ νά πάη. Ἦταν ἡ Ἁγ. Ξένη τῆς Ἁγ. Πετρουπόλεως, ἡ διά Χριστόν Σαλή.

Ἐκεῖ ὁ νεαρός συνάντησε καί τόν παλαιό του φίλο, ὁ ὁποῖος τότε εἶχε ἤδη γίνει Ὀρθόδοξος ἱερέας καί φοροῦσε ράσο καί σταυρό. Ὁ ἄνδρας ἔλαβε τό ἅγιο βάπτισμα καί ἄρχισε νά ζῆ τή ζωή ἑνός ἀφοσιωμένου ἐνορίτη, αὐτή τή φορά ἔχοντας πραγματικά μεταμορφωθῆ.

Δέν γνωρίζω τί ἀπέγινε αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἀπό τότε. Δέν ἔχω κανένα λόγο νά νομίζω ὅτι δέν βρίσκεται τώρα σέ αὐτή τήν ἐνορία. Ἀλλά, ἐπαναλαμβάνω, αὐτή τήν ἱστορία μου τήν διηγήθηκαν πρίν ἀπό 15 χρόνια. Παρόλα αὐτά, εἶναι γεγονός ὅτι αὐτό τό θαῦμα τῆς Ἁγ. Ξένης συνέβη σ᾽ ἕνα ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος προηγουμένως δέν γνώριζε τίποτε γι᾽ αὐτή καί ζοῦσε πολύ μακρυά ἀπ᾽ τή Ρωσία, καί μάλιστα τή στιγμή πού τό εἶχε περισσότερο ἀνάγκη».

https://apantaortodoxias.blogspot.com/2024/03/blog-post_611.html

ΑΝΤ.

<>

Η μεταστροφή μίας Ρωμαιοκαθολικής Ελληνικής οικογένειας στην Ορθοδοξία

Μετά φόβου Θεού αλλά και με θερμή παράκληση προς τον Θεό να με φωτίσει να εκφράσω σωστά το πιο σημαντικό βίωμα μου˙ τη μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία.

Ο παππούς μου, Ιταλός στην καταγωγή, από την Σικελία και αρχιτέκτονας στο επάγγελμα βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Στα τέλη του 19ου αιώνα ο Σουλτάνος τον έστειλε στη Θεσσαλονίκη για να κτίσει δημόσια κτήρια. Στη Θεσσαλονίκη, η οποία ανήκε τότε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, έζησε έως το τέλος της ζωής του. Ένα από τα οκτώ παιδιά του ήταν ο πατέρας μου. Κι εγώ γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασα και δημιούργησα οικογένεια. Από παιδί προσπαθούσα να ανταποκρίνομαι στα θρησκευτικά μου καθήκοντα.

Καθώς φοιτούσα στο γαλλικό σχολείο Δελασάλ, η κατήχηση ήταν απαραίτητη, διότι την επιμέλεια του σχολείου την είχαν μοναχοί καθολικοί. Κάποια ημέρα κατέφθασε ένας καθολικός ιερέας και έκανε συζήτηση με έφηβους καθολικούς.

Κάλεσαν κι εμένα. Κατά τη συζήτηση με ρώτησε αν θέλω να γίνω ιερέας. Απάντησα αρνητικά. Παρόλο πού με συγκίνησε η πρόταση, αρνήθηκα.

Σπούδασα ιατρική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και νυμφεύτηκα Ελληνίδα ορθόδοξη.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε προστριβές εξαιτίας της διαφορετικότητάς μας στο δόγμα. Μετά τον γάμο βρεθήκαμε στην Ελβετία, όπου άνοιξα ιατρείο. Εκεί αποκτήσαμε δύο κόρες οι οποίες βαπτίστηκαν καθολικές. Συνολικά ζήσαμε στην Ελβετία ένδεκα χρόνια. Αποτέλεσμα της διαμονής μας στην Ελβετία ήταν να χαλαρώσουμε κάπως στα θρησκευτικά μας καθήκοντα. Ο φιλεύσπλαχνος Θεός όμως μας λυπήθηκε, μας κάλεσε κοντά Του, και μας υπενθύμισε ότι δίχως αγώνα θα μείνουμε εκτός νυμφώνος. Αλλά πως μας κάλεσε, ας με φωτίσει ο Πανάγαθος, να σας το μεταφέρω σωστά στη συνέχεια.

Έπειτα από ένδεκα χρόνια ξενιτειάς επιστρέψαμε στην πατρίδα. Κατοικία και ιατρείο στη Θεσσαλονίκη. Παρόλο πού όλα πήγαιναν πολύ καλά, μετά από τέσσερα χρόνια αποφασίσαμε να εγκατασταθούμε στα Ν. Μουδανιά Χαλκιδικής. Αυτό έγινε, διότι μας συνέβη κάτι εντελώς ξαφνικό και ανεξήγητο. Και σήμερα ακόμη απορούμε. Προσωπικά όμως αναρωτιέμαι, αν δεν γινόταν όλα αυτά, πώς θα γνώριζα την Ορθοδοξία. Το σχέδιο όμως του Θεού προχωρούσε και μας έδειχνε τον δρόμο που έπρεπε ν’ ακολουθήσουμε.

Εκείνο τον καιρό η παρουσία της Παναγίας άρχισε να γίνεται πιο αισθητή στο σπίτι μας με το εξής περιστατικό: Ο Θεός πήρε τη γιαγιά της συζύγου μου και στο σπίτι μας ήλθε η εικόνα της Παναγίας Οδηγήτριας. Την εικόνα ο παππούς της τη βρήκε με θαύμα, θαμμένη στη γη. Η σύζυγος μεγάλωσε με την παρουσία αυτής της εικόνας και εζησε κάποια θαύματά της και εν συνεχεία αισθανθήκαμε και οικογενειακώς τη χάρη Της. Η Παναγία Οδηγήτρια με τη χάρη Της και την πρεσβεία Της με βοήθησε να βάλω τέλος στην άναζήτησή μου, αν δηλαδή θα παραμείνω καθολικός ή θα μεταστραφώ στην Ορθοδοξία. Πώς έγινε αυτό, θα το δούμε πιο κάτω.

Οι κόρες μου φοιτούσαν στα μέσα του Δημοτικού Σχολείου. Για εκκλησιασμό τις πήγαινα, οσο ήταν δυνατόν, στην καθολική εκκλησία στη Θεσσαλονίκη. Για δε την εξομολόγηση ερχόταν καθολικός ιερέας για τους καθολικούς της γύρω περιοχής και η εξομολόγηση γινόταν στο ιατρείο.

Επειδή με τη σύζυγο από παιδιά παρακολουθήσαμε κατηχητικό σχολείο, αποφασίσαμε να στείλουμε και τις κόρες μας. Δέχτηκα να πανε στα Μουδανιά, εάν τις δέχονταν ως καθολικές πού ήταν. Δεν είχε όμως τότε για παιδιά. Μία κυρία όμως είπε στη σύζυγο: «Αν θέλετε να ακούσετε λόγο Θεού, κάθε Σάββατο στο Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής ομιλεί ο Γέροντας π. Γρηγόριος.

Ήταν καλοκαίρι και πήγαμε οικογενειακώς. Όλα πρωτόγνωρα για μας. Πολύς κόσμος στο προαύλιο, οπού θα γινόταν η ομιλία. Με πολλή προσοχή, ίσως και με περιέργεια παρακολουθήσαμε την ομιλία. Πιστεύουμε οτι όσα ακούσαμε εκείνη την ημέρα δεν ήταν τυχαία, αλλά θέλημα Θεού. Πιστέψαμε οτι αυτή η ομιλία εγινε ειδικά για μας. Ο Θεός μας καθοδήγησε σ’ αυτή την ομιλία για να προβληματιστώ και ν’ αρχίσω την αναζήτηση και μάλιστα με έντονο ενδιαφέρον.

Ο σεβαστός Γέροντας αναφέρθηκε στο Άγιον Όρος και στην ιστορία του. Ήταν συγκλονιστικό για μένα και τη σύζυγο μου. Οι κόρες δεν πολυκαταλάβαιναν λόγω της ηλικίας τους. Το συγκλονιστικό ήταν η περιγραφή της εισβολής των Λατίνων Καθολικών στο Άγιον Όρος επί Βέκκου (Πατριάρχου) και της άσχημης συμπεριφοράς τους απέναντι στα Μοναστήρια και τους μοναχούς οι οποίοι δεν δέχονταν να συνλειτουργήσουν μαζί τους. Με κατέπληξε ο Γέροντας, γιατί μιλούσε με ηρεμία και με πόνο ψυχής. Επίσης αναφέρθηκε και σε κάποιες διαφορές μας που δεν επιτρέπουν τη συλλειτουργία και την συμπροσευχή, διαφορές που επήλθαν μετά το Σχίσμα, αφού οι Καθολικοί κατήργησαν ή αλλοίωσαν κάποιες παραδόσεις της Χριστιανικής πίστεως. Εδώ κάνω μία επισήμανση σχετικά με την καθολικισμό. Όταν ήμουν μικρό παιδί και εμείς οι καθολικοί νηστεύαμε. Αλλά κάποια στιγμή, δεν ενθυμούμαι χρονολογία, με την ευλογία του Πάπα η νηστεία καταργήθηκε. Επίσης, όταν θέλαμε να κοινωνήσουμε, πηγαίναμε στη Θεία Λειτουργία νηστικοί. Αλλά και αυτό καταργήθηκε. Επανέρχομαι όμως στην ομιλία. Η σύζυγος μου, όπως μου έξήγησε μετά, τα αντιμετώπισε όλα ως εξής: Όταν άκουσε τα των καθολικών σκέφτηκε εμένα και με κοίταξε για να δει την αντίδρασή μου. Με είδε να ακούω με ένδιαφέρον. Έκανε όμως τον λογισμό ότι δεν θα τους πήγαινα ξανά εκεί. Μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο για την επιστροφή περίμενε να ακούσει την αντίδραση μου. Εγώ όμως της είπα πως ότι εχουμε τόσες διαφορές. Πρέπει να συζητήσω με κάποιον ειδικό και να μου πει ακόμη τι πρέπει να διαβάσω για να πληροφορηθώ τα πάντα. Και αυτό έπραξα. Συζήτησα με Γέροντες και προμηθεύτηκα τα σχετικά βιβλία. Για τον λόγο αυτό επισκεφτήκαμε ορθόδοξα μοναστήρια.

Όταν μάθαινα κάποια αλήθεια σχετική με τις διαφορές μας, η οποία δεν άφηνε περιθώριο αμφισβήτησης, αισθανόμουν λύπη, αλλά και ικανοποίηση. Η χριστιανική πίστη ξανοιγόταν μπροστά μου, όπως ο Χριστός μας τη δίδαξε και όπως οι Πατέρες μας την παρέδωσαν.

Αλλά ο Θεός μου έδωσε και μία τελευταία ευκαιρία να βιώσω κι άλλες καταστάσεις σχετικές με το θέμα για να βγάλω και μόνος μου συμπεράσματα, αλλά και να αντιδράσω δικαιολογημένα.

Η επόμενη κίνησή μας ήταν η εξής: Εγκατασταθήκαμε στη Γαλλία μετά από τα τέσσερα χρόνια πού ήμασταν στα Μουδανιά. Θα εκφραστώ κάπως επιγραμματικά, διότι πολλές καταστάσεις είναι προσωπικές.

Στη Γαλλία παραμονές μεγάλης εορτής πήγα με τις κόρες για εξομολόγηση στην καθολική εκκλησία. Αντικρίσαμε αρκετά άτομα στο κέντρο της Εκκλησίας και τον ιερέα μπροστά τους. Τον πλησίασα και του είπα ότι θέλουμε να εξομολογηθούμε. Μας υπέδειξε να καθήσουμε κοντά στους άλλους. Μα του είπα, εάν όλοι αυτοί είναι για εξομολόγηση θα αργήσουμε πολύ. Όχι μου λέει. Θα τελειώσουμε αμέσως και μας εξήγησε. Θα καθήσετε και όλοι σας θα λέτε τις αμαρτίες σας από μέσα σας κι εγώ θα διαβάσω την συγχωρητική ευχή. Έμεινα άφωνος. Εγώ στην Ελλάδα ήξερα άλλα. Κάθε ένας μόνος του με τον ιερέα. Δηλαδή αναρωτήθηκα σε κάθε χώρα έχουν το δικαίωμα να κάνουν όποιες αλλαγές θέλουν; Μετά ρώτησα από περιέργεια και μου είπαν ότι σε άλλη εκκλησία διαφορετικά γίνεται.

Για τη Θεία Κοινωνία πήγαμε στην Ελβετία, στην πόλη πού κατοικούσαμε κάποτε. Ήταν πολύ κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία και με την ευκαιρία θα βλέπαμε και γνωστούς. Είχε αρκετό κόσμο, διότι ήταν μεγάλη έορτή. Γι’ αυτόν τον λόγο κατά τη στιγμή της Θείας Κοινωνίας σχηματίστηκαν τρεις σειρές. Γρήγορα όμως ένιωσα μεγάλη απογοήτευση. Ο ιερέας κοινωνούσε στη μεσαία σειρά, στην αριστερή σειρά τους πιστούς κοινωνούσε ένας λαϊκός, και στη δεξιά σειρά κοινωνούσε τους πιστούς μία λαϊκή. Επιδίωξα να κοινωνήσουμε από τον ιερέα, αλλά η ψυχολογική μου κατάσταση δεν ήταν εντάξει. Συγχρόνως διαπίστωσα ότι ο λαϊκός πού κοινωνούσε τους πιστούς ήταν συνάδελφος ιατρός από παλιά. Γνωριζόμασταν και οικογενειακώς. Εάν ήμουνα στη δική του σειρά, θα με κοινωνούσε ο συνάδελφος και φίλος μου.

Μεγάλη απογοήτευση και μεγάλος προβληματισμός, αλλά εως εκείνην τη στιγμή δεν είχα λάβει κάποια απόφαση. Την απογοήτευση αυτή ακολούθησε η απογοήτευση από την εργασία. Προέκυψε μεγάλη οικονομική καταστροφή. Έφτασα σε σημείο να βλέπω ως μόνη λύση να πουλήσω το σπίτι στην Ελλάδα και να μείνω πλέον δίχως δική μου στέγη. Η ελπίδα να αποφύγω αυτή την οδυνηρή λύση ήταν ένα κτήμα που είχα, αλλά δυστυχώς δεν γινόταν τίποτε εφόσον και οι κτηματομεσίτες το απέκλεισαν οτι θα γίνει κάτι, εφόσον δεν υπήρχε ζήτηση. Κάθε ημέρα πού περνούσε ήταν εις βάρος μας.

Αλλά ευτυχώς και τον Θεό δεν τον ξέχασα. Ζήτησα τη βοήθειά Του με μεσίτρια την Υπεραγία Θεοτόκο. Προσευχήθηκα εκ μέσης καρδίας μπροστά στην εικόνα της Παναγίας Οδηγήτριας και συγχρόνως έκανα ένα τάμα. Το θαύμα εγινε και το τάμα εκπληρώθηκε, όπως θα δούμε παρακάτω.

Το πρόβλημά μας το γνώριζε ένας φίλος μας στην Ελλάδα, στην περιοχή Ν. Μουδανιών. Τον είχα παρακαλέσει εάν ενδιαφερθεί κάποιος για το κτήμα να μας τηλεφωνήσει.

Είχαν περάσει μόλις λίγες ημέρες από το τάμα που έκανα, χτύπησε το τηλέφωνο το οποίο σήκωσε η σύζυγος˙ ήταν ο φίλος μας που ανέφερα πιο πάνω. Μετά τον χαιρετισμό κατ’ ευθείαν της είπε: Άκουσε, έγινε ένα θαύμα και της εξήγησε αμέσως. Ενώ είμαι πολύ συνεπής στο ωράριο της εργασίας μου, δεν ξέρω πως μου ήλθε προχθές και εγκατέλειψα την εργασία σχεδόν μισή ώρα πιο νωρίς. Κάποιος όμως με αναζήτησε την τελευταία στιγμή και, επειδή ήταν σχετικά επείγον, με αναζήτησε και στο σπίτι. Ενώ συζητούσαμε την υπόθεσή του, αυτός κάθε τόσο έλεγε: Τι ωραία που είστε εδώ στην εξοχή και η γυναίκα μου επιθυμεί ένα σπίτι στην εξοχή. Τότε του είπα για το κτήμα σας. Έδειξε ενθουσιασμό και επιθυμία να το δει εκείνη τη στιγμή. Τον πήγα, το είδε, του άρεσε και μετά από συγκατάθεση της γυναίκας του είπε εντάξει. Όλα εξελίχθηκαν και όλα τακτοποιήθηκαν ταχύτατα. Τελικά σ’ αυτό το κτήμα είκοσι χρόνια έως τώρα δεν χτίστηκε κανένα σπίτι!

Όταν επιστρέψαμε για δεύτερη φορά στην πατρίδα οι φίλοι μας και οι πελάτες μου μας δέχτηκαν με χαρά και όλα πήγαν πολύ καλά.

Με την πρώτη ευκαιρία επισκεφτήκαμε το μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου˙ ήμουνα μόνος με τη σύζυγο. Στην επιστροφή, ενώ οδηγούσα, της είπα οτι αποφάσισα να βαπτιστώ Ορθόδοξος. Της εξήγησα ότι έταξα στην Παναγία ότι μόλις όλα τακτοποιηθούν θα βαπτιστώ. Οι κόρες μου δέχτηκαν επίσης να βαπτιστούν. Ήταν ήδη έφηβες και είχαν εμπεδώσει πολλά για την Ορθοδοξία παρακολουθώντας τους προβληματισμούς μου αλλά και τις διαπιστώσεις μου.

Για λίγους μήνες κατηχηθήκαμε και μετά έγινε η βάπτισή μας στην Ιερά Μονή Αγίου Αρσενίου στο Βατοπέδι Χαλκιδικής. Η βάπτισή μας έγινε από τους σεβαστούς Πατέρες π. Γρηγόριο και π. Θεόκλητο, πού τόσο μας βοήθησαν και μας βοηθούνε στην πορεία μας.

Ανάδοχος, γνωστή και φίλη της οικογενείας από την οποία και τον σύζυγο της ακούγαμε συχνά λόγια ωφέλιμα για την περίπτωσή μας.

Κατά τη διάρκεια του μυστηρίου ζήσαμε και οι τρεις μας αξέχαστες στιγμές και συναισθήματα. Δεν είναι εύκολο να ειπωθούν δημοσίως. Εκείνο που μπορώ να πω μόνο είναι, ότι όλα μαρτυρούσαν την παρουσία του Θεού.

Δοξάζω τον Θεό που ακόμη μου υπέδειξε τον δρόμο της ιερωσύνης, αφού, με την βάπτισή μου, ο φιλεύσπλαχνος Θεός με απάλλαξε από τις πολλές αμαρτίες του παρελθόντος. Βέβαια είχε προηγηθεί της βαπτίσεως και η εξομολόγηση. Όταν πληροφορήθηκα οτι μπορώ να γίνω ιερέας και μου έγινε η πρόταση, είπα το ναι με χαρά, αλλά και με φόβο κατά πόσο θα φανώ αντάξιος στην πρόσκληση του Θεού. Όταν ήμουν νέος, είπα το όχι στην ίδια πρόταση των καθολικών. Δεν θα πάψω να ευχαριστώ τον Θεό που με φώτισε τότε ν’ αρνηθώ, αλλά δεν θα πάψω κυρίως να τον ευχαριστώ που μου αποκάλυψε που βρίσκεται η αλήθεια.

 

Με αγάπη Χριστού κι ευχαριστίες προς όλους,

π. Κωνσταντίνος

http://proskynitis.blogspot.gr/2012/06/blog-post_8403.html

<>

Η μεταστροφή του Tristram Engelhardt από το Texas των ΗΠΑ, Καθηγητή Φιλοσοφίας και Ιατρικής, της Ιρλανδής συζύγου του και των δύο παιδιών τους στην Ορθοδοξία

Στο Συνέδριο που διοργάνωσε στο Βουκουρέστι το Κέντρο Περίθαλψης και Φροντίδας συμμετείχε, όπως αναφέρθηκε και στο κύριο θέμα του τεύχους αυτού, και ο Καθηγητής Φιλοσοφίας και Ιατρικής Tristram Engelhardt. Ο κ. Engelhardt γεννήθηκε στο Τέξας των ΗΠΑ από Ρωμαιοκαθολικούς γονείς, αλλά ο ίδιος έγινε Ορθόδοξος σε ώριμη ηλικία, λαμβάνοντας το όνομα Herman (Γερμανός), από τον άγιο Γερμανό της Αλάσκας. Σπούδασε φιλοσοφία και ιατρική και σήμερα είναι Καθηγητής των δύο αυτών επιστημών σε Πανεπιστημιακές Σχολές στο Χιούστον του Τέξας. Οι έρευνές του έχουν γίνει κυρίως στον τομέα της Βιοηθικής και η σημαντικότερη συμβολή του στην Ορθόδοξη ηθική είναι το βιβλίο του «Τα θεμέλια της Χριστιανικής Βιοηθικής».

Κατά την διάρκεια της συζητήσεως στο Συνέδριο στο Βουκουρέστι, του τέθηκε και η ερώτηση, πως έγινε ορθόδοξος. Η απάντησή του δημοσιεύεται κατωτέρω απομαγνητοφωνημένη από την απευθείας μετάφραση που έκανε ο κ. Αναστάσιος Φιλιππίδης.

Herman Τristram Engelhardt: Πως έγινα Ορθόδοξος

Πως έγινα Ορθόδοξος; Η απάντηση είναι: Μόνο μέσω της αγάπης του Θεού.

Μια φορά ήμουνα στο Άγιον Όρος κι ένας Μοναχός μου λέει: «Κοίτα τριγύρω σου όλους αυτούς τους ανθρώπους. Η μετάνοια όλων αυτών των ανθρώπων είναι ένα θαύμα από το Θεό».

Είχα πολύ ευλαβείς Ρωμαιοκαθολικούς γονείς που με έστειλαν σε ένα πολύ καλό Ρωμαιοκαθολικό σχολείο, και στην Ε τάξη διάβαζα την ιστορία της Εκκλησίας και αντιλήφθηκα ότι την Εκκλησία των πρώτων 5 αιώνων δεν την είχα δη ποτέ. Και ρώτησα μια μοναχή: «Γιατί η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν είναι σαν την πρώϊμη Εκκλησία;», Η αδελφή με κοίταξε σαν να ήμουνα τρελλός. Και μια και ήμουνα Ε τάξη έμεινα ήσυχος.

Το Δημοτικό μου φαινόταν πολύ βαρετό, αλλά μου άρεζε η λειτουργία. Και ήμουνα παπαδάκι και μου άρεσε πολύ, και μια και ήμουνα τεμπέλης, όταν πήγαινα στο Ιερό δεν πήγαινα σχολείο. Μου άρεζε περισσότερο αυτό, παπαδάκι στην εκκλησία.

Στην 8η τάξη, το 1954, ο Ρωμαιοκαθολικός ιερέας μου είπε ότι ένας Ουνίτης επίσκοπος θα ερχόταν από την Παλαιστίνη και αυτός θα τελούσε τη λειτουργία του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Δεν την ήξερα και θα έπρεπε να την διαβάσω για να γίνω το παπαδάκι στην λειτουργία. Και αυτό έκανα. Αλλά δεν ήξερα ότι θα υπάρχη κι ένας Όρθρος πριν από αυτό, οπότε επί μιάμιση ώρα δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει. Και μετά αυτός ο ηλικιωμένος Επίσκοπος ήρθε στο μέρος μου και μου είπε: «Έλα εδώ, αυτό είναι για σένα. Όλος ο αληθινός Χριστιανισμός θα εξαφανισθή στη διάρκεια της ζωής σου από τη Δύση. Ο αληθινός Χριστιανισμός θα έρθη από την Ανατολή και αυτό θα είναι πολύ σημαντικό για σένα». Νόμιζα ότι είναι τρελλός. Του λέω: «Τι;» Και μου είπε: «Όλος ο Χριστιανισμός θα εξαλειφθή από την Δύση στην διάρκεια της ζωής σου. Ο αληθινός Χριστιανισμός θα έρθη ως φως από την Ανατολή». Ρώτησα το πατέρα μου: «Τι λέει αυτός; Είναι ένας τρελλός άνθρωπος από την Παλαιστίνη;». Και συνέχισα να ζω την ζωή μου.

Το 1984 κάποιος μου τηλεφώνησε από τον άνθρωπο που είχε έρθει δεύτερος στις τελευταίες εκλογές για Πάπας της Ρώμης. Εφόσον ήταν υποψήφιος για Πάπας έπρεπε να ξεκινήση νωρίς, όπως και ο υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ. Και μάζευε μια ομάδα διανοουμένων για να τον βοηθήσουν στην προεκλογική του εκστρατεία και μου ζήτησε να είμαι κι εγώ ένας από αυτούς. Και μου είπανε να πάω για έξι εβδομάδες στο Μιλάνο. Λέω δεν μπορώ να πάω για 6 εβδομάδες είμαι πολύ απασχολημένος. Τότε όμως η δεύτερη κόρη μου, η οποία αν μπορώ να το πω, είναι τρελλή μαζί μου, (η πρώτη είναι 38 χρονών και έχει 4 παιδιά), τα Χριστούγεννα μου λέει: «Μπορώ να έλθω εγώ μαζί σου στο Μιλάνο;». Και πως να πη ένας πατέρας όχι στην 14χρονη κόρη του, οπότε είπα: «Εντάξει». Αυτός στο τηλέφωνο μου είπε ότι θα πληρώση αυτός τα έξοδα. Και έτσι ασχολήθηκα πολύ με τον Μαρτίνι, αυτόν τον υποψήφιο. Και κατάλαβα για πρώτη φορά στην ζωή μου ότι όλος αυτός ο Χριστιανισμός στην Δύση ήταν μία δημιουργία των Γερμανών και λίγων Ελβετών, που είχαν κάνει την Μεταρρύθμιση.

Το 1988 προσκλήθηκα στο Ινστιτούτο Ανώτερων Σπουδών στο Βερολίνο και όταν προσκλήθηκα να μιλήσω εκεί αισθανόμουνα σαν πόρνη και καταλάβαινα ότι αυτό που κάνω είναι λάθος. Και προσευχόμουνα: «Θεέ μου, αν υπάρχη κάπου η αληθινή θρησκεία, δείξε την μου κι εγώ θα μεταστραφώ». Και για πρώτη φορά στην ζωή μου έχω αυτή την εμπειρία, υπήρχε στο μυαλό μου ένας φόβος που δεν τον είχα αισθανθή ποτέ πριν.

Μέσα σε μια βδομάδα, βλέπαμε διάφορες διαφημήσεις για ρεσιτάλ χριστιανικής μουσικής, πηγαίναμε σ’ αυτά. Εμείς είμαστε από τον Νότο που ήταν πολύ ζεστά και φοβόμασταν να μείνουμε Χριστούγεννα στο Βερολίνο, θα παγώσουμε. Και λέγαμε που να πάμε για να μην παγώσουμε τώρα στις διακοπές των Χριστουγέννων και κανόνισα να δώσω διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, στο Πανεπιστήμιο του Μαρμαρά. Και πήγαμε εκεί για Χριστούγεννα. Οπότε την ημέρα των Χριστουγέννων η γυναίκα μου είπε: Που να πάμε για λειτουργία. Και είπα ας πάμε στην ελληνική. Και πήγαμε στο Φανάρι. Ήταν η πρώτη ορθόδοξη λειτουργία που παρακολούθησα. Ήταν ο Πατριάρχης Δημήτριος. Η δεύτερη κόρη μου με άγγιξε και μου λέει: «Πατέρα αυτή είναι η αληθινή θρησκεία. Δεν είναι;». Και της είπα: «Φοβάμαι ότι έχεις δίκηο, διότι είναι πάρα πολύ φτωχή».

Και πήγαμε πίσω στο Τέξας και άρχισα να ρωτάω αν μπορή ένας Τεξανός να γίνη Ορθόδοξος. Κάποιος εκεί που ήταν Βαπτιστής από το Τέξας μου είπε: «Αν μπορώ εγώ να γίνω, μπορείς κι εσύ να γίνης». Και έτσι με την υπομονή του Θεού έγινα πρώτα εγώ και μετά οι δύο κόρες μου. Και στην συνέχεια η σύζυγός μου, η οποία είναι Ιρλανδή, οι οποίοι είναι πολύ παθιασμένοι Βαπτιστές, και έχει δύο ιστορίες για την μεταστροφή της. Την μία ήταν που είπε: «Ευλόγησέ με, άγιε Πατρίκιε, επιστρέφω στο σπίτι» και το άλλο που έγραψε ήταν: «Από την Ρώμη στο σπίτι».

Ευχαριστώ το Θεό!–

https://fdathanasiou.wordpress.com/2010/11/29/πώς-έγινα-ορθόδοξος-tristram-engelhardt-καθηγητής-φιλ/

IR2.

<>

Η πορεία του Frank Natawe (1927-2000) φυλάρχου των Αυτόχθονων Αμερικανών Mohawk του Καναδά, στην αγκαλιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Από τόν Δρ. Ιωάννη Χατζηνικολάου, Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο McGill του Montreal, Καναδάς, “Το πέρασμα ενός Αυτόχθονου Αμερικανού Mohawk” στο περιοδ. Σύναξις

Η ιστορία του Αυτόχθονου Αμερικανού Frank Natawe (1927-2000) αρχηγού των Mohawk, που έζησε και πέθανε ως Ορθόδοξος Χριστιανός, υπερασπιζόμενος παράλληλα και την παράδοση της φυλής του. Άρχισε μάλιστα να μεταφράζει τα λόγια της πιο ιερής τελετής της Ορθοδοξίας στη γλώσσα του λαού του.

* * *

Σάββατο βράδυ. Λιγοστά φώτα. Στη ρωσική Μητρόπολη των Αγίων Πέτρου και Παύλου ο εσπερινός μόλις έχει αρχίσει. Οι σκιερές σιλουέτες των λιγοστών πιστών που παρευρίσκονται, παίρνουν όγκο καθώς ανάβουν τα κεριά στα μανουάλια. Το τέμπλο υποβλητικό, φτιαγμένο από έμπειρους τεχνίτες στις αρχές του αιώνα…

Είναι η δεύτερη μου φορά στον Εσπερινό, πάνε χρόνια τώρα… Το «φως ιλαρόν» στα σλαβονικά δημιουργεί μια αίσθηση εσώτερης γαλήνης και ανάπαυσης. Όλα δέονται τούτη την ώρα για την μέρα που φεύγει και για την μέρα που έρχεται. Μετά την τρέλλα της μέρας τούτο το ευχαριστιακό καταφύγιο καθησυχάζει τα θηρία του νου…

Μέσα στο ημίφως διακρίνω μερικά προφίλ. Μια γερόντισσα ρωσίδα με το εγγονάκι της, ένα ψηλό ξερακιανό μεσήλικα, μια κοπελλίτσα γύρω στα δεκαπέντε, μια νεαρή οικογένεια με τα δυο τους παιδάκια… και ξάφνου το μάτι μου πέφτει κοντά στο μεγάλο παράθυρο. Ακριβώς από κάτω διακρίνω μια μορφή αλλιώτικη από τις άλλες. Ένας πενηντάρης Αυτόχθονας Αμερικάνος με έντονα χαρακτηριστικά και με μαλλιά δεμένα κότσο που φτάναν μέχρι τη μέση. Το βλέμμα μου σταμάτησε πάνω του. Μια περίεργη φιγούρα ασυνήθιστη. Φαντάστηκα πως θα ‘ταν επισκέπτης.

Στο τέλος της ακολουθίας δεν συγκρατήθηκα. Πήγα κοντά του να τον γνωρίσω.

–Γιάννης, του λέω στα αγγλικά. Καλώς ήρθες.

– Βλαδίμηρος, μου απαντά.

– Είμαι Έλληνας∙ εσύ; τον  ρωτώ.

– Και γω, μου λέει.

Κάπου εκεί τα ‘χασα. Ήταν το μόνο που δεν περίμενα ν’ ακούσω!

– Μιλάς ελληνικά; του λέω.

Σκέφτεται λίγο και μετά μου απαντά.

– «Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος».

Τελειώνοντας την φράση του ξεκαρδίζεται στα γέλια. Δεν ξέρω τι να πω.

– Είμαι, Mohawk Αυτόχθονας Αμερικανός λέει κοφτά. Κάπου όμως αισθάνομαι και Ρώσος και Έλληνας και Σέρβος και Ρουμάνος, γιατί… είμαι Ορθόδοξος…

Το μάτι του γυάλισε και μαζί και το δικό μου φυλλοκάρδι…

Κάπως έτσι γνωριστήκαμε με τον Βλαδίμηρο. Το πραγματικό του όνομα ήταν Frank Natawe, πριν γίνει ορθόδοξος και βαπτιστεί Βλαδίμηρος. Ήθελα πάρα πολύ να μάθω την ιστορία του, από περιέργεια και ενδιαφέρον συνάμα.

Κάποτε, αρκετά αργότερα, γίναμε φίλοι. Ανταλλάξαμε κουβέντες και περιπάτους πολλούς, κυρίως στο χωριό του. Μου ‘δειξε δρόμους και τρόπους άγνωστους σε μας τους λευκούς. Πάντα απλά και ανεπιτήδευτα. Χωρίς ίχνος έπαρσης. Είχα κοντά του μια έντονη αίσθηση μαθητείας και, όταν την εξομολογιόμουνα σ’ αυτόν, κείνος μου ‘λεγε πως τα ωραία πράγματα είναι αμοιβαία.

Μου ‘χει μείνει αξέχαστο τον πρώτο καιρό όταν παρασυρμένος από νεανικό ενθουσιασμό του ‘κανα δύσκολες ερωτήσεις. Εκείνος ατάραχος μου ‘λεγε:

– Δεν ξέρω∙ θα μου πεις εσύ;

Κι όταν μια φορά βαρέθηκα ν’ ακούω το «δεν ξέρω» τον παρακάλεσα επίμονα να μου πει κάτι, εκείνος με λυπήθηκε και μου ‘πε:

– Ε! αφού επιμένεις θα σου πω, αφού ρωτήσω πρώτα την φίλη μου.

Πετάχθηκε όρθιος και στη συνέχεια ξαπλώθηκε στο χώμα και έβαλε το αυτί του πάνω στη γη.

– Τι κάνεις; του λέω.

– Ρωτάω τη γης, μου λέει και, πριν καλά καλά συνέλθω από τη σαστιμάρα μου συνέχισε μισο-δισταχτικά:

– Σαν τον Αλιόσα τον Καραμάζωφ.

Από τότε δεν επέμενα ξανά για απαντήσεις. Μάλλον ζούσα μαζί του την έκπληξη της ατάραχης αστραπής που γεννάει βροχούλα και τρέφει  τη γης…

Πάει λίγος καιρός που ο Βλαδίμηρος έφυγε από κοντά μας. Το τέλος  του με συγκλόνισε μαζί με την διαθήκη του. Τώρα πια που η αίσθηση της μορφής του αντί να ξεχαστεί παραβγαίνει μπροστά μου συχνά-πυκνά, είπα να καταγράψω στο χαρτί περιστατικά, εικόνες, αναμνήσεις, λόγια και εκφράσεις του, δίνοντας έτσι ένα σκιαγράφημα της παρουσίας του ανάμεσά μας… μπας και ακούσει και το δικό μου τ’ αυτί… την πολύκροτη σιγή της μάνας γης του Βλαδίμηρου κατ’ εμένα Καραμάζωφ…

Γεννήθηκε στον καταυλισμό των Αυτόχθονων Αμερικανών Caughnawaga, έξω από το Montreal, όπου και έζησε μέχρι την κοίμησή του. Το χωριό έχει σήμερα 5.000 Αυτόχθονες. Φτιαγμένο με κυβερνητική δαπάνη, δίπλα στο ποτάμι, στεγάζει το μεγαλύτερο μέρος των Αυτόχθονων Αμερικανών της περιοχής. Οι Αυτόχθονες Αμερικάνοι, ως οι μόνοι αυτόχθονες της Αμερικής μαζί με τους Εσκιμώους, απολαμβάνουν ιδιαίτερα προνόμια και μεταχείριση, λόγω του ότι παραχώρησαν εκτάσεις από την «μητέρα γη», όπως την αποκαλούν, στους λευκούς αδελφούς τους.

Τα προνόμια αυτά, όπως το να μην χρειάζεσαι διαβατήριο και συγχρόνως να απολαμβάνεις την κρατική μέριμνα, ερμηνεύονται μερικές φορές σαν σκόπιμη προσπάθεια των λευκών να κρατήσουν τους Αυτόχθονες Αμερικάνους αμόρφωτους και τεμπέληδες, πράγμα που συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό. Το ποσοστό των αλκοολικών είναι πολύ υψηλό. Ο αγώνας για επιβίωση, ως ομάδας, είναι η καθημερινή τους μέριμνα, μαζί με την διαιώνιση των παραδόσεών τους, για τις οποίες αισθάνονται ιδιαίτερη περηφάνεια. Διοικούνται με έναν ιδιότυπο τρόπο, που ίσως έχει όμως πολλά να διδάξει στις σύγχρονες «πολιτισμένες» πολιτικές και κοινωνικές μας δομές.

Το ανώτερο όργανο είναι η Ομοσπονδία (Confederation) όλων των Αυτόχθονων Αμερικανικών φυλών. Υπάρχει σεβασμός στους αρχηγούς και τους γέροντες (elders) και γερόντισσες κάθε φυλής από γενιά σε γενιά. Η αγάπη και ο σεβασμός του ενός για τον άλλον αποτελεί το θεμέλιο της Ομοσπονδίας.

Στο χωριό Caughnawaga υπάρχουν βασικά τρεις φυλές Αυτόχθονων Αμερικανών. Η πλειοψηφία όμως είναι Mohawk (Μόχακ). Το χωριό υπάρχει από το 1600 περίπου και αποτελεί το κυριότερο κέντρο της φυλής Mohawk. Παραδοσιακά οι Αυτόχθονες Αμερικάνοι ήταν ψαράδες, κυνηγοί και τεχνίτες ξύλου και δερμάτων. Οι τελευταίες γενιές ασχολούνται περισσότερο με τις σιδηροκατασκευές και τις οικοδομές.

«Το χωριό μας», μου λέει ο Βλαδίμηρος, «μαζί με αρκετούς άλλους Αυτόχθονες Αμερικανικούς καταυλισμούς, μεταστράφηκε τον 18ο αιώνα σ’ ένα μεγάλο βαθμό σε ρωμαιοκαθολικό προτεκτοράτο. Στην πραγματικότητα οι καθολικοί μισσιονάριοι επεδίωξαν πάση θυσία την ομαδική μεταστροφή δια της βίας. Όχι με αγάπη αλλά με την θηλειά στο λαιμό. Καταπάτησαν παραδόσεις αιώνων και χρησιμοποίησαν άλλες σαν εφαλτήρια για τα δικά τους σχέδια. Εγώ μέχρι τα 32 μου ακολούθησα την πεπατημένη οδό. Όπως έλεγε η μάνα μου – που ‘ταν η γερόντισσα αρχηγός της φυλής: «Τη μέρα ρωμαιοκαθολικός για τα μάτια του κόσμου και το βράδυ Mohawk για τα μάτια της ψυχής». Τότε όμως στα 32 μου δεν άντεξα τον στενό κλοιό, την θηλειά που φορούσα, και επαναστάτησα με τον δικό μου τρόπο… Έψαξα για χρόνια στις ρίζες μας, έμαθα όλες τις γλώσσες μας, σπούδασα στα πανεπιστήμια των λευκών – που για Αυτόχθονα Αμερικάνο της γενιάς μου ήταν το πιο ασυνήθιστο. Με είχαν για χρόνια περιοδεύοντα λέκτορα συγκριτικής γλωσσολογίας. Πολλές φορές ανέντιμα έπαιρνα την θέση παλιάτσου στα ακαδημαϊκά τους παιχνίδια, μια και γι’ αυτούς ήμουν πουλί σπάνιο, εξωτικό, με άλλα φτερά. Σύγκρινα τις δικές μας λέξεις με τις δικές τους τις γαλλικές και αγγλικές, τα χούγια τα δικά μας με τα δικά τους. Ήταν φορές που ένιωθα πως με κοιτούσαν σαν αρχαιολόγοι που ψαχούλευαν απολιθώματα… Για μένα όμως και μόνο η συνάντηση αυτή, η πολιτισμική, άσχετα με την ανταπόκριση είχε χαρά και λύπη μαζί. Η δική μου επανάσταση βροντούσε γιατί ήταν αθόρυβη σαν του λαγού το πάτημα… Η μάνα μου – ο στύλος του χωριού – ήταν για μένα πηγή σοφίας και πόνου μεγάλου. Ήταν ο … Mohawk Ζωσιμάς μου…»

(Πήρε βαθιά ανάσα και συνέχισε…)

«Ο δρόμος μου προς την Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν «κρυφό μονοπάτι», όπως λέμε στη γλώσσα μας. Κάποτε όμως το δίχτυ της με έπιασε και από τότε πορεύομαι πολύ διακριτικά, κουβαλώντας ένα βαρύ σταυρό. Η αφορμή για μένα ήρθε από την γλωσσολογία. Πάντα ήταν ο τομέας που με εντυπωσίαζε. Παίρνοντας μαθήματα γλωσσολογίας, συγκινήθηκα κάποτε διαβάζοντας τους βίους των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, που ονομάζονται Απόστολοι των Σλαύων. Μου προξένησε ιδιαίτερο ενδιαφέρον το κυριλλικό αλφάβητο και η μετέπειτα σλαβονική γλώσσα. Ρώτησα τον καθηγητή μου αν μπορούσα να ακούσω κάπου να μιλάνε σλαβονικά. Μου είπε να επισκεφτώ μία από τις ρωσικές εκκλησίες .Τηλεφώνησα στη μια και απάντησε ο αυτόματος τηλεφωνητής. Τηλεφώνησα στην άλλη και μια συμπαθητική φωνή μου είπε πως κάνουν εσπερινό στις 7 το βράδυ και Λειτουργία την Κυριακή στις 10 π.μ. Ρώτησα αν μπορώ να πάω. Μου απάντησε βεβαίως. Του είπα πως δεν είμαι Ρώσος ούτε Ορθόδοξος. Μου αποκρίθηκε πως η Ορθόδοξη Λειτουργία δεν είναι μόνο για τους Ρώσους ούτε μόνο για τους Ορθοδόξους, αλλά για όλο τον κόσμο. Πήρα λοιπόν το θάρρος να πάω ένα Σάββατο για ν’ ακούσω σλαβονικά και να γνωρίσω τον παπά, που μου μίλησε τόσο όμορφα. Ήταν ένας ιερομόναχος από το Μαυροβούνι. Το όνομά του π. Αντώνιος… Τώρα σχωρέθηκε κι αυτός… Λοιπόν το πρώτο Σάββατο που παρακολούθησα τον ορθόδοξο εσπερινό  στο μητροπολιτικό ναό των αγίων Πέτρου και Παύλου έζησα κάτι το πρωτόγνωρο. Βλέποντας τις εικόνες, ακούγοντας τις μελωδίες, βλέποντας τις μετάνοιες και τα προσκυνήματα, μυρίζοντας το θυμίαμα, ήταν σαν να βρήκα το ‘’κρυφό μονοπάτι’’»…

«Δεν θα το πιστέψεις, αλλά, από τότε κάθε λίγο και λιγάκι βρίσκω παραλληλισμούς ανάμεσα στην παράδοση των Αυτόχθονων Αμερικανών και στην Ορθόδοξη παράδοση. Κάπου μέσα μου αυτή μου η ανακάλυψη ολοκλήρωνε το Αυτόχθονο (Native) ήθος μου και κάπου το συμπλήρωνε. Τον πρώτο καιρό πετούσα στα σύννεφα. Στην πρώτη μου λειτουργία ρώτησα αν μπορώ να μείνω μετά από τις ευχές των κατηχουμένων… Μου ‘παν: κάθησε. Κάθησα κι εγώ σαν Mohawk σκύλος! Από τότε πήγαινα συχνά. Στην αρχή τις Κυριακές, μετά και τα Σάββατα, αργότερα και τις καθημερινές, όταν είχε μεγάλες γιορτές. Δεν πέρασε πολύς καιρός κι ένα βράδυ είχανε εξομολόγηση μετά τον εσπερινό. Ήτανε Σαρακοστή. Στο τέλος ζητούσαν συγχώρεση όλοι από τον παπά. Εκείνος τους έβαζε το πετραχήλι και τους σταύρωνε. Πήγα και γω στην ουρά. Μου ‘παν:

– Δεν μπορείς, δεν είσαι Ορθόδοξος. Αυτό είναι μυστήριο.

– Μα μυστήριο είναι όλη μας η ζωή, είπα.

Ξανασκέφτομαι και τους ρωτάω:

– Λοιπόν, και πως μπορώ να γίνω;

– Να μιλήσεις του παπά, μου λένε.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και θέλησα να γίνω Ορθόδοξος. Την ημέρα που θα γινόμουνα είχε χιονοθύελλα και δεν μπορούσα να βγω από το χωριό. Αναβλήθηκε για την γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου. Έτσι κι έγινε… Με ονόμασαν Βλαδίμηρο.

Πολύ πιο ύστερα που ξανασκεφτόμουν την είσοδο στην Ορθόδοξη εκκλησία, ανέσυρα από τις μνήμες μου μια μορφή επιβλητική ενός Σέρβου ιερέα, που όταν ήμουν μικρός είχε επισκεφτεί το χωριό μας. Μου ‘χε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η μορφή και ο τρόπος του. Η μάνα μου θυμάμαι είχε πει:

– Να και ένας που δεν κάνει προπαγάνδα για την αλήθεια του…»

Πέρασε καιρός και αποφάσισα και πάλι να τον επισκεφτώ. Αυτή την φορά πήγα μαζί μου δύο φίλους μ’ ένα μικρό αυτοκινητάκι και εφοδιασμένοι με κασετόφωνα και μικρόφωνα κινήσαμε ένα ηλιόλουστο πρωινό για το χωριό του, το Caughnawaga. Μας σύστησε να ανταμώσουμε στο ραδιοφωνικό σταθμό των Αυτόχθονων Αμερικανών, μια και αυτός για αρκετά χρόνια εκτελούσα χρέη ραδιοσχολιαστή και μας υποσχέθηκε βόλτες και κουβέντες στα δικά τους λημέρια…

Τον βρήκαμε πράγματι στο ραδιοφωνικό σταθμό του χωριού, με τα ακουστικά στα αυτιά, να διαβάζει σε μία-μία τις Αυτόχθονες Αμερικάνικες γλώσσες την πρωινή προσευχή. Μετά στα γαλλικά και τα αγγλικά. Βέβαια οι ακροατές του… δεν έβλεπαν το δικό του σταυροκόπημα.

Τον περιμέναμε με ευλάβεια να τελειώσει… Έβγαλε τα ακουστικά και ήλθε κοντά μας. Ήτανε ομιλητικότερος από άλλες φορές και μάλλον ευδιάθετος…

– Τι θέλετε να σας πω; Ρώτησε καλόκαρδα. Σάματις τι να θέλατε εσείς να μάθετε από μένα;

– Πες μας ό,τι θες, του αποκρίνεται ο Γρηγόρης. Να, ας πούμε για τον λαό σου, τις γιορτές σας, την αποστολή σου…

– Πας πολύ γρήγορα, απάντησε. Ένα – ένα.

– Λοιπόν, ο λαός μου…

Του πήρε καιρό να απαντήσει. Καθόταν σε μια πολυθρόνα και διαπίστωσε πως δεν τον βόλευε… Την παράτησε και κάθησε στο χαγιάτι… να ‘ρθει στο επίπεδό μας…

«Ο λαός μου είναι απλός όπως και το φαΐ του. Ο αρχηγός της φυλής είναι άνδρας, μα τον διαλέγει το συμβούλιο των γυναικών-γεροντισσών της φυλής. Οι τελετές μας όλες οι ομαδικές γίνονται στο ‘’μακρύ σπίτι’’ (long house). Αυτό έχει δύο πόρτες. Από την ανατολική μπαίνουν οι άνδρες, από την δυτική οι γυναίκες. Η κατασκευή του είναι πολύ απλή, όπως άλλωστε και οι περισσότερες τελετές μας. Στους γάμους αναπόσπαστο στοιχείο της τελετής είναι η ευλογία των γερόντων. Στις κηδείες για τις γυναίκες και τους άνδρες όταν τους μεταφέρουν στο μακρύ σπίτι μπαίνουν από την δική τους ο καθένας πόρτα, αλλά πάντα το κεφάλι του νεκρού κοιτάζει προς την ανατολή. Μετά εννιά μέρες έχουμε φαγητό (μακαριά) χωρίς όμως αλάτι…»

Και ξαφνικά πετάχθηκε ορθός, γιατί ο δίσκος που ‘χε βάλει να παίζει για το σταθμό είχε κολλήσει. Έβαλε κάτι άλλο, έκανε μια ανακοίνωση και ξαναγύρισε κοντά μας…

«Τι λέγαμε… Α! Για τις τελετές. Θα σας δείξω πριν βραδυάσει το μακρύ σπίτι… Τώρα για τις γιορτές μας. Όλος ο χρόνος είναι γιορτή… (ξεκαρδίστηκε στα γέλια). Έχουμε το μεσοχείμωνα (4 μέρες γιορτή), την γιορτή του χιονιού, της πρωτανθιάς, του πρώτου καρπού – που ‘ναι το βάτο, τη γιορτή της άφθονης καρπιάς (των ευχαριστιών), την γιορτή του αλωνιού (4 μέρες), την γιορτή του περισσεύματος, της βροχής και του σποριά, και ο κύκλος ξαναρχίζει. Κάτι σαν εκκλησιαστικό ημερολόγιο της γης μας της ιερής…»

Πήρε πάλι βαθιά ανάσα και συνέχισε:

«Δεν λέμε πολλά, ούτε τρώμε πολύ, δεν θυμώνουμε πολύ, αγαπούμε αυτό που μας δόθηκε και συνέχεια ευχαριστούμε για τον καρπό…»

– Έχεις μήπως ταμπάκο; με ρώτησε.

– Όχι, του λέω.

– Εμείς, ξέρεις, το ταμπάκο το μασάμε, το τρώμε δηλαδή, δεν το καπνίζουμε. Όταν το καπνίσεις γίνεται αέρας, όταν το τρως γίνεσαι ένα μαζί του και ευλογάς τη γη που στο ‘δωσε. Τι άλλο με ρώτησες; Α, ναι! Για την αποστολή μου…

«Τι να σας πω. Ο  λαός μου βαρέθηκε τους ιεραποστόλους. Έρχονταν χρόνια τώρα μάλλον για να πάρουν παρά να δώσουν… Δεν σκύβανε να δουν τι είχαμε εμείς. Φέρναν τον οδοστρωτήρα, γκρέμιζαν και μετά άρχιζαν την.. ευαγγελική σπορά.

Εκείνος όμως ο Σέρβος ήταν αλλιώτικος. Έδωσε με την παρουσία του… δεν πήρε τίποτα από μας, εκτός από ένα κομμάτι απ’ την καρδιά μας. Αυτό είναι που αγάπησα όταν διάβασα αργότερα για τον άγιο Γερμανό της Αλάσκας και την ιστορία των Ορθόδοξων ιεραποστολών μεταξύ των Εσκιμώων… είναι αναπόφευκτο να κάνει το μυαλό μου συγκρίσεις… όσο κι αν προσπαθεί…

Θυμάμαι τον Ιησουίτη που μου ‘πε κατάμουτρα πως είχε εντολή να μου διδάξει πνευματικότητα. Όταν έφυγε από το σπίτι μας η μάνα μου έφτυσε τον κόρφο της, λέγοντας πως: ‘’εμείς, παιδί μου, είμαστε λαός πνευματικός, ενώ αυτός, και ο Χριστός του να ‘ρχόταν θα τον κάθιζε στο σκαμνί να τον διδάξει…’’».

– Υπάρχουν κι άλλοι Ορθόδοξοι μέσα στους Αυτόχθονες Αμερικάνους; Ρώτησε ξανά ο Γρηγόρης.

- Γνώρισα έναν Εσκιμώο Ορθόδοξο στο Plattsburg  και έναν ακόμα Mis Mac πανύψηλο. Μπορεί να υπάρχουν και άλλοι που εγώ δεν ξέρω. Στο Αυτόχθονο Αμερικάνικο όμως νοσοκομείο έχουμε ένα ζευγάρι γιατρούς Σέρβους, τους Moscovitch. Χρυσοί άνθρωποι∙ αγαπάνε τον κόσμο μας ιδιαίτερα και τον βοηθάνε».

Η Lesley τον κοίταξα κατάματα.

– Πες μας,  αν  θέλεις,  για  αυτήν  την  ιστορία  με  τις  Mohawk μάσκες. Το έγραψαν όλες οι εφημερίδες και αναφερόταν σ’ όλες το όνομά σου. Τι συνέβη ακριβώς; [υπ: Για την πληροφόρηση του αναγνώστη περιληπτικά αναφέρω τα συμβάντα. Η  Καναδική κυβέρνηση αποφάσισε σ’ ένα καινούργιο μουσείο που άνοιξε στον Δυτικό Καναδά, στην πόλη του Calgary, να εκθέσει μαζί με άλλα εκθέματα και μια σειρά από Mohawk προσωπεία – μάσκες, τα οποία δανείστηκε «ανορθόδοξα» από κάποιο «μακρύ σπίτι» σαν αντικείμενα λαϊκής τέχνης… Αυτό προκάλεσε την αντίδραση των Mohawks και ανέθεσαν στον Βλαδίμηρο να κάνει επί τόπου έρευνα, να επισκεφτεί με κυβερνητική δαπάνη την έκθεση και να δώσει την γνώμη του στον λαό του και στην κυβέρνηση…].

Ο Βλαδίμηρος κάθισε σταυροπόδι και αφού πήρε κάποιο χρόνο να σκέφτεται, απάντησε:

«Για μας οι μάσκες αυτές είναι ιερές. Τις φυλάμε πάντα στο σκοτάδι και τις προφυλάσσουμε με μεταξωτά υφάσματα. Είναι το… άγιος μας πρόσωπο που ψάχνουμε. Το βρίσκουμε στη σιωπή, στα σκοτεινά, όπου  βρίσκουμε και το φως της ψυχής μας. Η ψυχής μας δεν εκτίθεται ούτε σε εκθέσεις ούτε σε φωτά τεχνητά… Αυτοί που έφτιαξαν την έκθεση έχασαν την έννοια του ιερού, γι’ αυτό αγωνίζονται ‘’με το γάντι’’ να την εξαφανίσουν και απ΄ την ψυχήν μας… Εμείς αγαπάμε την γη, γιατί ξέρει να σιωπά και να δίνει καρπό. Μάθαμε ταπεινά να την αγαπάμε, να την τιμάμε. Είναι σαν την Παναγιά την Ορθόδοξη… μια και σας αρέσουν οι παραλληλισμοί… Είπα πολλά όμως. Για να σηκωθείτε τώρα να σας δείξω το χωριό μου…»

Μπαίνοντας στ’ αυτοκινητάκι κάθησα στη θέση του οδηγού. Ο Βλαδίμηρος συνοδηγός άρχισε την ξενάγηση:

«Εδώ βλέπετε στο κέντρο του χωριού την εκκλησιά την καθολική . Είναι αφιερωμένη στην αγία Kateri Tekakwitha, μια Mohawk Αυτόχθονη Αμερικάνα, που ο Πάπας ανακήρυξε αγία.  Έχουμε στην εκκλησία αυτή τα οστά της, που κάνουν θαύματα. Εδώ είναι προσκύνημα λαϊκό. Η ζωή της είναι όμορφη σαν παραμύθι… Για μένα ήταν σαλή δια Χριστόν… Ήταν σαλή με χάρη… Έκαμνε τούμπες στο χιόνι για τον εξαγνισμό  της καρδιάς της… Οι χωριανοί μου – όσοι γίνουν καθολικοί – δεν πολυαγαπάνε την καθολική προπαγάνδα, αλλά ευλαβούνται την δικιά τους αγία, που η πίεσή τους στο Βατικανό επέφερε την αναγνώρισή της… Δίπλα στην εκκλησιά έχουμε ένα μικρό μουσείο. Εκεί μπορεί να βρει κανείς τον χάρτη της ομοσπονδίας που περιγράφει αναλυτικά όλες τις Αυτόχθονες Αμερικάνικες φυλές, τα σύμβολα, τους αριθμούς, τους τόπους απ’ όπου ιστορικά προήλθαν, την ιστορική τους πορεία, τις γλώσσες τους… Γίνανε όλα αυτά κομμάτι του… μουσείου… – Προχώρα τώρα προς τα δω, δεξιά… Ετούτο είναι το Πολιτιστικό μας κέντρο. Από πάνω ο ραδιοφωνικός σταθμός όπου με συναντήσατε… Εκεί κάνω τις εκπομπές… Τώρα στο Τριώδιο και μετά στη Σαρακοστή βάζω πολλή δυτική πνευματική μουσική και λίγο-λίγο ορθόδοξες σπόντες, για να μην προκαλέσω. Αυτόχθονη Αμερικάνικη πνευματική μουσική δεν επιτρέπεται στο σταθμό, είναι μόνο για το «μακρύ σπίτι». Το πολιτιστικό κέντρο επιδοτείται από το κράτος των λευκών. Οι δυνάμεις οι απ’ έξω, «οι πολιτισμένες», θέλουν στα χαρτιά να μας βοηθήσουν, στην πραγματικότητα όμως θέλουν να μας πνίξουν, να μας ξεφτελίσουν, να μας εξουθενώσουν, όχι τόσο εμάς, όσο την ψυχή μας και αυτό που κουβαλάμε. Να μας κάνουν μάσκες για μουσεία, κλόουν στις γιορτές, έρευνα αρχαιολογίας… Δεν μυρίζονται, μα ούτε υποπτεύονται τι… καπνό φουμάρουμε.»

Ξέσπασε στα γέλια. Κόντεψε να μου φύγει το τιμόνι… Συνέχισα με τις υποδείξεις του για αριστερά, δεξιά, ίσια, στρίψε κ.λ.π. Ώσπου σε μια στροφή φάνηκε μπροστά μας ένα μοντέρνο μα πολύ ιδιόρρυθμο κτίσμα…

«Αυτό είναι το σχολείο μας. Δημοτικό και Γυμνάσιο. Το πρόγραμμά του είναι καλό, μ’ αρέσει. Είναι πραγματικά Αυτόχθονο Αμερικάνικο. Εκτός από τα κλασικά της ‘’λευκής’’ παιδείας, έχουμε πολλά μαθήματα άγνωστα μάλλον στους λευκούς. Δεν τα λέμε έθιμα ή κουλτούρα, αλλά αυτόχθονους (Native) τρόπους, Native δρόμους (τα ακούσματα της γης), Native χορούς, Native τραγούδια και κραυγές (σαν αρχαίο δράμα), Native νόμο και άλλα. Η γης γύρω από το σχολείο είναι ιερή. Έχουμε και μια αίθουσα σκοτεινή, όχι για φωτογραφίες, μα… για το φτιάξιμο της… μέσα μας μάσκας.»

– Τώρα πήγαινε ίσια, ανατολικά. Προχώρα αρκετά μέχρις ότου βγεις στην ευθεία. Δύο – τρία χιλιόμετρα…

«Εδώ είναι το Νοσοκομείο μας. Καινούργιο κτίσμα και καινούργια ιδέα για μας. Νομίζω ωφέλιμη. Φτιάχτηκε μόλις το 1985. Μέχρι τότε είχαμε δικούς μας γιατρούς ή  καταφεύγαμε στα νοσοκομεία των λευκών. Όμως… είναι  δύσκολα. Το περισσότερο προσωπικό άμαθοι στα δικά μας, δύσκολα να περιποιηθούν τους γέρους μας. Πρέπει να μπουν στο πετσί μας… Πολλοί προσπαθούν. Φαίνονται άλλωστε αυτοί που αγαπάνε και διακρίνονται από τους κλασικούς επαγγελματίες…»

Ο Βλαδίμηρος Natawe ήταν αρχηγός της φυλής του, ο πνευματικός τους αρχηγός. Ήταν αυτός που διαβάζει τις κηδείες και τους γάμους τους, κάτι σαν ιερέας τους. Το βράδυ κάθονταν σταυροπόδι στο «μακρύ σπίτι» άκουε τα προβλήματα των δικών του, τις διαφορές τους, που τις επέλυε δίνοντας συμβουλές. Έπαιζε ένα ρόλο δικαστή, που ‘ναι μία  από τις πιο ισχυρές τους παραδόσεις. Ήταν ποιητής και μεταφραστής, μαζί και φιλόσοφος. Ήξερε τα προβλήματά τους καλύτερα από κάθε άλλον, ήξερε και τους αυστηρούς νόμους που διέπουν τις φυλές τους. Όποιος αρνηθεί τις πατροπαράδοτες αρχές τους και γίνει χριστιανός, του επιτρέπεται να μένει στο χωριό, αλλά δεν μπορεί να ‘χει κανένα αξίωμα. Φεύγει από το συμβούλιο των σοφών, των γερόντων, «χάνει την μοίρα του» όπως λένε οι ίδιοι, με τον δικό τους τρόπο αποκληρώνεται. Όλα αυτά δεν έχουν και πολλή σημασία ίσως για κάποιον απλό Αυτόχθονα Αμερικάνο, αλλά για τον αρχηγό…

Κανείς μέσα στο χωριό, μέχρι την κοίμησή του, δεν έμαθε πως ο αρχηγός τους ήταν Ορθόδοξος. Και ο Βλαδίμηρος – που γι’ αυτούς ήταν ο Frank – έζησε και δούλεψε μ’ αυτούς, γι’ αυτούς, με το μόνιμο φόβο μήπως το μάθουν. Έπρεπε πάντα να’ ναι μετρημένος, προσεκτικός, ευέλικτος, αλλιώς θα γκρεμιζόταν μέσα τους. Ήταν για χρόνια υπεύθυνος του ραδιοφωνικού σταθμού και δούλευε στο πολιτιστικό τους Κέντρο. Θεωρούνταν αυθεντία στα θέματα παραδόσεων και συγκινούνταν αφάνταστα όταν εύρισκε «τους παραλληλισμούς», όπως έλεγε, με την Ορθόδοξη παράδοση. Μοιράστηκε μαζί μας πολλές από τις εμπειρίες του, επειδή δεν μπορούσε να τις μοιραστεί με τον λαό του. Μεγάλος σταυρός…

Όταν τα σαββατοκύριακα τον έβλεπα να βγαίνει από το ιερό της μικρής Ορθόδοξης εκκλησίτσας του Sign of the Theotokos – που λειτουργούσε στα αγγλικά και τα γαλλικά – ντυμένος παπαδοπαίδι και κρατώντας την λαμπάδα μπροστά σε παπάδες και δεσποτάδες, αναλογιόμουν τι καρδιά κουβάλαγε αυτός ο γερόλυκος Mohawk, που επέμενε να λέγει: «Ο Θεός ξέρει». Και δος του και έκανε στρωτές μετάνοιες, για να του δίνει ο Θεός φώτιση να κατευθύνει τον λαό του μέσα από τις φουρτούνες και τις συμπληγάδες και να τον δυναμώνει να κρατήσει στους ώμους του μέχρι το τέλος το βαρύ φορτίο που του ‘δωσε.

Πέρασαν χρόνια. Κάθε φίλος που μας επισκεφτόταν στο Montreal έπρεπε να κάνει το απαραίτητο ταξίδι – επίσκεψη στο χωριό των Mohawks και να γνωρίσει τον Βλαδίμηρο. Πολλοί κατά καιρούς μου είπαν πως κατέγραψαν τις εμπειρίες τους.

Ένα πρωί παίρνω ένα τηλεφώνημα στο Montreal πως ο Βλαδίμηρος πέθανε έξω από το χωριό του. Το ερώτημα τέθηκε στο μυαλό μου ποιος θα τον θάψει, τι θα γίνει μ’ αυτόν; Είχε όμως αφήσει ρητή γραπτή εντολή να γίνουν όλες οι τελετές κατά το τυπικό των Mohawk στο «μακρύ σπίτι» και να τον διαβάσει κάποιος Ορθόδοξος παπάς. Βέβαια οι Mohawks δεν ήξεραν τι εννοεί με το «Ορθόδοξος παπάς», αλλά είχε αφήσει και κάποια τηλέφωνα.

Πράγματι τηλεφώνησαν και ένας Ορθόδοξος παπάς πήγε και του διάβασε την νεκρώσιμη ακολουθία πριν το πάνε στο «μακρύ σπίτι».

Δεν είχα δυστυχώς την ευκαιρία να παρακολουθήσω την τελετή που έγινε στο «μακρύ σπίτι», αλλά μου την μετέφερε κάποιος κοινός μας φίλος που παραβρέθηκε.

Δύο μέρες μετά την κηδεία, ο ίδιος ο φίλος μου, ο Μάικλ, μου έφερε τις ειδήσεις και ένα πακέτο. Μου ‘πε πως παρακολούθησε όλη την τελετή. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Όταν πάνε στο «μακρύ σπίτι», οι Mohawks βάζουν τις φορεσιές τους ανάλογα με την θέση που έχουν στο χωριό. Η ιεροτελεστία, που γίνεται βέβαια στις γλώσσες τους, είχε μια περίεργη δομή, σαν παλιό βυζαντινό τυπικό. Στο τέλος διαβάστηκε η διαθήκη του αρχηγού της φυλής μπροστά σ’ όλο τον κόσμο. Στην διαθήκη του ανέφερε που δίνει κάθε πράγμα. Ο Βλαδίμηρος ήταν 75 ετών του πολύ∙ είχε παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα. Σ’ όλα τα μέλη της οικογένειας άφησε και κάτι. Κάποτε ο Mohawk που διάβαζε τη διαθήκη δυσκολεύτηκε να διαβάσει ένα όνομα – μη Mohawk – και αφού στραβομουτσούνιασε, φόρεσε τα γυαλιά του και πρόφερε σχεδόν στραβά το όνομα «Γιάννης Χατζηνικολάου». Ο φίλος μου ο Μάικλ σήκωσε το χέρι του και του έδωσαν το πακέτο που μου έφερε.

Όταν το άνοιξα, είδα τι ήταν: ένα μικρό βιβλίο, Η Θεία Λειτουργία, στα ελληνικά και τα αγγλικά, που του ‘χα χαρίσει πριν πολλά χρόνια. Στην πρώτη σελίδα έλεγε: «To Yianni», δηλαδή «στον Γιάννη», και από  κάτω στα ελληνικά: «Καλή αντάμωση – Vladimir Natawe». Θεώρησα πως ήταν πολύ καλή χειρονομία εκ μέρους του, μάλιστα το είχε προγράψει πριν φύγει, ίσως προέβλεπε ότι θα πεθάνει. Είχε γράψει στα ελληνικά «καλή αντάμωση». Βέβαια η έκπληξη δεν έμεινε εκεί, αλλά συνεχίστηκε. Όταν φυλλομέτρησα το βιβλίο, έμεινα πράγματι με το στόμα ανοιχτό. Είχε μεταφράσει πάνω από το αγγλικό κείμενο την λειτουργία στην γλώσσα των Mohawk.

Βέβαια εγώ δεν διαβάζω Mohawk, αλλά την κρατάω σαν κειμήλιο, αυτήν την λειτουργία του Βλαδίμηρου στα Mohawk, που είναι ακριβώς η μετάφραση της λειτουργίας του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Αν μ’ αξιώσει ο Θεός ίσως κάποτε να την εκδώσω.

Είναι κάτι τέτοιες σύγχρονες ιστορίες που μοιάζουν σαν παραμύθι, επειδή ψεύτικη είναι κι η ζωή μας. Κι όμως είναι γεμάτες φως ανέσπερο, σύγχρονες μαρτυρίες μιας ευλογημένης «σαλότητας» που ζυμώνει το φύραμα όλο από το ερημοκκλήσι του αιγαιοπελαγίτικου βράχου μέχρι τους Αυτόχθονες καταυλισμούς του Καναδά. Καλή αντάμωση, Βλαδίμηρε… Καραμάζωφ…

Από: Δρ. Ιωάννη Χατζηνικολάου, Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο McGill του Montreal, Καναδάς, “Το πέρασμα ενός Αυτόχθονου Αμερικανού Mohawk”, στο: περιοδικό Σύναξις

https://www.vimaorthodoxias.gr/peri-zois/to-perasma-enos-indianou-3/

<>

Αφρική, 1994: Θαυμαστή μεταστροφή από τον Ρωμαιοκαθολικισμό στην Ορθοδοξία

«Ἕνα πρωϊνό τοῦ μηνός Μαΐου 1994 ἦλθε στήν Ἱεραποστολή μας ἕνας μεσόκοπος ἰθαγενής. Τόν δέχθηκα στό γραφεῖο καί ἐκεῖνος ἄρχισε νά μοῦ διηγῆται τό πρόβλημα πού τόν ἀπασχολοῦσε καί φαινόταν ἀρκετά ἀνήσυχος καί ταραγμένος.

—Πάτερ, ἐγώ ἐργάζομαι στήν ἑταιρεία “Τζεκαμίν” τῶν μεταλλευμάτων. Ἀρρώστησα βαρειά καί οἱ γιατροί δέν μποροῦσαν νά μέ βοηθήσουν. Ἔκανα προσευχή στόν Θεό νά μέ λυπηθῆ.

—Ποιά Ἐκκλησία ἀκολουθεῖς;

—Εἶμαι στήν Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία, πάτερ.

Μιά νύκτα εἶδα στόν ὕπνο μου πολλούς κληρικούς σάν καί ἐσᾶς πού ἦταν ντυμένοι μέ λαμπρά ροῦχα καί λειτουργοῦσαν μέσα σέ μιά Ἐκκλησία, σάν τή δική σας. Ἕνας ἀπ᾽ αὐτούς μέ πλησίασε καί μοῦ εἶπε: “Ὁ Θεός ἄκουσε τήν προσευχή σου, ἀλλά γιά τή σωτηρία σου θά ᾽λθης στή δική μας Ἐκκλησία. Αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία”.

Ἐγώ, πάτερ, δέν ξέρω οὔτε κἄν ἐσᾶς, οὔτε ποιό εἶναι τό ὄνομα τῆς Ἐκκλησίας σας, ἀλλά ἦλθα ἐδῶ, διότι εἶδα στόν ὕπνο μου παπάδες σάν ἐσᾶς μέ ράσα καί γένεια καί ροῦχα λαμπρά. Ρώτησα κι ἄλλους καί μοῦ εἶπαν ὅτι “μόνο οἱ ὀρθόδοξοι ἔχουν γένεια καί φοροῦν τέτοια ροῦχα. Ἡ Ἐκκλησία τους εἶναι στό τάδε μέρος. Ἐκεῖ θά πᾶς”.

Τόν συμβούλευσα, τοῦ ἔδωκα βιβλία καί τοῦ πρότεινα, ἄν θέλη νά ἔρχεται κάθε Κυριακή στήν Ἐκκλησία μας καί στίς κατηχήσεις. Ἔκτοτε ἔγινε πιστό μέλος τῆς ἐκκλησίας μας».

Από το Βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Ἀντιαιρετικά Ἐφόδια, ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Σταμάτα Ἀττικῆς 2013

https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com

<>

Ο κεκοιμημένος Ιεραπόστολος παπα-Κοσμάς Γρηγοριάτης του Κονγκό (+1989) οδηγεί με θαυμαστό τρόπο μία Αφρικανή από τον Ρωμαιοκαθολικισμό στην Ορθοδοξία

Διηγείται ο Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης ένα περιστατικό επιστροφής από τον Ρωμαιοκαθολικισμού στην Ορθοδοξία, μετά από θαυματουργική εμφάνιση του κεκοιμημένου Μαρτυρικού Ιεραποστόλου του Κονγκό παπα-Κοσμά Γρηγοριάτη (+1989):

«Τον Μάιο του 1999, κάποια Κυριακή, ήρθε στην εκκλησία μας μία άγνωστη κοπέλα. Μετά τη Θεία Λειτουργία η μοναχή Θέκλα μού είπε να μιλήσω μαζί της. Την ρώτησα τι θέλει και μού είπε:

—Ζητώ να με χρίσετε.

—Γιατί, δεν σέ έχουν χρίσει, όταν βαπτίστηκες;

—Πάτερ, εγώ ήμουν πνευματικό παιδί του παπα-Κοσμά. Ἐκείνος με βάπτισε, λίγα χρόνια πριν απ᾽ το θάνατό του. Παρασύρθηκα όμως από πλάνες που διαδίδονται ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι τό ίδιο με την Ρωμαιοκαθολική και επέστρεψα στους Ρωμαιοκαθολικούς. Εδώ και ένα μήνα είδα τον παπα-Κοσμά στον ύπνο μου δύο φορές και με παράπονο με μάλωσε λέγοντας: “Γιατί εγκατέλειψες την Εκκλησία μας; Εγώ δεν σε δίδαξα, δεν σε κατήχησα; Γρήγορα να πας στην Ιεραποστολή και να ζητήσεις να χριστείς και ν᾽ αφήσεις για πάντα τις άλλες ‘Εκκλησίες'”.

Την συμβούλεψα να συναντηθεί με τον π. Μελέτιο, για να κρίνει εκείνος πότε θα τις δώσει το Ιερό Χρίσμα».

Από το βιβλίο: Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης, Ἕνας Ἄγγελος στήν Λαβωμένη Γῆ, ἐκδ. Ἱεραποστολικός Σύνδεσμος “Ἅγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός”, Θεσ/νίκη 2018

<>

Η Γλώσσα του Αγίου Πνεύματος και η μεταστροφή της Γάλλιδας Μοναχής Γερόντισσας Μαρίας-Μαγδαλινής (Marie Madeleine Le Beller) του Σινά (+2013) από τον Ρωμαιοκαθολικισμό και τον αθεϊσμό στην Ορθοδοξία και το Μοναχισμό

Μια Γαλλίδα ιστορικός, άθεη και μηδενίστρια επισκέφθηκε τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη (+1991) στο Ησυχαστήριο του στο Μήλεσι Αττικής. Δεν προσδοκούσε να μάθει τίποτα σπουδαίο μια Καθηγήτρια Πανεπιστημίου από έναν Απόφοιτο Β΄ Δημοτικού, αλλά χάριν των φίλων της δέχτηκε να πάει.

Ο Γέροντας ζήτησε να συνομιλήσουν οι δυο τους χωρίς την παρουσία άλλων ή διερμηνέα, κάτι που προκάλεσε την απορία των φίλων της οι οποίοι ήξεραν ότι η Γαλλίδα δεν μιλούσε καθόλου Ελληνικά, αλλά ούτε και ο Γέροντας Γαλλικά. 

Η θεολογική και υπαρξιακή συζήτηση έγινε τελικά με τους δυο τους μόνο, για αρκετή ώρα. Άνοιξε η πόρτα και βγαίνει η Άθεη Γαλλίδα με λυγμούς και δάκρυα μετανοίας. Όταν την ρώτησαν οι φίλοι της πώς συνεννοήθηκε με τον Γέροντα απάντησε:

"Μα μιλάει άπταιστα Γαλλικά". 

Η άθεη αυτή Γαλλίδα ιστορικός είναι η μετέπειτα Μοναχή Μαρία-Μαγδαληνή (Marie Madeleine Le Beller) στην έρημο του Σινά, όπου ασκήτεψε μόνη της 18 χρόνια μέσα σε πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες, έχοντας απαρνηθεί πλούτη, καριέρα, δόξες και άχρηστες φιλοσοφίες ζωής. Εκοιμήθη εκεί εν Κυρίω στις 12 Δεκεμβρίου 2013.

Το ίδιο συνέβη και με Γερμανίδα Γιατρό, με Σέρβο, με Ρουμάνο, με Ιρλανδό.

Όταν πνευματικά του παιδιά τον ρώτησαν πώς γνωρίζει ξένες γλώσσες ενώ δεν τις διδάχτηκε ποτέ, απάντησε:

"Εγώ στα Ελληνικά τους μιλώ και το Άγιο Πνεύμα τα διερμηνεύει στο νου και στην καρδιά τους".

Αυτή είναι η Καινή (νέα) Γλώσσα του Αγίου Πνεύματος που υποσχέθηκε ο Χριστός στους Μαθητές Του, η γλώσσα του Παραδείσου η οποία συγχύστηκε λόγω της υπερηφανείας στον Πύργο της Βαβέλ και από την Ημέρα της Πεντηκοστής επανήλθε δια του Αγίου Πνεύματος μέσω της Εκκλησίας σε Αγίους όλων των εποχών.

Και με τον Όσιο Παϊσιο έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα και με Ρώσους Αγίους.

Το Άγιο Πνεύμα, το Ουράνιο Πυρ με το οποίο Άπαξ άναψε η Φωτιά του Θυσιαστηρίου την Ημέρα της Πεντηκοστής είναι πάντα μέσα στην Εκκλησία και καίει είκοσι αιώνες τώρα. Ποτέ δεν έσβησε από ανθρώπινες αδυναμίες και λάθη.

”Και εγώ ερωτήσω (παρακαλέσω) τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ΄ημών εις τον αιώνα”.

Κάθε άλλη ”νέα φωτιά πνεύματος” η οποία διαφημίζεται στις μέρες μας με χαρακτηριστική Έπαρση και Αλαζονεία ως αυθεντική, γνήσια και μοναδική πάνω στη γη από αιρετικούς είναι ξένη ”Αλλότριο Πυρ και όχι Θείο”.

https://trelogiannis.blogspot.com/2021/06/blog-post_969.html

* * *

Η οσίας μνήμης μητέρα μας Μαρίας – Μαγδαληνής (Marie Madeleine Le Beller), είναι μια σύγχρονη  ερημίτισσα μοναχή του Σινά, που ασκήτευσε στο σπήλαιο του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, σε μια ερημική τοποθεσία στην κοιλάδα του Θολά (Wadi Et-Tlah), 8 χιλιόμετρα μακριά από την μονή της αγίας Αικατερίνης. Ήταν γαλλίδα καθολική, έγινε Ορθόδοξη στα τέλη της δεκαετίας του ’80 αρχές του ’90, γνώρισε τον όσιο γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ , αυτόν που έγινε ο νέος Μωυσής για την επιστροφή της Δύσης στην Ορθοδοξία και τον αληθινό πατερικό μοναχισμό. Είναι η πλούσια γαλλίδα που επισκέφτηκε τον άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβιτη στο ησυχαστήριό του στο Μήλεσι του Ωρωπού και επικοινώνησαν χωρίς αυτή να γνωρίζει ελληνικά κι εκείνος γαλλικά.

Η Γερόντισσα Μαρία Μαγδαληνή (Marie Madeleine Le Beller) του Σινα πηγαίνει στους Αγίους Τόπους, όπου βαπτίζεται Ορθόδοξη στον Ιορδάνη ποταμό.

Στη συνέχεια προσευχήθηκε στον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, να της δείξει τον δρόμο της σωτηρίας της και τον τόπο για τη μοναχική της ζωή. Και αυτός οδήγησε τα βήματα της στην έρημο του Σινά. Την πρώτη φορά που πήγε εκεί συνάντησε ένα παιδί βεδουίνο που την προέτρεψε να αγοράσει ένα κομμάτι γη λέγοντας της: ‘’Αν θέλετε να ζήσετε εδώ, αγοράστε αυτή την γη!’’ Το δέχτηκε ως θέλημα Θεού, και με την ευλογία του πνευματικού της και του Έλληνα Γέροντα της Μονής, αγόρασε γη κοντά στο σπήλαιο του αγίου Ιωάννου.

Στην αρχή το νερό που έτρεχε από την εκεί πηγή ήταν πολύ λίγο, έτσι η γερόντισσα Μαρία- Μαγδαληνή άρχισε να διαβάζει κάθε μέρα τον Ακάθιστο ύμνο της Παναγίας στην εικόνα της ‘’Ζωοδόχου Πηγής’’. Μετά από 40 μέρες το νερό αυξήθηκε και τελικά έγινε μια πλούσια πηγή…

Κοντά στο ερημητήριό της, έφτιαξε έναν μικρό κήπο με λίγα οπωροφόρα δέντρα, ένα κλήμα και λαχανικά για τις ανάγκες της.

Εκεί έχτισε ακόμα ένα μικρό εκκλησάκι στον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος και λίγα κελλάκια. Στην μονή κατέβαινε κάθε Κυριακή αρχικά και αργότερα κάθε δεκαπέντε και τις μεγάλες εορτές για να μεταλαμβάνει. Ο Άγιος Γέρων Παΐσιος όταν επισκέφθηκε τελευταία φορά το Σινά την ευλόγησε να ζήσει στην έρημο όπως και η μάτουσκα Λιουμπούσκα η δια Χριστόν Σαλή του Σουσανίσκαγια της Αγίας Πετρουπόλεως (1912-1997).

Ταλαιπωρήθηκε πολύ από θλίψεις, πολλοί την θεωρούσαν σαλή και πλανεμένη και τελευταία από ασθένειες. Τον τελευταίο καιρό είχε βοηθό, μια μοναχή.

Να πως περιγράφει την συνάντηση τους ο π. Φίλιππος Parfenov απ’την Ρωσία σε ένα προσκύνημα του που έκανε στο Σινά, το 2010: «…χάρη στον οδηγό μας τον Πέτρο, συναντηθήκαμε με μια μοναχή ερημίτισσα, τη Μαρία-Μαγδαληνή, η οποία ζει κοντά στο σπήλαιο του Αγίου Ιωάννου. Η συνάντησή μας ήταν εκτός προγράμματος. Ο Πέτρος την γνώριζε καλά, γι’ αυτό πήγε στο κελλί της και της μίλησε κι εκείνη ήλθε και μας συνάντησε. Μίλησαν στα γαλλικά και του είπε την πορεία της ζωής της… Στο σπήλαιο του αγίου συναντήσαμε μια ομάδα προσκυνητών από την Φιλανδία όπου ανάμεσά τους ήταν μια μοναχή, (η γερόντισσα Χριστοδούλη από την μονή της Λίντουλα), όπου γνώριζε τέλεια ελληνικά αφού είχε ζήσει 26 χρόνια ως μοναχή στην Ελλάδα. Οι δυο γερόντισσες αρκετά γρήγορα βρήκαν κοινή γλώσσα και άρχισαν να συζητάνε με ζεστασιά και πολύ ενθουσιασμό. Βλέποντάς την, όλοι μας είχαμε την ίδια αίσθηση. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος! Είχε ένα καλωσυνάτο ακτινοβόλο, φωτεινό πρόσωπο, χωρίς καμμία προσποίηση και υποκρισία. Μια αληθινή μοναχή-ασκήτρια. Είχε βρει τον εαυτό της και τον δρόμο της ακολουθώντας τον Χριστό, κι έτσι έγινε μια γέφυρα που ένωσε την αρχαία ασκητική παράδοση με την σημερινή. Αυτό είναι αγιότητα!»

Αυτή η νέα Μητέρα και ασκήτρια της ερήμου με την στερεή πίστη και φλογερή αγάπη ζούσε με τον λόγο του Θεού και την προσευχή. Η αδιάλειπτη προσευχή και η ησυχία την κρατούσε δεμένη με τον ουρανό. Ο βίος της ήταν αγγελικός, ουράνιος. Αν και κατοικούσε σε μια πυριφλεγή κι άγονο έρημο ήταν χαρούμενη, μέσα σε έναν παράδεισο γεμάτο από την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Είχε κρυμμένο τον θησαυρό του Θεού σε σάρκινο σκεύος, ήταν πλήρης με την άρρητη παρουσία του αγίου Πνεύματος.

Έμενε στη έρημο με υπομονή προσμένοντας τον πραγματικό πατέρα της τον Χριστό σαν γνήσιο παιδί Του. Δεν φροντίζε ούτε για ρούχα, ούτε για τροφές, αλλά μόνη της προσδοκία ήταν η παρουσία του Χριστού. «… Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν.» (Ματθ. στ΄ 33)

Όπως παλιά έτσι και τώρα σ’ όλους γίνεται ολοφάνερο, πως χάρη σ’ αυτές τις ψυχές υπάρχει ο κόσμος και χάρη στις προσευχές τους συνεχίζεται η ανθρώπινη ζωή. Κοιμήθηκε οσιακά στο ησυχαστήριο της πριν δυο χρόνια, τις 12 Δεκεμβρίου 2013. Εδώ παραθέτουμε με πολλή αγάπη και ευλάβεια ο,τι στοιχεία μπορέσαμε να συλλέξουμε. Ευχόμαστε να δώσει ο Άγιος Θεός να δημοσιευθεί ο πλήρης βίος της.

Ήταν ένα πανευώδη άνθος που άνθισε στην αγιοτόκο Σιναϊτική έρημο και αρωματίζει τις ζωές μας με την απαλή αύρα των προσευχών της, της ταπείνωσης, της απλότητας, της σιωπής και ειρήνης που εκπέμπει ο άγιος βίος της.

Είθε οι άγιες ευχές της να μας στηρίζουν και σκεπάζουν όλες τις μέρες της ζωής μας και να μας δροσίζουν απαλά με τις χαριτωμένες αύρες της ησυχίας και της ειρήνης του Ουρανού. Αιωνία της η ιερή μνήμη!!!

https://trelogiannis.blogspot.com/2021/04/blog-post_402.html

* * *

12 Δεκεμβρίου 2013 - Η οσιακή κοίμηση της Γερόντισσας Μαρίας-Μαγδαλινής (Marie Madeleine Le Beller) του Σινά (+2013) 

Τήν ἐπόμενη τῆς κοίμησεώς της, ἡ κυρίαρχος μονή τῆς Ἁγ. Αἰκατερίνης, μετά τή Θ. Λειτουργία πού ἔκαναν στό ἐκκλησάκι τῆς σκήτεώς της, τήν μετέφερε μέ φορείο στό τοπικό νοσοκομείο τῆς περιοχής ὅπου διεγνώσθη ο θάνατός της καί τοποθετήθηκε σέ ψύξι μέχρι τήν ἔκδοσι ἄδειας ταφῆς ἀπ᾽ τό Γαλλικό Προξενείο. Τότε συνέβη ἔνα παράδοξο γεγονός πού σχολιάστηκε μέ θαυμασμό ἀπό ὅσους παραβρέθηκαν ἐκεῖ. Ἀπ᾽ τήν προηγούμενη τό βράδυ εἶχε ξεσπάσει χιονοθύελλα καί κάλυψε στά λευκά ὅλη τήν γύρω περιοχή. Τό μοναστήρι ἔστειλε 14 ἐργάτες (Χριστιανούς Κόπτες) γιά νά μεταφέρουν ἑναλλάξ τό σκήνωμά της λόγῳ τῆς μαινόμενης χιονοθύελλας καί τοῦ δύσβατου τόπου. Κι ἐνῶ ἔκαναν περίπου δύο ὧρες γιά νά διανύσουν τήν ἀπόστασι ἀπ᾽ τόν αὐτοκινητόδρομο ὥς τό ἀσκητήριό της (πορεία μίας ὥρας τό πολύ, ὑπό κανονικές συνθήκες), ὅταν σήκωσαν τό τίμιο λείψανό της, διήνυσαν τήν ἴδια ἀπόστασι σέ σαράντα πέντε λεπτά χωρίς νά τούς ἀγγίξει οὔτε μιά νιφάδα χιονιοῦ, ἐνῶ τά πάντα ἦταν ὁλόλευκα καί φωτεινά γύρω τους. Ὅταν ἔφθασαν πάνω στόν αὐτοκινητόδρομο καί τήν ἀπόθεσαν στό αὐτοκίνητο πού περίμενε ἐκεῖ, σέ λίγα δευτερόλεπτα βρέθηκαν πάλι μέσα στήν χιονοθύελλα καί τούς κάλυψε τό χιόνι.

https://www.facebook.com/multilingual.orthodox.christianity

Facebook: Multilingual Orthodox Christianity

<>

Δημήτριος Παναγόπουλος, ἱεροκήρυκας: 

«Στά τέλη δεκαετίας τοῦ 1970, πῆγε στήν Ἀμερική καί στόν Καναδά ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς Φιλοθέου, ὁ π. Ἐφραίμ. Φωτισμένος ἄνθρωπος...

Εἶχε πάει ὁ Γέροντας σ᾽ ἕνα σπίτι καί ἐξομολογοῦσε. Ἦταν καί ἕνα ζεῦγος Προτεσταντῶν, στήν αἴρεσι τῶν Βαπτιστῶν, πού ἡ σύζυγος παρακίνησε τόν ἄνδρα της νά μποῦνε στό σπίτι αὐτό καί νά μιλήσουν μέ τό Γέροντα, ὄπως καί ἔγινε.

Ἡ σύζυγος, μετά τή συνάντησι μέ τό Γέροντα Ἐφραίμ, ἔμεινε ἐνθουσιασμένη καί δήλωσε στόν ἄνδρα της ὅτι πρόκειται νά σταματήση νά ἀκολουθῆ τήν ὁμάδα τῶν Βαπτιστῶν.

Δημιουργήθηκε μιά ἐνδοοικογενειακή φασαρία στό ζεῦγος...

Τό βράδυ ἡ σύζυγος βλέπει στόν ὕπνο της, τό Γέροντα, ὁλόφωτο καί νά τῆς λέη:

—Παιδί μου, φύγε ἀπ᾽ τό σκοτάδι καί ἔλα στό φῶς τοῦ Χριστοῦ!

Ὅταν ξημέρωσε, διηγήθηκε ἡ γυναῖκα στόν ἄνδρα της τά καθέκαστα καί ἀνάμεσα στά ἄλλα, τοῦ εἶπε καί τά ἑξῆς:

—Προσευχήθηκα στό Χριστό τό βράδυ καί τοῦ ζήτησα νά μοῦ δείξη πού εἶναι τό φῶς καί ἡ Ἀλήθεια. Ὁ Κύριος μου ἔδειξε πού εἶναι τό φῶς, λέγοντάς μου: “Αὐτοί (οἱ Ὀρθόδοξοι) ἔχουν τό φῶς, ἐσεῖς δέν τό ἔχετε!”.

Ἔτσι ἡ σύζυγος ἄφησε τήν αἴρεσι τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί προσχώρησε στήν Ὀρθοδοξία, μέ αὐτόν τόν θαυμαστό τρόπο.

<>

Ἀναφέρει ὁ Μητρ. Ἀργολίδος Νεκτάριος: «Διάβαζα ἕνα μικρό βιβλίο ἑνός πρώην “μάρτυρα τοῦ Ἰεχωβᾶ”, μέσα στό ὁποῖο ἀποκάλυπτε ὅλες τίς μεθόδους τῶν “μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ”. Πραγματικά ἐξεπλάγην. Δέν μπορεῖ νά εἶναι αὐτό μαρτυρία Χριστοῦ. Μέσα στά ὅσα ἀποκάλυπτε ἦταν καί ἡ προπαρασκευή τους. Ἔκαναν ἑβδομαδιαῖες συναντήσεις, στίς ὁποῖες τούς ἔδιναν ἕνα κείμενο 5 ὥς 7 λεπτῶν, τό ὁποῖο θά ἔπρεπε νά μάθουν ἀπέξω-παπαγαλία. Ἔπειτα ἔκαναν πρόβες καί οἱ “δάσκαλοι” τούς ἀπηύθυναν πιθανές ἐρωτήσεις ἤ ἀπορίες πού θά ἀντιμετώπιζαν ἀπ᾽ τά ὑποψήφια θύματά τους. Γράφει, λοιπόν, ὁ συγγραφέας ὅτι ἕνας “μάρτυρας” εἶχε γυρίσει ἀπ᾽ τήν περιοδεία καί διηγεῖτο τήν ἐπίσκεψί του σ᾽ ἕνα σπίτι. Ἄρχισε νά ἀπαγγέλλη τό “ποίημα” καί οἱ ἄνθρωποι ἐντυπωσιάσθηκαν. Τόν ρώτησαν, λοιπόν, τί εἶχε σπουδάσει κι αὐτός (ἀπόφοιτος μόνο τοῦ Δημοτικοῦ) ἀπάντησε ψευδῶς, Νομική. Καί βέβαια οἱ ἄνθρωποι ἐντυπωσιάσθηκαν ἀκόμη περισσότερο! Ὅταν τό ἄκουσαν οἱ ἄλλοι “μάρτυρες” ἐνθουσιάσθηκαν καί τοῦ ἔδωσαν συγχαρητήρια γιά τό... ψέμα του. Αὐτή ἡ ἀντιμετώπισι ἀποτέλεσε ρωγμή στό συγγραφέα, ὁ ὁποῖος κατάλαβε τό ψέμα, τούς ἐγκατέλειψε καί ἀναζήτησε τήν πραγματική ἀλήθεια. Αὐτή τή μέθοδο χρησιμοποιοῦν ὅλες οἱ σέκτες. Καί μάλιστα σήμερα μέ τά Μ.Μ.Ε. καί τό διαδίκτυο ἡ προπαγάνδα κάνει θραῦσι»(ΜΑ, 102).

https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com

<>

«Πρίν ἀπό ἀρκετούς μῆνες διάβηκα τήν πύλη ἑνός εὐλογημένου μοναστηριοῦ κάπου στή Βοιωτία. Ἕνα μοναστήρι πού ἀπέπνεε πνευματικότητα, ἀγῶνα ἀσκήσεως, ἀδελφοσύνη καί προσέγγισι καρδιῶν.

Μετά τή Θ. Λειτουργία, καί ὅπως εἶναι ἡ συνήθεια, περάσαμε στό ἀρχονταρίκι γιά ἕνα κέρασμα. Στά ράφια ὡραῖα βιβλία καί διάφορα εἴδη ἐκκλησιαστικῆς καί λειτουργικῆς χρήσεως.

Ἀνάμεσα στά βιβλία βρῆκα ἀρκετά μεταφρασμένα στά ἀγγλικά ἀπ᾽ τήν Esther Williams. Θέλησα νά μάθω περισσότερα γιά τή μεταφράστρια γιατί τό ὄνομά της μοῦ θύμισε τήν περίφημη κολυμβήτρια τῆς δεκαετίας τοῦ 1950 (Esther Jane Williams).

Πράγματι, σέ λίγες μέρες βρέθηκα νά συζητῶ μέ μία σοφή γυναῖκα πού ἡ ἀναζήτησι τῆς ἀληθείας τήν ὁδήγησε στήν Ὀρθοδοξία.

Μαζί της καί ἡ διανοούμενη φίλη της Ρόσσλυν Νίκολας. Ἔτσι, ἀντί ἡ συνάντησί μου νά γίνη μέ μία κυρία, συνάντησα δύο προσωπικότητες, δύο σπουδαῖες γυναῖκες πού ταπεινά διακονοῦν ἡ κάθε μία στόν τομέα της, τήν Ὀρθόδοξη παράδοσί μας, ὅπου κι ἄν βρεθοῦν.

Εἶναι πολύ ἐνδιαφέρον νά παρακολουθήσουμε τό ταξίδι τῆς Esther μέσα στό χρόνο, ἔτσι ὅπως εἶναι καταγεγραμμένο στό ὁδοιπορικό της.

“Γεννήθηκα στό Chicago τό 1914. Σπούδασα Γεωλογία στήν Pennsylvania καί κατόπιν στό Παν/μιο Columbia τῆς Ν. Ὑόρκης ἀπό ὅπου πῆρα master στά μαθηματικά. Οἱ θρησκευτικές μου ρίζες πᾶνε, βεβαίως, πολλά χρόνια πίσω, πρίν ἀκόμη γεννηθῶ. Στό οἰκογενειακό μου δένδρο ὑπῆρχαν βαθειές Χριστιανικές ρίζες στούς Βρεταννο-Αμερικανούς προγόνους μου, πού ἦσαν Πρεσβυτεριανοί ἀπ᾽ τή μία μεριά, ἀλλά καί στούς Νορβηγούς προγόνους μου πού ἦσαν Λουθηρανοί. Μάλιστα ὁ παππούς καί ὁ προπάππος μου ἦσαν ἱερεῖς.

Ἡ συνεισφορά τῶν γονιῶν μου στό κρυμμένο τελικό μου προσανατολισμό πρός τήν Ὀρθοδοξία ἦταν ἡ εὐπρέπεια, ἡ εὐγένεια καί τό ἀγαθό τους ἐνδιαφέρον τά ὁποῖα πήραμε ὡς παράδειγμα, ἀλλά καί ὁ κόσμος τῆς μουσικῆς καί τῆς τέχνης μέ τό ὁποῖο μᾶς ἔφεραν σέ ἐπαφή.

Ὅμως, ὑπῆρχε μία καθοριστική θλίψι ἑνός κενοῦ στό κέντρο τῆς ψυχῆς μου, ἕως ὅτου μέ ἀπορρόφησαν οἱ σπουδές. Ἡ μουσική ἦταν ἡ μεγάλη μου ἀγάπη. Αἰσθανόμουν ὅτι εἶχε μία βαθύτατη μυστηριώδη ἔκτασι μέσα μου.

Ἤμουν περίπου 25 χρόνων ὅταν ὁ Θεός ἔγινε μία πραγματικότητα καί ἀποτέλεσε κεντρικό στοιχεῖο τῆς ζωῆς μου. Αὐτό ἔγινε κατά τή διάρκεια ἑνός γάμου κοντά στή Φιλαδέλφεια, στήν ἐκκλησία τῶν Κουακέρων. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι λάτρευαν τό Θεό μέ ἀποφατικό τρόπο, δηλαδή μέ σιωπή, βυθίζοντας τό νοῦ τους μέσα στή καρδιά τους, ὅπου ὁ Θεός ἐν τῇ ἀγάπῃ Του μπορεῖ νά γίνη αἰσθητός καί εἶναι δυνατόν νά ἐπικοινωνήση κανείς μαζί Του. Δέν ἀναφέρονταν στή Θεολογία, παρά ταῦτα ἐνθάρρυναν τή μελέτη τῶν βίων τῶν Ἁγίων καί συζητοῦσαν γι᾽ αὐτούς. Μπῆκα σ᾽ αὐτή τήν ἐκκλησία καί δίδαξα στό κατηχητικό σχολεῖο ἐκεῖ ὅπου ἔδωσα μία σειρά μαθημάτων μέ θέμα: Πῶς μποροῦμε νά βροῦμε τό Θεό ἀπ᾽ τά θαυμάσια τῆς φύσεως, διότι ὑπάρχουν παντοῦ τά σημάδια τῆς παρουσίας Του. Οἱ σπουδές μου μοῦ εἶχαν δώσει ἄφθονο ὑλικό.

Κάποια στιγμή ἡ διδασκαλική μου καριέρα μέ ὁδήγησε στή Φινλανδία, ὅπου ἐγκαταστάθηκα καί τελικῶς ἔγινα πολίτης τῆς χώρας αὐτῆς. Δίδασκα σέ κάποιο διεθνές κολλέγιο ὅπου ἡ σιωπηλή λατρευτική ζωή ἦταν μέρος τοῦ προγράμματος. Τό καλοκαιρινό σενάριο τοῦ 1961 ἦρθε νά τό παρακολουθήση μιά κυρία πού τή συνάντησα μετά στό ἑστιατόριο, νά στέκεται μέ πολύ σεβασμό μπροστά στό φαγητό της καί νά κάνη ἕνα σημεῖο μπροστά στό στῆθος της πρίν καθήση νά φάη.

Ρώτησα τή διευθύντρια τοῦ κολλεγίου τί ἦταν αὐτό πού ἔκανε ἡ κοπέλλα. Αὐτή σιγανά μοῦ ἀπάντησε:

—Ἔκανε τό σταυρό της. Εἶναι Ὀρθόδοξη.

Μοῦ κεντήθηκε τότε τό ἐνδιαφέρον καί παρακάλεσα τήν Ὀρθόδοξη κυρία νά πᾶμε μιά μέρα στήν ἐκκλησία της στό Ἐλσίνκι. Ἔτσι πῆγα σέ μία ἀγρυπνία, ἕνα Σάββατο βράδυ καί διαπίστωσα πώς ὄχι μόνο δέν ἦταν τίποτε λάθος, ἀλλά ὅτι ὑπῆρχε μία θαυμάσια ζωή καί εὐρύτητα στούς στόχους ἀλλά καί ἀπέραντη ὀμορφιά. Καί τότε ἔνιωσα πώς αὐτό ζητοῦσε ἡ ψυχή μου. Τότε εἶπα:

—Αὐτό εἶναι γιά μένα.

Καί ρώτησα:

—Τί μπορῶ νά διαβάσω γιά νά μάθω τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καί τί πρεσβεύει;

Μοῦ ὑπέδειξαν ν᾽ ἀρχίσω μέ τό βιβλίο τοῦ Vladimir Lossky Μυστική Θεολογία τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό τό βιβλίο ἦταν ἀρκετό νά μέ φωτίση. Ἔτσι μπῆκα στή ζωή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, συμμετεῖχα στή χορωδία ψάλλοντας στά ρωσικά ἀλλά καί στά φινλανδικά. Τά περισσότερα βιβλία πού διάβαζα ἦταν στίς δύο αὐτές γλῶσσες κι ἔτσι ἄρχισα ἀπό τότε νά μεταφράζω γιά δικό μου ὄφελος ἀλλά καί γιά ἄλλους ἀγγλόφωνους.

Εἶχα διδαχθῆ τήν ἑλληνική γλῶσσα στό σχολεῖο κι ἔτσι ὅταν ἡ πηγή τῶν μελετῶν μου, πού ἦταν τά ρωσικά βιβλία, ἄρχισε νά λιγοστεύη (ΣΣ.: μιλάει γιά τή σοβιετική περίοδο), ἄκουσα γιά πολύ καλές ἐκδόσεις στά Ἑλληνικά. Ἦρθα τότε στήν Ἑλλάδα τό 1965, μέ τή νεοφώτιστη φίλη μου Ρόσσλυν Νίκολας καί διαλέξαμε μερικά βιβλία. Ἡ Ρόσσλυν πού εἶναι καί βαπτιστική μου, γεννήθηκε στή Νότια Οὐαλία στή Μ. Βρεταννία, ἔχει master τοῦ Παν/μίου τοῦ Λονδίνου στή Βιβλιοθηκονομία καί εἶναι καί δασκάλα. Δίδασκε καί αὐτή στή Φινλανδία ὅταν συναντηθήκαμε καί βαπτίσθηκε Ὀρθόδοξη ἐκεῖ, τό 1965. Ἔχει ἐπισκεφθῆ δεκατέσσερεις χῶρες σταλμένη ἀπ᾽ τό Βρεταννικό Συμβούλιο γιά νά διδάξη πῶς ὀργανώνεται μία βιβλιοθήκη. Ἔτσι ἀρχίσαμε σχεδόν κάθε καλοκαίρι νά ἐρχώμασθε στήν Ἑλλάδα. Περίπου τό 1992 διάλεξα ἕνα βιβλίο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη τότε Ἱεροθέου Βλάχου. Τό μετέφρασα χωρίς νά τό ξέρη, τόν ἑπόμενο χρόνο τοῦ τό πρόσφερα κάνοντάς τον νά ἐκπλαγῆ, κι ἐκεῖνος μέ πολλή χαρά τό ἐξέδωσε.

Αὐτή ἦταν ἡ ἀρχή τῆς νέας μου ζωῆς στήν Ἑλληνική Ὀρθόδοξη οἰκογένεια, πού δείχνει νά αὐξάνη συνεχῶς. Ἡ Ρόσσλυν κι ἐγώ σᾶς εὐγνωμονοῦμε πού μᾶς δεχθήκατε”»(ΘΑ, 79).

https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com

<>

Στα τέλη δεκαετίας του 1970, πήγε στην Αμερική και στον Καναδά ο ηγούμενος της Μονής Φιλοθέου, ο πατήρ Εφραίμ. Φωτισμένος άνθρωπος...

Είχε πάει ο γέροντας σε ένα σπίτι και εξομολογούσε. Ήταν και ένα ζεύγος προτεσταντών, στην αίρεση των Βαπτιστών, που η σύζυγος παρακίνησε τον άνδρα της να μπούνε στο σπίτι αυτό και να μιλήσουν με τον γέροντα, όπως και έγινε.

Η σύζυγος, μετά την συνάντηση με τον γέροντα Εφραίμ, έμεινε ενθουσιασμένη και δήλωσε στον άνδρα της ότι πρόκειται να σταματήσει να ακολουθεί την ομάδα των Βαπτιστών.

Δημιουργήθηκε μια ενδοοικογενειακή φασαρία στο ζεύγος...

Το βράδυ η σύζυγος βλέπει στον ύπνο της, τον γέροντα, ολόφωτο και να της λέει:

- Παιδί μου, φύγε από το σκοτάδι και έλα στο φως του Χριστού!

Όταν ξημέρωσε, διηγήθηκε η γυναίκα στον άνδρα της τα καθέκαστα και ανάμεσα στα άλλα, του είπε και τα εξής:

- Προσευχήθηκα στον Χριστό το βράδυ και Του ζήτησα να μου δείξει πού είναι το φως και η αλήθεια. Ο Κύριος μου έδειξε πού είναι το φως, λέγοντάς μου: «Αυτοί (οι Ορθόδοξοι) έχουν το φως, εσείς δεν το έχετε!».

Έτσι η σύζυγος άφησε την αίρεση του προτεσταντισμού και προσχώρησε στην Ορθοδοξία, με αυτόν τον θαυμαστό τρόπο.

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

<>

Ἀναφέρει ὁ Ἀρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλος:

«Ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰ. Ἀφρικανοί τῆς ἀνατολικῆς Ἀφρικῆς ἀπ᾽ τό χῶρο τῆς Uganda ἔγιναν Ὀρθόδοξοι. Πρωτεργάτης καί ἱεραπόστολος ἦταν ἕνας ἰδιώτης, ὁ Ρουβήμ Μουκάσα (μετέπειτα Σπάρτας). Αὐτός ἦταν ὑπηρέτης σ᾽ ἕνα κληρικό τῆς Ἀγγλικανικῆς ἐκκλησίας. Φιλομαθής ὅπως ἦταν, ὅταν ξεσκόνιζε τά βιβλία τῆς βιβλιοθήκης, διάβαζε καί κανένα ἄρθρο. Κάποτε ἔπεσε τό μάτι του στή λέξι Ὀρθόδοξος, τή διάβασε μέ προσοχή καί πίστεψε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Πίστι εἶναι ἡ μητέρα τῶν ἐκκλησιῶν. Ρώτησε Ἕλληνες ἐμπόρους πού ἐργάζονταν στήν Kampala νά τοῦ ποῦν περισσότερα περί τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ἀπό αὐτούς κατηχήθηκε στήν Ὀρθόδοξη Πίστι, ἔγινε κληρικός κάι ἐργάστηκε ἱεραποστολικά στήν ἀνατολική Ἀφρική. Ἔφερε πολλούς στήν Ὀρθοδοξία καί ἔτσι ἱδρύθηκε ἡ πρώτη ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶχε καί σχολεῖο καί φαρμακεῖο μέ τά βασικά βέβαια φάρμακα τῶν πρώτων βοηθειῶν. Στό σχολεῖο εἶχε καί ἕνα μαθητή πολύ ἐπιμελή, τόν Ἰωσήφ Καμάου, τόν ὁποῖο γνώρισα ὅταν ἦρθε στήν Κρήτη. Ρωτάω, λοιπόν, τόν Ἰωσήφ:

—Ἰωσήφ, πῶς λειτουργοῦν οἱ ἱερεῖς σας στά ἀφρικανικά; Ποιός τούς μετέφρασε τή λειτουργία;

—Ἐγώ, μοῦ ἀπάντησε.

—Πῶς ἐσύ, τόν ρωτῶ, ποῦ βρῆκες τή λειτουργία καί τή μετέφρασες;

—Ἔγραψα καί μοῦ ἔστειλαν ἀπ᾽ τήν Ἀμερική μία λειτουργία στά ἀγγλικά. Ἐγώ γνωρίζω πολύ καλά ἀγγλικά. (Ἡ Uganda ἦταν ἀποικία τῶν Ἄγγλων). Ἔκανα, λοιπόν, τή μετάφρασι ἀπ᾽ τά ἀγγλικά στά ἀφρικανικά, ἀντιγράψαμε ἔπειτα σέ τετράδια τή λειτουργία καί τή δώσαμε στούς ἱερεῖς μας νά λειτουργοῦν.

Θαυμᾶστε ἁπλότητα καί ἐπιλογή Θεοῦ!»(ΤΟ, 54).

https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com

<>

Οι Προτεστάντες των ΗΠΑ ασπάζονται την Ορθοδοξία κατά μεγάλους ἀριθμούς

Ἕνα ἄλλο κίνημα ποὺ τὰ μέσα ἐνημέρωσης παραλείπουν νὰ φέρουν στὴν προσοχή σας, εἶναι οἱ μαζικὲς μεταστροφὲς τῶν Προτεσταντῶν στὴνὈρθοδοξία τῆς Ἀνατολῆς ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἀρχικὴ μορφὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Περισσότερο ἀπὸ τὸ 79% τῶν κληρικῶν στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πρωτύτερα ἦταν πάστορες διαφόρων ὁμολογιῶν. Ὑπάρχουν δὲ περιπτώσεις ὁλόκληρων ἐνοριῶν ποὺ μεταστράφηκαν στὴν Ὀρθοδοξία. 

Ὅπως ἐξηγοῦν ὁρισμένοι πάστορες ποὺ ἔγιναν ἱερεῖς, ἡ μεταστροφὴ εἶναι τὸ "φυσικὸ" ἀποτέλεσμα τῆς πνευματικῆς στειρότητας καὶ δυσαρέσκειας, ἐφόσον οἱ προτεσταντικὲς ὁμολογίες υἱοθετοῦν φιλελεύθερες θέσεις καὶ ἀξίες· γιὰ παράδειγμα, νομιμοποιοῦν τὴν

ὁμοφυλοφιλία.

Αὐτὲς οἱ ἀποκλίσεις ἀπὸ τὴν κανονικὴ χριστιανικὴ ἠθικὴ ἀπογοητεύουν τοὺς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἀρχίζουν νὰ ἀναζητοῦν τὴν Ἀληθινὴ Ἐκκλησία.

Τὸ σημεῖο καμπῆς ἦταν τὸ 1987, ὅταν δύο χιλιάδες εὐαγγελικοὶ ἀπὸ τὸ Θεολογικὸ Σεμινάριο τοῦ Ντάλας στὸ Τέξας ἀσπάστηκαν τὸν χριστιανισμό.

Ἕνας Ρῶσος ἐπίσκοπος, ὁ Μητροπολίτης Ἱλαρίων Ἀλφέεφ σὲ συνέντευξη ποὺ ἔδωσε, πρὸς τὸ τέλος τοῦ βίντεο, ἐξηγεῖ: 

"Αὐτὴ τὴ στιγμή, στὶς Προτεσταντικὲς Ἐκκλησίες καθὼς καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀγγλίας συμβαίνουν ζυμώσεις ποὺ ὁδηγοῦν τοὺς πιστοὺς στὸ ἑξῆς ἐρώτημα: ἄραγε ἔχει νόημα νὰ παραμείνουν σὲ μιὰ τέτοια ἐκκλησία; Ὀφείλω νὰ πῶ εὐθέως ὅτι δὲν θεωροῦμε τὴν Προτεσταντικὴ Ἐκκλησία καὶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀγγλίας 'Ἐκκλησίες' μὲ τὴν πραγματικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου, διότι δὲν ἔχουν ἴσως τὰ πλέον θεμελιώδη χαρακτηριστικὰ τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ἔχουν τὴν ἀληθινὴ κατανόηση τῶν μυστηρίων καὶ ἔχουν χάσει τὴν ἀποστολικὴ διαδοχὴ τῆς ἱεραρχίας. Τὰ δὲ τελευταῖα δέκα χρόνια ἔχουν περάσει ἀπὸ μιὰ τόσο τρομακτικὴ διαδικασία φιλελευθεροποίησης, σὲ σημεῖο ποὺ ἡ παραδοσιακὴ χριστιανικὴ ἠθικὴ δὲν κηρύσσεται πλέον στὶς ἐκκλησίες τους".

https://russian-faith.com/trends/us-protestants-are-converting-orthodoxy-large-numbers-russian-tv-news-n1292

<>

Η θαυμαστή μεταστροφή μίας Προτεστάντισσας από τον Άγιο Βιτάλιο Σιντόρενκο της Γεωργίας (+1992) όταν ήταν παιδί

Μιά μέρα ὁ Βιτάλιος Σιντόρενκο [παιδικά χρόνια] ἔκανε συζήτησι μέ μιά γυναίκα Προτεστάντισσα πού δέν πίστευε στίς εἰκόνες καί ἔλεγε ὅτι εἶναι ἁπλά ξύλα. Ὁ Βιτάλιος ἔλεγε ὅτι ὁ Κύριος μπορεῖ νά τῆς δείξη τήν ἀγάπη του ἄν αὐτή ἔχει πίστι. Αὐτή τοῦ ἀπάντησε ὅτι θά πιστέψη στίς εἰκόνες ἄν δῆ κάποιο θαῦμα. Ὁ Βιτάλιος ἄρχισε μαζί της νά προσεύχεται μπροστά σέ μιά εἰκόνα τῆς Παναγίας καί ξαφνικά ἡ εἰκόνα αὐτή λούστηκε  σ᾽ ἕνα ἀσυνήθιστο φῶς. Ἔτσι ὁ Βιτάλιος, παιδί ἀκόμα, βοήθησε μέ τήν προσευχή του νά γνωρίση αὐτή ἡ γυναῖκα τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας.

(Βιβλίο: Ὁ Θαυμαστός Γέροντας Βιτάλιος, ἐκδ. Ὀρθ. Κυψέλη, Θεσ/νίκη 2008)

<>

Ετοιμαζόταν να βγάλει τον βαπτιστικό του Σταυρό

Αναφέρει ο π. Αλεξάντερ Σαργκουνώφ από τη Ρωσία: «Στη δεκαετία του 1960 ένας άντρας μετά την Βάπτισή του δέχτηκε επιθέσεις του διαβόλου. "Βγάλε τον Σταυρό σου, τι τον θέλεις και τον φοράς!", του έλεγε ο διάβολος. Όταν ο άντρας ήταν έτοιμος να βγάλει το Σταυρό του, άκουσε τη φωνή του Κυρίου: "Ο Σταυρός είναι καμπάνα στό λαιμό του αρνιού, για να το ακούει ο Ποιμένας του όταν αυτό βρίσκεται σε κίνδυνο"».

<>

Μία μεταστροφή από την αίρεση των "Μαρτύρων του Ιεχωβά" στην Ορθοδοξία

Ἀναφέρει ένας προσκυνητής: 

Ένας φίλος και πελάτης περιμένοντας στο γραφείο μου βλέπει Ορθόδοξα Χριστιανικά περιοδικά. Ήρθε η σειρά του κι αμέσως μου λεει: 

"Σταύρο, σε περνάω για ξύπνιο. Η θρησκεία σου είναι ένα μεγάλο λάθος". 

"Και ποιά είναι η αληθινή θρησκεία; Μάρτυρας του Ιεχωβά είσαι;", τον ρωτάω. 

"Ναι", μου απαντάει.

Του λέω: "Εσύ είσαι ένα μεγάλο λάθος. Να πάς να εξομολογηθείς". 

"Και που το λέγει η Καινή Διαθήκη ότι πρέπει να εξομολογηθώ; Την έχω διαβάσει πολλές φορές", μου λέει.

"Εάν στο βρω γραμμένο μου δίνεις το λόγο σου ότι θα εξομολογηθείς;", τον ρωτάω.

"Ναι", μου απαντάει. Και δίνουμε τα χέρια. 

Του λἐω: "Θα έλθω στο σπίτι σου αύριο βράδυ, να με περιμένεις". 

Φεύγει.

Την άλλη μέρα, 15 χλμ. μακριά από το Βελεστίνο, βρίσκομαι στο σπίτι του. Ανοίγω την Άγία Γραφή και του λέω: 

 "Διάβασε: Μάρκου 1, 5: "Καὶ ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν πᾶσα ἡ ᾿Ιουδαία χώρα καὶ οἱ ῾Ιεροσολυμῖται, καὶ ἐβαπτίζοντο πάντες ἐν τῷ ᾿Ιορδάνῃ ποταμῷ ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν".

"Και πως δεν το είδα εγω αυτό το χωρίο;", μού λέει.

Του απαντάω: "Σου έβαλε ο διάβολος μαύρη ταινία να μη το δείς. Τώρα μού έδωσες το λόγο. Την Κυριακή το πρωϊ στις έξι θα είσαι εδώ να πάμε στο Μοναστήρι, στο Πήλιο, για εξομολόγηση". 

Ο διάβολος του έφερε χίλια δυό εμπόδια και μετά από ένα μήνα πήγαμε. Καθήσαμε στις καρέκλες. Είμασταν πρώτοι.

Ο φίλος μου με το ένα πόδι επάνω στο άλλο! Ο Γέροντας τον βλέπει. Δεν μιλάει ούτε η Γερόντισσα. Ούτε κι εγώ του είπα τίποτα για να κατεβάσει το πόδι. Πέρασε μισή ώρα κι άρχισε να έρχεται κόσμος.Ο φίλος μου βλέπει ότι κανένας δεν έχει το ένα πόδι επάνω στο άλλο και το κατέβασε.

Στο τέλος εξομολογήθηκε. Ο Ιερέας του χωριού, έξυπνος, τον διόρισε επίτροπο στην εκκλησία, κι έτσι αδελφοί μου, γλίτωσε από τα νύχια του διαβόλου.

Έρχονταν οι Ιεχωβάδες (μου τα έλεγε ο ίδιος) αφηνιασμένοι και έκαναν ένα τεράστιο αγώνα να τον ξαναφέρουν στην αίρεση, αλλά τον λυπήθηκε ο Χριστός γιατί ήταν αγαθός, ευθύς χαρακτήρας και καλοπροαίρετος.

Δι΄ευχών.

http://apantaortodoxias.blogspot.com

<>

2009: Γερμανός Προτεστάντης βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός γνωρίζοντας την Ορθοδοξία μέσω ασυρμάτου

Το Σάββατο 8-8-2009 στην Ιερά μονή Δοχειαρίου στο Άγιον Όρος, μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα, ο Γερμανός Dominik Weiel 40 χρονών Γεωλόγος, αποποιήθηκε τον Προτεσταντισμό και προσήλθε στην Ορθοδοξία, παίρνοντας με το Βάπτισμα το όνομα Μιχαήλ.

Ο Μιχαήλ γνώρισε τον Άθωνα και την Ορθοδοξία, με την επικοινωνία που είχε μέσω ασυρμάτου με τον Ραδιοερασιτέχνη αδελφό της Μονής π. Απολλώ SV2ASP/A που ξεκίνησε από το 1991. Ο έμπειρος Γερμανός Ραδιοερασιτέχνης DL5EBE, φοιτητής τότε, όταν άκουσε για πρώτη φορά τον άπειρο Αγιορείτη μοναχό με το ασθενές του σήμα να κάνει κλήση, έσπευσε να επικοινωνήσει μαζί του και να τον βοηθήσει. Αυτό ήταν η πρώτη αφορμή να έλθει στον Άθωνα να γνωρίσει αυτό τον μοναχό και να οργανώσει τον σταθμό. Η επίσκεψή αυτή έγινε σταθμός στην ζωή του. Γνώρισε τον Γέροντα Γρηγόριο, Καθηγούμενο της Μονής και τους αδελφούς, τους αγάπησε και συνέχισε να επισκέπτεται τη Μονή ακολουθώντας το όλο το καθημερινό πρόγραμμα της.

Όταν τελείωσε τις Πανεπιστημιακές του σπουδές τον προσέλαβε μια Γερμανική εταιρία πετρελαιοειδών με δραστηριότητες σε όλο τον κόσμο. Για πολλά χρόνια εργάζεται στην Μόσχα και ένεκα τούτου είχε αρκετά χρόνια να επισκεφθεί τον Άθωνα, χωρίς παρόλα αυτά να κόψει την επικοινωνία του. Όλο αυτό το διάστημα πάλευε μέσα του για την αλλαγή του και αποφασισμένος πλέον για το Βάπτισμα πήρε τον δρόμο για τον Άθωνα. Τις ημέρες αυτές συνέπεσε να έχομε πολλές εργασίες στις οποίες συμμετείχε και ο ίδιος. Οι ημέρες περνούσαν και αγωνιούσε για να βαπτιστή. Την Παρασκευή τον ρώτησε πλέον ο Γέροντας, «θέλεις να βαπτιστής»; «Θα ήταν μεγάλη μου χαρά» του απάντησε και αμέσως έλαμψε το πρόσωπό του. Τότε καλέσαμε τον κ. Σταύρο Πωμάκη Αξιωματικό στην Αεροπορία Στρατού, Ραδιοερασιτέχνη, πνευματικό τέκνο της Μονής, ο οποίος αν και ήταν μακριά από το σπίτι του, ολοπρόθυμα δέχθηκε να γίνει ανάδοχος. Σε πολύ λίγο διάστημα όλα ήταν έτοιμα και έτσι το πρωί του Σαββάτου μετά την Θεία Λειτουργία έλαβε το Άγιο Βάπτισμα στο λιμάνι της Μονής εν μέσω όλης της αδελφότητος και των προσκυνητών και πανευτυχής επέστρεψε πλέον στην εργασία του.

Ας ευχηθούμε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ο προστάτης της Μονής μας, του οποίου το όνομα έδωσε ο Γέροντας, να τον στηρίζουν στο δύσκολο δρόμο της ζωής που καθημερινά παλεύει.

https://www.impantokratoros.gr/11BEBD99.el.aspx

<>

π. Σ. Ρ: «Μαθητής λυκείου κατάφερε μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁμολογεῖ:

Νά ὁδηγήση τούς πέντε φίλους του, σέ ἱερέα γιά συζήτησι καί ἐξομολόγησι.

Νά προτείνη καί νά ἐγκριθῆ ἡ ἐπίσκεψι τοῦ σχολείου του, κατά τή διάρκεια τῆς πολυήμερης ἐκδρομῆς, σέ δύο μοναστήρια.

Νά προτείνη γιά πράξι φιλανθρωπίας στήν τάξι του, νά συγκεντρώσουν τρόφιμα γιά δύο οἰκογένειες, πού πρόσφατα ἡ ἐπιχείρησί τους σταμάτησε νά λειτουργῆ».

<>

«Τον ἄνδρα μου τόν παντρεύτηκα μέ προξενιό. Ὅμως χωρίς νά τό ξέρω, ἐκεῖνος ἀγαποῦσε καί εἶχε χρόνια δεσμό μέ μιά κοπέλλα, πού οἱ δικοί του δέν τήν ἤθελαν, ἀλλά αὐτός δέν ἔπαψε ποτέ νά τήν ἀγαπᾶ.

Παντρευτήκαμε. Ἡ μέρα τοῦ γάμου ἦταν πολύ ὄμορφη.

Ὅμως οἱ ὄμορφες μέρες ἦταν μόνο τρεῖς. Ἀπ᾽ τήν τέταρτη μέρα καί ἐπί δέκα ἐπτά χρόνια ἡ ζωή μοῦ δίπλα του ἦταν μιά κόλασι. Ὅταν τόν ρώτησα γιατί μοῦ φερόταν τόσο ἄσχημα, μοῦ ἀποκάλυψε πώς ἀγαποῦσε ἄλλη γυναῖκα κι ὄχι ἐμένα. Ἔπεσα ἀπ᾽ τά σύννεφα!

—Τότε γιατί μέ παντρεύτηκες;

—Γιατί μέ πίεσαν οἱ γονείς μου. Ἐκείνη, βλέπεις, δέν τήν ἤθελαν.

—Καί ἐγώ τί φταίω νά μοῦ φέρεσαι ἔτσι;

—Σήκω καί φύγε, ἄμα δέν σοῦ ἀρέσει.

—Ποῦ νά πάω; Ντρέπομαι τά ἀδέλφια μου καί τόν κόσμο.

—Αἴ! Τότε κάτσε ἐδῶ καί βούλωστο.

Αὐτή ἦταν ἡ ἀπάντησί του. Μαζί κοιμόμασταν, ὅταν τσακωνόταν μέ τήν ἄλλη. Ὡστόσο ἔμεινα ἔγκυος!

Μόλις τοῦ τό εἶπα, ἔγινε θηρίο ἕτοιμο νά μέ κατασπαράξη! Μοῦ ζήτησε νά τό ρίξω. Ἐγώ ὅμως, δέν τό ἔκανα. Γιά κανένα καί γιά τίποτε δέν θά σκότωνα τό παιδί μου. Μ᾽ αὐτόν τόν τρόπο γέννησα τρία κορίτσια.

—Ἐργάζεστε;

—Ναί! Ἔχω δικό μου κομμωτήριο. Ποτέ ὅμως οἱ πελάτισσές μου δέν μέ εἶδαν κλαμένη ἤ πικραμένη. Οὖτε καί τά παιδιά μου. Τήν πίκρα μου τήν ἔκρυβα βαθιά μες᾽ στήν ψυχή μου, τή μοιραζόμουν μόνο μέ τό Θεό. Ξέρεις τί σημαίνει νά κοιμᾶσαι μέ τόν ἄνδρα σου, ὄποτε τσακώνεται μέ τή φιλενάδα του;

—Δέν τό ἔχω ζήσει, ὅμως μπορῶ νά σέ καταλάβω. Καλά, αὐτή δέν βρῆκε κάποιον νά παντρευτῆ, νά κάνη ὀικογένεια;

—Παντρεύτηκε, ἔχει καί δύο παιδιά. Ἀλλά μέ τόν ἄνδρα μου δέν χώρισαν ποτέ.

—Ὁ ἄνδρας της δέν τό ἔχει καταλάβει;

—Δέν ξέρω.

—Τά παιδιά σας δέν ἔχουν καταλάβει τίποτε;

—Ὄχι! Πάντα τόν δικαιολογοῦσα, τόν κάλυπτα. Ἀλλά καί ποτέ δέν μαλώσαμε. Γιατί ποτέ δέν τόν ρώτησα οὔτε ποῦ ἦταν οὔτε γιατί ἄργησε οὔτε ἄν ἦταν μέ αὐτήν. Τίποτε! Ὅποια ὥρα κι ἄν ἐρχόταν, ἄν ἦταν μπροστά τά παιδιά, τοῦ ἔλεγα: “Καλῶς τό Δημητράκη!” καί ἑτοίμαζα τό τραπέζι γιά νά φάη.

—Πῶς τό ἄντεχες αὐτό;

—Δέν μποροῦσα νά κάνω κι ἀλλιῶς. Ἔπρεπε νά δώσω τό καλό παράδειγμα στά παιδιά μου. Ἤθελα νά μάθουν τήν ἀξία τοῦ σεβασμοῦ, τήν ἀξία τῆς ἀγάπης, τήν ἀξία τῆς ὑπομονῆς.

—Καί, δόξα τῳ Θεῷ, ἐσύ διαθέτεις πολλή ὑπομονή...

Ἐδῶ χαμογέλασε. Συνέχισα:

—Τά παιδιά σου, ποιός σοῦ τά κρατοῦσε, τίς ὧρες πού ἐσύ ἐργαζόσουν;

—Ἡ μητέρα μου. Καί ξέρεις πῶς τούς περνοῦσα τά μηνύματα γιά ὁτιδήποτε ἤθελα νά ἀποφύγουν;

—Πῶς;

—Τούς τά ἔγραφα σέ κασσέτα. Ἀπό τόν καιρό κατά τόν ὁποῖο ἦταν μωρά, ἔγραφα κάθε μέρα κάτι στήν κασέτα, τήν ἔδινα στη μητέρα μου καί τῆς ἔλεγα νά τούς βάζη νά τήν ἀκούνε. Ἔτσι δέν ἔνιωθαν πολύ τήν ἀπουσία μου.

Αὐτό γινόταν ἐπί δεκαεπτά χρόνια. Ὅ,τι μήνυμα ἤθελα νά τούς περάσω, τό παρουσίαζα πώς τό εἶχα ἀκούσει στό κομμωτήριο. Γιά τά ναρκωτικά, ἄς ποῦμε, τούς ἔλεγα πώς εἶχε ἔρθει μία πελάτισσα στό μαγαζί, πού ἦταν πολύ πικραμένη, γιατί τό παιδί της εἶχε μπλέξει μέ κάποιους φίλους, πού τόν παρέσυραν στά ναρκωτικά... ἤ ἄλλοτε πώς γνώρισα κάποιο κορίτσι, πού ἔμπλεξε μέ κάποιο ἀγόρι καί ἔμεινε ἔγκυος καί ἀπ᾽ τήν ἀνεπιθύμητη ἐγκυμοσύνη της προέκυψαν πολλά δυσεπίλυτα προβλήματα.

Ὅταν μεγάλωσαν, δέν πήγαιναν στη γιαγιά τους, ἀλλά προτιμοῦσαν νά καθίσουν σπίτι νά διαβάσουν. Τούς ἔλεγα πώς, ὅταν ἔρθη ὁ πατερούλης, ἔπρεπε νά τοῦ σερβίρουν τό φαγητό, νά τόν περιποιοῦνται, ἀφοῦ ἐκεῖνος ἀγωνίζεται γιά μᾶς, γιατί μᾶς ἀγαπάει πολύ. Ἔτσι, κάθε μέρα γυρίζοντας ἀπ᾽ τό σχολείο, θά ἔβαζαν πρώτα νά ἀκούσουν τό μήνυμα τῆς μαμᾶς.

—Συγγνώμη. ὄλα αὐτά πῶς τά ἄντεχες;

—Σοῦ εἶπα: τήν πίκρα μου τή μοιραζόμουν μέ τό Θεό, γι᾽ αὐτό καί ἄντεχα. Ἄν συζητοῦσα μέ κάποια φίλη τά προβλήματά μου, σίγουρα θά εἶχα χωρίσει. Ἄκου τή συνέχεια, γιά νά δῆς τήν κατάληξι.

—Εἶμαι ὄλη ἀφτιά! Ἀκούω.

—Λοιπόν! Ἐπί δεκαεπτά χρόνια, διακοπές πήγαινα μόνη μέ τά παιδιά μου.Ἐκεῖνος δέν ἦρθε ποτέ, μέ ὅσα παρακάλια κι ἄν τοῦ ἔκαναν τά παιδιά. Μιά χρονιά, γυρνώντας ἀπ᾽ τίς διακοπές μας, βρῆκα μιά κασέτα στό κομοδίνο μου, πού ἔγραφε πάνω “Σ᾽ ἀγαπῶ”. Παραξενεύτηκα! Τί κασέτα ἦταν αὐτή; Σκέφθηκα πώς θά ἦταν γιά τή φιλενάδα του. Ὅταν τό βράδυ κοιμήθηκαν τά παιδιά, ἔβαλα νά τήν ἀκούσω.

Ἐδῶ γέλασε.

—Γιατί γελᾶτε;, τή ρώτησα περίεργα.

—Γιατί ἡ κασέτα ἦταν γραμμένη ἀπ᾽ τόν ἄνδρα μου γιά μένα!

—Τί ἔλεγε ἡ κασέτα;

—Πρίν σοῦ πῶ τί ἔλεγε ἡ κασέτα, θά σοῦ πῶ τί ἔκανε πρίν.

—Τί ἔκανε;

—Εἶχε μαλώσει ἄσχημα μέ τή φιλενάδα του καί χώρισαν. Πῆγε σπίτι καί κατευθύνθηκε πρός τό δωμάτιο τῶν παιδιῶν. Γνώριζε πώς τούς γράφω κασέτες, πήρε μιά στήν τύχη καί τήν ἄκουσε. Κι ύστερα κι ἄλλες... ἔτσι ἄκουσε τί ἔλεγα στά παιδιά καί συγκινήθηκε.

Πῆρε λοιπόν καί αὐτός μιά κασέτα καί μοῦ ἔγραψε:

“Συγχώρεσε μέ γιά ὄτι σοῦ ἔχω κάνει.

Τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ σ᾽ ἔχω πληγώσει, πόσο πολύ σ᾽ ἔχω ταπεινώσει.

Και ἐσύ οὔτε μία ἄσχημη κουβέντα δέν εἶπες ποτέ, πάντα τρυφερή καί γλυκιά μαζί μου.

 Ἄκουσα μερικές κασέτες σου, πού μιλᾶς στά παιδιά μας.

Δέν μέ κατηγόρησες ποτέ.

Μόνο καλά λόγια ἔβγαιναν ἀπ᾽ τά χείλη σου.

Τώρα κατάλαβα γιατί μ᾽ ἀγαποῦν τόσο πολύ τά παιδιά μας.

Σέ παρακαλῶ, συγχώρεσε με, καί σοῦ ὑπόσχομαι, ὅ,τι σοῦ στέρησα ὄλα αὐτά τά χρόνια, νά σοῦ τά δώσω ἀπλόχερα ἀπό ἐδώ καί πέρα.

Θά εἶσαι ἡ βασίλισσα τῆς καρδιάς μου.

Σέ παρακαλῶ, συγχώρεσέ με.

Αὐτή τήν ὥρα κατά τήν ὁποία σοῦ μιλάω, πίστεψέ με πώς αἰσθάνομαι πολλή ἀγάπη γιά σένα, μοῦ λείπεις. Σ᾽ ἀγαπώ”.

Ἀκούγοντάς τα ὅλα αὐτά, ἔνιωσα ὄμορφα, δυσκολευόμουν ὅμως νά τά πιστέψω. Στη σκέψι μοῦ ἤρθαν, σάν κινηματογραφική ταινία, ὄσα μοῦ ἔκανε καί ὅσα μοῦ ἔλεγε. Ἔτσι μέ πῆρε ὁ ὕπνος.

Ὅταν γύρισε τό βράδυ, τόν ἄκουσα, μά δέν σηκώθηκα, ὅπως ἔκανα πάντα, γιά νά τοῦ βάλω φαγητό. Ἔκανα πώς κοιμόμουν. Ἐκεῖνος ἤρθε καί ξάπλωσε δίπλα μου, σιγά-σιγά, γιά νά μή μέ ξυπνήση καί μέ πῆρε ἀγκαλιά, γιά πρώτη φορά στά δεκαεπτά μας χρόνια.

Καί ὄχι μιά ἁπλή ἀγκαλιά, ἀλλά πολύ τρυφερή... μέ φίλησε ἀπαλά στήν πλάτη καί ψιθύρισε: “Συγχώρεσέ με, σ᾽ ἀγαπῶ!”.

Ἀπό ἐκείνη τήν βραδιά ἡ ζωή μου ἄλλαξε τελείως. Ὁ Δημήτρης ἔγινε ἄλλος ἄνθρωπος... τρυφερός, στοργικός, δέν μοῦ χάλασε ποτέ χατίρι. Μέ λίγα λόγια γίναμε οἰκογένεια.

Νά ξέρης πώς στη ζωή, ὅταν ἀγωνίζεσαι, θά χάνης μάχες, μά στό τέλος τόν πόλεμο ἐσύ θά τόν κερδίσης.

Καί κάτι ἄλλο: Χωρίς πίστι στό Θεό, δέν ἔχεις ὅπλα νά παλέψης!».

<>

H Maria-Kinuko Fukami κατάγεται από την Ιαπωνία και ταξίδεψε μέχρι τα πέρατα της Δύσης σε ενα ταξίδι να γνωρίσει πραγματικά τον Χριστό. Πόσες συναντήσεις, πόσες ανακαλύψεις, πόση μάθηση!Από την ιαπωνική θρησκεία στον Προτεσταντισμό,στο Καθολικισμό και τέλος στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία. Και τώρα, έχοντας συμφιλιώσει την ιαπωνική καταγωγή της με το Χριστιανικό μονοπάτι προς τον Ουρανό, βρίσκεται αναπαυμένη στην αγία Ορθοδοξία,στον πραγματικό σπίτι κάθε ανθρώπου.

Το βιβλίο ''Η Συμφιλίωση'' περιγράφει βήμα-βήμα την αληθινή ιστορία της Μαρίας-Κινούκο Φουκάμι στο ταξίδι αναζήτησης της αλήθειας από τις ανατολικές θρησκείες μέχρι την Ορθόδοξη Εκκλησία.

https://www.youtube.com/watch?v=deSFmmaAGlU

INS

<>

Αναφέρει ο Άγιος Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας (+2019):

Είχε έρθει μια μέρα για να εξομολογηθεί ένας μετανοημένος άνθρωπος. Και τον ρώτησα εάν βλασφημεί και μου απάντησε:

"Κάποτε βλασφημούσα, τώρα όμως όχι. Και ξέρετε πάτερ, πώς σταμάτησα αυτό το μεγάλο αμάρτημα; Βλασφημούσα πάρα πολύ και ιδιαίτερα την Παναγία. Και μία μέρα ενώ κοιμόμουν, νιώθω ξαφνικά ότι κάποιος με σκουντά και ανοίγω τα μάτια. Και βλέπω μπροστά μου, μια μαυροφορεμένη, ολόλευκη και πανέμορφη γυναίκα και μου λέει:

—Παιδί μου (δεν τον είπε ασεβή), γιατί με βλασφημάς; Τί κακό σου έκανα στη ζωή σου;

Τότε κατάλαβα ότι βρέθηκα μπροστά στην Παναγία μας και έμεινα κεραυνοβολημένος. Τότε ή Παναγία με το χεράκι της με παίρνει τη γλώσσα, μου την τραβάει και μου την έκανε τόση μεγάλη, πού την κόλλησε στο ταβάνι του δωματίου μου!

Και μου λέει ή Παναγία:

—Αν θέλεις τώρα βλασφήμα!

Εγώ τότε της έκανα νεύμα, ότι δεν επρόκειτο ποτέ να το ξανακάνω.

—Θα σου θεραπεύσω την γλώσσα σου, μου είπε ή Παναγία, αλλά αν το ξανακάνεις, τότε ίσως σέ πάρω το παιδί σου.

Έκτοτε, πάτερ, ουδέποτε ασέβησα στην Παναγία μας".

Αυτά μου είπε εκείνος ό άνθρωπος. Η βλασφημία δεν είναι μία κακιά συνήθεια, αλλά μία διαβολική συνήθεια.

INS.

<>

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας:

Ένας, μάγος που λεγόταν Μεσίτης, είχε ένα φίλο, που ήταν πολύ χριστιανός. Θέλοντας να παρασύρει και τον χριστιανό στην μαγεία, του λέγει:

-Πάμε μια βόλτα έξω από την Πόλι; (την Κωνσταντινούπολη)

-Πάμε, είπε ο χριστιανός ανυποψίαστος.

Στον δρόμο τους παρουσιάσθηκε ένας πύργος με φαντασία μαγική. Μπαίνοντας μέσα ο χριστιανός βρέθηκε μπροστά σε μια σύναξι δαιμόνων. Μόλις είδε ο διάβολος τον μάγο, τον υποδέχθηκε με τιμή και μετά ρώτησε για τον χριστιανό:

-Αυτός ποιος είναι;

-Δούλος σου είναι, λέγει ο μάγος.

-Δούλος μου είσαι; ρωτάει ο διάβολος.

-Είμαι δούλος του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος! Είπε κι έκανε τον σταυρό του.

Κι αμέσως χάθηκαν όλα, καθώς και ο Μεσίτης που τον πήραν τα δαιμόνια σύσσωμο στην κόλαση. Ο χριστιανός πήρε τα άλογα κι επέστρεφε. Στον δρόμο συναντά έναν φίλο του αξιωματικό και του λέγει:

-Πάμε στον ναό της Παναγίας των Βλαχερνών να κάνουμε προσευχή;

-Πάμε.

Πήγαν στην Εκκλησία και δεν ήταν κανένας εκεί. Γονάτισαν και άρχισαν να προσεύχωνται. Παρατηρεί ο αξιωματικός ότι τα μάτια του Χριστού από την εικόνα του τέμπλου κοίταζαν τον φίλο του. Σκέφθηκε στην αρχή ότι έτσι θα είναι η αγιογραφία. Άλλαξε θέσι, πήγε από δω, πήγε από κει, από παντού έβλεπε τα μάτια του Χριστού να πέφτουν επάνω στον φίλο του. Τότε στενοχωρημένος είπε:

-Χριστέ μου κοίταξε κι εμένα! Γιατί εμένα δεν με κοιτάζεις;

Κι ακούει φωνή από την εικόνα:

-Εσύ, εξ ων σου δίδω, δίδεις! ( Γιατί ήταν πολύ ελεήμων ο αξιωματικός). Αυτόν όμως τον κοιτάζω, γιατί του χρωστώ. Αυτός με ομολόγησε ενώπιον των δαιμόνων. Κι εγώ θα τον ομολογήσω ενώπιον του Πατρός μου εν τοις ουρανοίς!

Βλέπετε τον μισθό της ομολογίας!

<>

Γεράσιμος Φωκᾶς Μητροπολίτης Κεφαλληνίας: «Στήν Αἴγυπτο, στόν τόπο ὅπου κατέφυγε ὁ Ἰωσήφ μέ τήν Παναγία καί τό Χριστό, φεύγοντας ἀπ᾽ τήν Παλαιστίνη, ὅταν ὁ Ἠρώδης ζητοῦσε νά σκοτώση τό Παιδί, ὑπάρχει Μονή τοῦ Ἁγ. Γεωργίου. 

Μᾶς ἀξίωσε ὁ Θεός νά πᾶμε ἐκεῖ, ὅπου μάθαμε καί γιά ἕνα συγκλονιστικό θαῦμα. Στό ὑπόγειο εἶναι ὁ τόπος ὅπου ἔμεινε ἡ Θεοτόκος μέ τό Παιδί καί τόν Ἰωσήφ. Ἔχει ἁγίασμα ἐκεῖ, καί τρέχουν οἱ μουσουλμάνοι οἱ καημένοι καί παίρνουν ἁγίασμα. Ἔχουν μεγάλη ἀγάπη στήν Παναγία καί στόν Ἅγ. Γεώργιο. Μᾶς εἶπαν μία ἱστορία ἐκεῖ στό μοναστήρι:

Ἦταν μιά γυναῖκα μουσουλμάνα, παντρεμένη, καί εἶχε τή μητέρα της στό σπίτι, παράλυτη. Δύσκολο πρᾶγμα αὐτό, ἀσήκωτο. Ἤθελε νά τή διώξη ὁ γαμπρός της. Ταλαιπωροῦσε τή γυναῖκα του συνέχεια, ξύλο, βρισιές, μαρτύριο, δέν ἤθελε τήν παράλυτη πενθερά του. Καί ἡ βασανισμένη γυναῖκα του ἔβλεπε, ἔνιωθε ὅτι κάτι πού νά δικαιώνη τόν ἄνθρωπο, ἰδιαίτερα τή γυναῖκα, ἔπρεπε νά ὑπάρχη, ὅτι στή θρησκεία τους κάτι δέν πάει κάλα, κάτι εἶναι λάθος, ὅλα αὐτά τά βασανιστήρια πού ὑπέφερε...

Λέει τότε στή μάνα της:

“Σέ παρακαλῶ, μάνα, βλέπεις τί τραβάω, δέν σέ ἔχω ἀφήσει στό δρόμο, ἀντιστέκομαι. Σέ ἔχω μαζί μου, σέ περιποιοῦμαι, τρώω ξύλο, βασανίζομαι, σέ παρακαλῶ, ἐκεῖ πού θά πᾶς ψηλά στόν οὐρανό θά μάθης ποιός εἶναι ὁ πραγματικός Θεός καί τότε θέλω νά ἔρθης νά μοῦ πῆς ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια”.

Μετά ἀπό κάποια χρόνια, μετά ἀπό τόσα μαρτύρια, ἔφυγε ἡ μάνα της, πῆγε στόν Οὐρανό, καί ἦρθε πίσω, σέ ὅραμα, καί τῆς ἔδειξε τήν Παναγία καί τό Χριστό.

Τότε ἡ γυναῖκα πῆγε στό μοναστήρι τοῦ Ἁγ. Γεωργίου καί βαπτίστηκε. Πῆρε τό ὄνομα “Μαρία” καί μετά ἔφυγε κρυφά ἀπ᾽ τήν πόλι ἐκείνη γιά νά μήν τή δολοφονήσουν»(ΣΠ, 108).

<>

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα:

"Το Άγιο Φως" είναι το μεγαλύτερο θαύμα παγκοσμίως! 

Το Aγιo Φως που βγαίνει κάθε χρόνο στον Πανάγιο Τάφο το Μεγάλο Σάββατο (μεταξύ 12 το μεσημέρι και 2 το απόγευμα) είναι Άκτιστο Φως, το οποίο για μερικά λεπτά (4-10 λεπτά) δεν καίει και το βλέπουν όλοι, Ορθόδοξοι και μη. 

Δεν καίει (δεν φθείρει την ύλη) γιατί είναι κάτι πνευματικό, που ανακαινεί, ζωογονεί και αγιάζει. Με τα κεριά και τις λαμπάδες, πολλοί περνούν το Φως αυτό, σε διάφορα άρρωστα σημεία του σώματός τους και γίνονται καλά! 

Όμως μετά από ορισμένα λεπτά, το Άγιο Φως μεταποιείται, από Άκτιστο σε κτιστό και αρχίζει και καίει. Αν δεν γινόταν αυτή η μεταποίηση, τα κεριά και οι λαμπάδες δεν θα έσβηναν ποτέ και πολλοί πονηροί άνθρωποι θα έφτιαχναν παιχνιδάκια με το Άγιο Φως και θα είχαμε βλασφημίες και διαστροφές... 

Άλλοι πάλι θα υπερηφανεύονταν, νομίζονας ότι είναι θεόπτες και Άγιοι και γι' αυτό δεν σβήνει το Άγιο Φως. 

Το Πάσχα καθώς κατεβαίνει το Άγιο Φως από τον ουρανό ανάβει αυτόματα και όλα τα καντήλια του ναού της Αναστάσεως! 

Μια χρονιά οι Εβραίοι βάλανε σιδερένιες καντηλήθρες, σιδερένια φυτιλάκια για να μην ανάψουν τα καντήλια. Και ξέρετε τί έγινε; Ανάψανε τα καντήλια πρώτα και μάλιστα είχανε μια τεράστια φλόγα! 

Μερικοί εκ των Εβραίων βλέποντας αυτό το θαύμα πιστέψανε.

Το Άγιο Φως βγαίνει κάθε χρόνο, όχι λόγω της αξίας και των αγώνων των Ορθοδόξων, αλλά για να πιστοποιηθεί, ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη Αλήθεια και ότι όλα τα άλλα θρησκεύματα είναι νοητά σκοτάδια και πλάνες του νοός

Κάποια χρονιά όμως, δεν θα βγει το Άγιο Φως. Θα σταματήσει να βγαίνει... Θα είναι η εποχή του Αντιχρίστου.

<>

<<<

Γέροντας Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης:

«Θά σᾶς διηγηθῶ καί κάτι ἀκόμη πού θυμᾶμαι καί τό φυλάω στή μνήμη μου.

Στήν κατοχή οἱ Γερμανοί ἔπαιρναν ὄμορφες κοπέλλες ἀπ᾽ τό Λουτράκι καί τίς πήγαιναν στή Γερμανία.

Μία κοπέλλα, ή Ἀναστασία —Τασούλα τή φώναζαν— 22 ἐτῶν ἦταν, τήν πῆραν καί ἐπέστρεψε στήν Ἑλλάδα περίπου 40 ἐτῶν.

Ὅταν γύρισε ἦταν δράμα. Ἔβριζε, ἔπινε, κάπνιζε. Ὅταν τήν ἄκουσα μία ἡμέρα νά βρίζη τῆς εἶπα:

—Δέν μοῦ λές ἄν αὔριο παντρευτῆς καί κάνεις παιδιά θά ἤθελες νά σέ βρίζουν;

—Θά τά κρεμάσω!, εἶπε αὐτή.

—Ἔτσι θά κρεμαστῆς καί ἐσύ ἐπάνω ὅταν πᾶς γιατί βρίζεις τήν Παναγία μας. Εἶναι μητέρα μας καί δέν σοῦ ἐπιτρέπω νά τή βρίζης.

Μέ κοίταξε σκεπτική καί ἔφυγε.

Τήν ἐπόμενη μέρα τήν εἶδα μέ μία μποτίλια κρασί στό χέρι.

—Ἄν ἤξερες τί κάνεις, δέν θά τό ἔκανες.

Ἐκείνη μέ κοίταξε, ἔχυσε τό κρασί καί πέταξε τή μποτίλια.

Ὅταν τήν ξαναεῖδα μετά ἀπό καιρό ἦταν ἄλλος ἄνθρωπος.

Παντρεύτηκε μέ κάποιον κοντά στήν ἡλικία της καί ἔκανε καί ἕνα παιδί»(Ἠλίας Καλλιώρας, facebook.com).

<>

Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Ἕνας νέος εἶχε φτάσει σέ τόσο μεγάλη ἀπελπισία, ὥστε ἀποφάσισε νά αὐτοκτονήση. Ἐξομολογεῖται σ᾽ ἕνα Πνευματικό. Ἀκούει τόν Πνευματικό μέ προσοχή πού τοῦ λέει:

—Ἐσύ εἶσαι ὑπεύθυνος ὁ ἴδιος γιά τήν κατάστασί σου. Ἡ ψυχή σου κοντεύει νά πεθάνη ἀπό πεῖνα. Ἔμαθες νά ἐνδιαφέρεσαι καί νά φροντίζης πῶς νά θρέψης τό σῶμα σου. Καί ποτέ σου δέν ἐνδιαφέρθηκες γιά τήν τροφή τῆς ψυχῆς σου πού ἔχει πολύ πιό περισσότερη ἀνάγκη ἀπ᾽ τό σῶμα σου. Ἡ ψυχή σου πεθαίνει ἀπ᾽ τήν πεῖνα! Φάε καί πιές τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, παιδί μου. Ἔτσι μόνο θά ἀναζωογονηθῆ ἡ ψυχή σου καί θά γλυτώση ἀπ᾽ τόν αἰώνιο θάνατο.

Πείθεται ὁ νέος ἀπ᾽ τόν Πνευματικό καί φεύγει γιά νά συνεχίση μέ θάρρος καί νέα δύναμι τή ζωή καί ἔτσι σώζεται»(ΒΣ, 6).

https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/

<>

Δημήτριος Παναγόπουλος, ἱεροκήρυκας (+1982): «Ὅταν πρωτοεξομολογήθηκα πρίν 30 χρόνια, τό 1950 στήν Τῆνο, εἶχα γράψει τίς ἁμαρτίες μου σέ ἕξι γεμάτες κόλλες ἀναφοράς!

Καί εἶχα καί ἄλλες ἁμαρτίες, πού τίς θυμήθηκα μεταγενέστερα.

Τόσες πολλές ἁμαρτίες εἶχα κάνει!

Δέν εἶχα ἀφήσει τίποτε ὄρθιο καί εἶχα μαζέψει ὅλη τή βρωμιά καί τήν δυσωδία τοῦ κόσμου στήν ψυχή μου...

Καί ὅμως ὁ Θεός περίμενε τή μετάνοιά μου, διότι γνώριζε ὅτι θά ἐπέστρεφα κάποτε, ὥστε νά μέ χρησιμοποιήση ἀργότερα, στή διακονία Του, βοηθώντας τόν συνάνθρωπό μου...

Μπορῶ, λοιπόν, ἐγώ νά μήν ὁμολογῶ καί νά μήν λέω ποιός ἤμουν καί πῶς ὁ Χριστός μέ ἔκανε;

Ἄν ἦταν δυνατόν νά μάθετε τή ζωή μου καί τήν ἐπιστροφή μου στό Χριστό, δέν θά σᾶς ἔπιανε ὁ ὕπνος ποτέ σας!

Ὁ Θεός χάλασε πολλά ζευγάρια παπούτσια γιά νά μέ συλλάβη...

Καί τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, κάποτε τόν συνέλαβε ὁ Θεός.

Ἄλλον τόν ἔπιασε ἀπό ἕνα πένθος,

ἄλλον ἀπό ἕνα σεισμό,

ἄλλον ἀπό ἕνα καρκίνο,

ἄλλον ἀπό ἕνα πόλεμο...

Καί αὐτό πρέπει νά διηγῆται καί νά ὁμολογῆται ἀπ᾽ τό καθένα.

Κανένας δέν πηγαίνει μέ τριαντάφυλλα στό χέρι στό Χριστό».

https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/

<>

Τραγουδιστής Διονύσιος Θεοδόσης. Ταξίδι στό Ἅγ. Ὄρος. Ὁ Ἅγ. Παΐσιος. Αὐτός τόν ἔστειλε νά ἐξομολογηθῆ στόν π. Διονύσιο τό Μικραγιαννανίτη. Τό ἔκανε καί ἄρχισε τή χριστιανική ζωή. «Κάποιο βράδυ, γύρω στίς 3 π.μ., ὁ Διονύσης τελειώνοντας τή δουλειά του σέ βραδυνό κέντρο, μπῆκε στόν πειρασμό νά ξαναγυρίση στήν παλαιά του ζωή. Καθώς ἔτρεχε μέ τή μηχανή του στούς ἄδειους δρόμους τῆς Ἀθήνας, ἄκουσε μία δυνατή ἀγωνιώδη φωνή νά τοῦ λέη ἐπιτακτικά:

—Διονύση, πού πᾶς;

Συγκλονίσθηκε. Κάθησε λίγη ὥρα νά συνέλθη ἀπό τήν ἔκπληξι. Ἐπέστρεψε στό σπίτι του κι ἔπεσε νά κοιμηθῆ. Πρωΐ-πρωΐ τόν ξύπνησε τό τηλέφωνο. Τό σήκωσε καί ἄκουσε τή φωνή τοῦ Γέροντά του π. Διονυσίου:

—Διονύση, παιδί μου, εἶσαι καλά;

—Καλά, Γέροντα.

—Σέ πῆρα τηλέφωνο, γιατί χθές ἀργά τή νύκτα ἔνιωσα μιά ταραχή, μιά ἀγωνία γιά σένα καί σηκώθηκα νά προσευχηθῶ.

Ὁ Διονύσης τά ᾽χασε καί ρώτησε:

—Τί ὥρα ἦταν, Γέροντα;

—Γύρω στίς 3 μετά τά μεσάνυκτα.

Ὁ Διονύσης τότε κατάλαβε καί συνειδητοποίησε ὅτι ὁ Θεός εἶναι κοντά του, πολύ πιό κοντά ἀπ᾽ ὅσο νόμιζε»(ΜΑ, 67).

https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/

<>

«Ἕνας ἀπ᾽ τούς πλουσιότερους ἀνθρώπους στόν κόσμο, ὁ Ἀριστοτέλης Ὠνάσης, καταρρακωμένος ἀπ᾽ τό θάνατο τοῦ γυιοῦ του, χτυπημένος ἀπό ἀνίατη ἀρρώστια, ζῆ τίς τελευταῖες του στιγμές σέ νοσοκομεῖο τοῦ Παρισιοῦ. Βλέποντας τή ματαιότητα ὅλων τῶν ἐγκοσμίων ἀλλά καί τήν ἀπάτη τοῦ πλοῦτου, δήλωσε στήν κόρη του Χριστίνα.

—Κόρη μου, αἰσθάνομαι ἕνα μεγάλο κενό. Τά χρήματα δέν μοῦ ἔφεραν εὐτυχία!

Πικρή διαπίστωσι ἑνός ἀνθρώπου πού εἶχε  τά πάντα, ἐκτός ἀπ᾽ τό “ἐν οὗ ἐστι χρεία”. Τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Θλίψι καί λύπη ἀνείπωτη. Γιατί, ὅπως ἔλεγε ὁ ὅσιος Παΐσιος, ὅταν ἔχης λύπη, ἕνα σοῦ λείπει: ὁ Χριστός. Ὁ Ὠνάσης φαίνεται νά τό συνειδητοποίησε καί αὐτές τίς τελευταῖες στιγμές θέλησε νά ξαναβρῆ τόν ὄντως θησαυρό. Ζήτησε ἕνα ἱερέα νά ἐξομολογηθῆ. Ἀπ᾽ ὅ,τι γνωρίζω, ὁ τότε Μητροπολίτης Γαλλίας πῆγε στό νοσοκομεῖο καί ἐκπλήρωσε τήν ἐπιθυμία του»(ΜΑ, 27).

https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/

<>

«Θυμᾶμαι ἕνα ἀκόμη χαρακτηριστικό περιστατικό. Ἦταν τά δύσκολα χρόνια τῶν διωγμῶν τῆς Ἐκκλησίας καί ὅσοι πήγαιναν στήν Ἐκκλησία κινδύνευαν. Ἡ μητέρα μου ἄρχισε νά μήν πηγαίνη στήν Ἐκκλησία. Δούλευε τήν ἡμέρα καί τό βράδυ προσευχόταν. Ἕνα μεσημέρι ξάπλωσε νά ξεκουραστῆ. Ἀποκοιμήθηκε καί ἔνιωσε κάποιος νά τή χτυπάη στήν πλάτη. Ρωτάει μέσα στόν ὕπνο της:

—Ποιός μέ χτυπάει καί γιατί;

Ἄκουσε τότε μία φωνή:

—Ἡ οὐράνια βασίλισσα ἡ Παναγία. Γιατί δέν πηγαίνεις στήν Ἐκκλησία;

Ἡ μητέρα μου τρόμαξε, μετανόησε, σηκώθηκε γρήγορα κι ἔτρεξε στή Συμφερούπολι. Ἦταν ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ἀργότερα ἔλεγε ἡ μητέρα μου:

—Πολύ καλά ἔκανε ἡ Παναγία πού μοῦ ἔδωσε αὐτό τό σημάδι. Ἔπρεπε νά μέ χτυπήση πιό γερά στήν πλάτη, ἔπρεπε νά μέ δείρη πού δέν πήγαινα στήν Ἐκκλησία»(ΣΛ, 316).

https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/

<>

Δημήτριος Παναγόπουλος, ἱεροκήρυκας: «Δέν ὑπάρχουν σήμερα δάκρυα μετανοίας. Καί νά μᾶς χτυπάνε, δέν κλαῖμε ἐμεῖς, μέ τέτοια κακία πού ἔχουμε. Ἄν χάσουμε τό φίλο μας ἤ τή φιλενάδα μας, μπορεῖ νά κλάψουμε. Ἄν χάσουμε τό δικαστήριο ἤ δέν πετύχαμε τήν ἔξωσι μπορεῖ νά κλάψουμε. Ἁμαρτίες δικές μας δύσκολα κλαῖμε. Γιατί πρέπει ἡ Χάρις νά μᾶς ἐπισκιάση γιά νά κλάψουμε. Τά δάκρυα τά δικά μας, δέν εἶναι δάκρυα μετανοίας πού φτάνουν στόν Οὐρανό καί νά ἀντικαταπέμπουν τή Θεία Χάρι.

Γι᾽ αὐτό καί οἱ Πατέρες λένε, ὅτι ὅσοι ἔχουν δάκρυα στήν προσευχή τους, νά προσέχουνε μή τούς γελάσει ὁ σατανᾶς καί πιστέψουν, ὅτι αὐτοί ἔχουνε δάκρυα καί ἄλλοι δέν ἔχουνε καί πέσουνε ἐκ τῶν δεξιῶν καί χάσουνε τά δάκρυα.

Εἶναι μεγάλο πράγμα νά ἔχη ὁ ἄνθρωπος δάκρυα, ἀλλά νά προέρχονται ἀπ᾽ ταπεινό φρόνημα καί ἀπό ἀναγνώρισι τῆς ἁμαρτωλότητάς του καί ὅτι εἶναι ἔλεος ὅλο αὐτό πού τοῦ κάνει ὁ Θεός.

Κάποτε κάποιος μεγάλος ἐγκληματίας, ἀποφάσισε νά ἐξομολογηθῆ. Καί τί δέν τοῦ εἶπε τοῦ ἐξομολόγου! Φοβερά ἁμαρτήματα!

Στή διάρκεια τῆς ἐξομολογήσεως, ὁ Πνευματικός προσεύχονταν μέσα του:

—Θεέ μου, ἔλεγε φώτισέ με! Πώς νά τοῦ συμπεριφερθῶ καί τί κανόνα νά τοῦ βάλω;

Ὅταν ὁ ἐγκληματίας τελείωσε τήν ἐξομολόγησι, τοῦ δίνει ὁ Πνευματικός ἕνα μικρό βαρελάκι καί τοῦ λέει:

—Πήγαινε νά γεμίσεις αὐτό τό βαρελάκι μέ νερό καί ὅταν τό γεμίσης καί μοῦ τό φέρεις, τότε οἱ ἁμαρτίες σου θά ἔχουν τακτοποιηθῆ!

—Μέ τόσο λίγο κόπο, θά τά τακτοποιήσω ὅλα αὐτά τά ἁμαρτήματα;

Πανεύκολο τοῦ φάνηκε αὐτό τό ἐπιτίμιο τοῦ ἐγκληματία καί ἔτσι τό πῆρε ἀμέσως καί πῆγε σέ ἕνα κοντινό ποταμάκι νά τό γεμίση. Ὅμως παρότι τό γέμιζε μέ νερό, τό βαρελάκι παραδόξως δέν γέμιζε! Τό ἐξέτασε νά δῆ ἄν εἶναι τρύπιο, ἀλλά τό βαρελάκι ἦταν γερό! Ἦταν ἕνα συνηθισμένο βαρελάκι, σάν ὄλα τά ἄλλα. Προσπάθησε στή συνέχεια νά τό γεμίση, ἀπό βρύσες καί ἄλλες πηγές, ἀλλά τίποτε! Καθημερινῶς φρόντιζε, ὅπου ὑπῆρχε νερό νά τό γεμίση, γιά νά πάρη τήν ἄφεσι τῶν ἀμαρτιῶν, ἀλλά μάταια. Ἔτσι παιδευόταν γιά πολλά χρόνια. Μιά μέρα ἦρθε πραγματικά στόν ἑαυτό του. Προβληματιζόταν γιά ποιό λόγο, νά μήν μπορῆ νά γεμίση τό βαρελάκι. Καί λέει σέ μιά στιγμή:

—Θεέ μου, τόσο ἁμαρτωλός εἶμαι, ὥστε οἱ ἁμαρτίες μου δέν ἀφήνουν νά γεμίση αὐτό τό βαρελάκι;

Λέγοντας τά λόγια αὐτά μέ πόνο, τοῦ ἔφυγε ἕνα δάκρυ ἀπ᾽ τά μάτια. Τό δάκρυ αὐτό, ἔπεσε μέσα στό βαρέλι. Καί τότε τό βαρέλι, θαυματουργικῶς γέμισε! Ἁρπάζει τό βαρελάκι καί τό πάει κατευθείαν στό Γέροντα, γιά νά τοῦ δώση τήν ἄφεσι.

Ἡ μετάνοια πού δέν ἔχει δάκρυα, συντριβή καί λύπη, δέν εἶναι ἀξιοποιημένη ὅσο πρέπει. Ὁ Θεός περίμενε ἀπ᾽ τόν ἐγκληματία, τό δάκρυ τῆς μετανοίας του. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δώσει στήν μετάνοιά του ἕνα δάκρυ, εἶναι σάν νά ξαναβαπτίζεται. Καθαρίζεται καί βγαίνει μέ καινούριο ἔνδυμα νά ξαναντιμετωπίση τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ»(https:// Ἠλίας Καλλιώρας, facebook.com). 

<>

Η θαυμαστή μεταστροφή μίας Εβραίας που προσπάθησε να δολοφονήσει τον Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνα των ΗΠΑ

Όλοι γνωρίζουν την υψηλή πνευματική κατάσταση του Γέροντος Εφραιμ της Αριζόνα. Μια γυναικά φανατική Ἑβραία ήθελε να κάνει κακό στον Γέροντα πριν χρόνια. Ντυμένη λοιπόν σαν ευσεβέστατη Χριστιανή με μακριά ρούχα και μαντίλι πήγε να δει τον Γέροντα.

Οι υποτακτικοί του της είπαν δεν μπορεί να τον δει και επιχείρησε και άλλες μερες. Μετα από μέρες της επιτρέψαμε να τον δει.

Είχε κρύψει ένα μαχαίρι μέσα στα ρούχα της για να τον σκοτώσει και μπαίνοντας μέσα ξαφνιάστηκε όταν τον είδε να είναι σε όρθια στάση ψηλά και φώναξε: “Γέροντα!”.

Τον είδε να ίπταται στον αέρα σε στάση ευλογιάς!

Της λέει άσε το μαχαίρι και θα κατέβω να μιλήσουμε. Μπήκαν μέσα κ οι υποτακτικοί και την αφόπλισαν. Τελικά η γυναίκα μετανόησε και πίστεψε και βαπτίστηκε.

Από την σελίδα του Facebook: SPIRITUAL TRIPS IN HOLY MOUNTAIN AND HOLY LAND

<>

Η επιστροφή μου εις Χριστόν

Παύλου Φωτίου τέως Ραββίνου της Ισραηλινής Κοινότητος Άρτης

«Μεσσίαν… ον έγραψε Μωυσής

τω Νόμω και οι Προφήται,

ευρήκαμεν, Ιησούν τον υιόν

του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ»

Ιωάν. 1, 46

Πρόλογος

Ίσως σας είναι γνωστόν από τας εφημερίδας το προ δεκαετίας , χάριτι Κυρίου, λαβόν χώρα εις εμέ και την οικογένειάν μου μέγα γεγονός, ίσως όμως και όχι. Πρόκειται για περί της επιστροφής μας εις Χριστόν και της βαπτίσεώς μας κατά την εορτήν της Πεντηκοστής το έτος 1952 εις την Ιεράν Μητρόπολιν της Άρτης, τόσον εμού όσον και ολοκλήρου της οικογενείας μου.

Δι εμέ και την οικογένειάν μου τούτο αποτελεί μέγαν σταθμόν στη ζωή μας, δι αυτό πάντα ευχαριστούμεν τον Θεόν, διά Ιησού Χριστού του Υιού Αυτού και Θεού ημών, διά την χάριν και την τιμήν που έκαμε εις ημάς, ώστε να μας καλέση με τον τρόπον Του εις σωτηρίαν.

Η ευγνωμοσύνη μας προς Αυτόν ως και η υποχρέωσίς μας προς τους συνανθρώπους μας είναι μεγάλη, κατ’εξοχήν δε εις τους αδελφούς μας Ισραηλίτας, οίτινες παρερμηνεύοντες τας Αγίας Γραφάς απορρίπτουν μετά πείσματος και μίσους τον ήδη ελθόντα Μεσσίαν Χριστόν, Όν οι πατέρες ημών παρέδωσαν εις κρίμα θανάτου, και ο Πατήρ Αυτού ανέστησεν την τρίτην ημέραν εκ νεκρών κατά τας Γραφάς.

Μάλιστα, ιδιαιτέρως και κατ’εξαίρεσιν δι’αυτούς γράφω το βιβλιαράκι τούτο, ίνα διευκολύνω αυτούς διά των Αγίων Γραφών μήπως θελήσουν και πιστέψουν και δεχθούν ως Σωτήρα των τον Ιησούν, Όστις πλέον μέλλει να έλθη ουχί ίνα σώση αλλ’ίνα κρίνη ζώντας και νεκρούς.

Παύλος Φωτίου

ΜΕΡΟΣ Α”

ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΜΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Από το έτος 1930 περίπου διάβαζα την Αγίαν Γραφήν, τόσον εις την εβραϊκήν γλώσσαν, όσον και εις την ελληνικήν. Αφού όμως πέρασε καιρός και εν τω μεταξύ ανέλαβον και ως επίτροπος της Συναγωγής μας είχα την ευκαιρίαν να διαβάζω περισσότερον αυτήν και να κατανοώ και περισσότερα. Εκεί πάντως που εδυσκολευόμην ήτο το πρόσωπον του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Εις το σημείον αυτό συναντούσα δυσκολίαν να διακρίνω εις τους προφήτας, τους ψαλμούς και την πεντάτευχον τον Μεσσίαν Ιησούν.

Πάντως πέρασαν αρκετά χρόνια, όπου τέλος ήλθε η τελευταία μας καταστροφή παρά των Γερμανών και αφού επήγα όμηρος εις την Γερμανίαν και επέστρεψα, ως φαίνεται, είδεν ο Θεός την προσπάθειάν μου εις την έρευναν των Αγίων Γραφών και εξαπέστειλεν και εις εμέ το Πνεύμα Του το Άγιον του συνιέναι τας Γραφάς. Και κατά το έτος 1952 μίαν των ημερών αυτού απεφάσισα να γίνω ως νήπιον εις τας φρένας μη παραδεχόμενος πλέον τας ψευδείς παραδόσεις των πατέρων ημών, και εδέχθην τον Ιησούν ως τον Μεσσίαν και Λυτρωτήν της ανθρωπότητας ολοκλήρου και εμού, ως τον διέκρινα πλέον εις την Αγίαν Γραφήν, προερχόμενον εκ της οικογενείας του Δαυίδ και της ρίζης Ιεσσαί. (Α” Βασ. 16,2)

Εννόησα δε αυτό μόλις απέρριψα τας βλασφήμους παραδόσεις των πατέρων μας, διά των οποίων βλασφήμουν την Θεομήτορα ως μίαν κοινήν γυναίκα (μη γένοιτο Κύριε!) ώς και τον Σωτήρα μας Χριστόν ως νόθον, και διαστρέφοντα, δήθεν, τον Μωσαϊκόν Νόμον και τον τότε λαόν του Ισραήλ. Όταν λέγω απέρριψα τον ραββινικόν νόμον, ον συνέταξαν οι γραμματείς και φαρισαίοι, ως άλλοι Άνναι και Καϊάφαι, και όλας τας συκοφαντίας κατ’αυτού ως ψευδείς και αντιθέτους των Αγίων Γραφών, τότε είδα φως και διέκρινα τον Ιησούν εις την Παλαιάν Διαθήκην.

Πάντως θα παραθέσω κατά σειράν εις την συνέχειαν τας περικοπάς της Αγίας Γραφής που με διεφώτισαν εις ανεύρεσιν του Μεσσίου Ιησού.

ΤΡΙΑΣ Ο ΘΕΟΣ

1) Το πρώτον εδάφιον της Γενέσεως του πρώτου κεφαλαίου όπου λέγει «Εν αρχήν εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην». Αυτό εις την εβραϊκήν το διαβάζουμε εμείς «Μπερεσύθ μπαρά ελωήμ» δηλαδή εις την αρχήν έπλασεν ο Θεός. Η λέξις όμως «ελωήμ» είναι εις τον πληθυντικόν αριθμόν και εξηγείται «Θεοί». Δεν γράφει «ελόα» ούτε «ελ» που είναι εις τον ενικόν αριθμόν ως ακούομεν τον Ιησούν εις την προσευχήν του εις τον Σταυρόν λέγοντα «Ηλί ηλί, λαμά σαβαχθανί» (Ματθ. ΚΖ 4,6) τουτ’εστί, «Θεέ μου,Θεέ μου, ινατί με εγκατέλειπες;» Ακούομεν και βλέπομεν ο Χριστός, το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, να φωνάζει εις τον Πατέρα Του.

2) Το 26ον εδάφιον του ιδίου κεφαλαίου της Γενέσεως όπου εβραϊστί λέγει «Ναασέ αδάμ μπετσαλμένου» δηλαδή «Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’εικόνα ημετέραν και καθ’ομοίωσιν». Εις αυτήν την περίπτωσιν διέκρινα την ύπαρξιν δευτέρου προσώπου, του Υιού, προς τον οποίον ομιλεί ο Πατήρ του Σωτήρος Χριστού, την οποίαν πολύ σωστά έχει διατυπώσει εις το Σύμβολον της Πίστεως το «Πιστεύω» η Α” Οικουμενική Σύνοδος εις το δεύτερον αυτής άρθρον διά των εξής: «Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων». Εις το εδάφιον αυτό λοιπόν διέκρινα ότι οι Χριστιανοί έχουν δίκαιον και εμείς πλάνην. Διότι εις ποίον ομίλησεν ο Θεός προτού να πλάση τον Αδάμ, εάν ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού δεν υπήρχεν ως υποστηρίζουν;

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ

3) Το 40ον κεφάλαιον της Γενέσεως στίχος 8-10 όπου αναφέρεται η Γενεαλογία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστου, από την φυλήν του Ιούδα του υιού Ιακώβ. Εις τους τρεις αυτούς στίχους, παρουσιάζεται η αγία Τριάς και εις τον 10ον στίχον, αναφέρεται σαφώς περί του Ιησού έχων ούτω: «Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα, και ηγούμενος εκ των μηρών αυτού, έως αν έλθη τα αποκείμενα αυτώ, και αυτός προσδοκία των εθνών». Αυτό κατά τους 70 μεταφραστάς. Εις το εβραϊκόν διαβάζω ούτω: «Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο ΣΗΛΟ. και εις αυτόν θέλει είσθε η υπακοή τρων λαών». Ποιος λοιπόν είναι ο Σηλώ; Ασφαλώς ο απεσταλμένος Χριστός που εις Αυτόν πρέπει να υπακούσουν όλοι οι λαοί, ως άλλωστε το βεβαιώνει αυτό ο Μωυσής εις το Δευτερονόμιον, γράφων ούτω: «Προφήτην εκ μέσου σου θέλει αναστήσει εις σε Κύριος ο Κύριος ο Θεός σου εκ των αδελφών σου, ως εμέ αυτού θέλετε ακούει» (κεφ ΙΗ” 15) και πιο κάτω επαναλαμβάνει και προσθέτει «Προφήτην εν μέσω των αδελφών αυτών θέλω αναστήσει εις αυτούς, ως σε, και θέλω βάλει τους λόγους μου εις το στόμα αυτού, και θέλει λαλεί προς αυτούς πάντα όσα εγώ προστάζω εις αυτόν» (εδαφ. 18). Πώς λοιπόν να μη πιστέψω εις αυτόν τον (Προφήτην) που έδωσε ο Θεός, τον Ιησούν, όστις επραγματοποίησε την προφητείαν ταύτην καθ’ο ουδέν έπραξεν ή ελάλησεν Αυτός, ειμί ο Πατήρ δι” Αυτού, ως διαβάζομεν εις τον Ιωάννην (ιδ” 8-11) «Λέγει αυτώ Φίλιππoς, Κύριε, δείξον ημίν τον πατέρα και αρκεί ημίν. Λέγει αυτώ ο Ιησούς: τοσούτον χρόνον μεθ’υμών είμι, και ουκ έγνωκάς με, Φίλιππε; ο εωρακώς εμέ εώρακε τον πατέρα. Και πως συ λέγεις, δείξον ημίν τον πατέρα; ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί εστί; τα ρήματα α εγώ λαλώ ημίν, απ’εμαυτού ου λαλώ. Ο δε πατήρ ο εν εμοί μένων αυτός ποιεί τα έργα. Πιστεύετέ μοι ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί». Και αλλού εδιάβασα ότι είπε «Εγώ εξ εμαυτού ουκ ελάλησα,, αλλ’ο πέμψας με πατήρ αυτός μοι εντολήν έδωκε τι είπω και τι λαλήσω… α ουν λαλώ εγώ, καθώς είρηκέ μοι ο πατήρ, ούτω λαλώ«. (Ιωάννης ιβ” 49-50)

Και διαβάζω ακόμη εις το Δευτερονόμιον «Και ο άνθρωπος όστις δεν υπακούσει εις τους λόγους μου, τους οποίους αυτός θέλει λαλήσει εν τω ονόματί μου,εγώ θέλω εκζητήσει τόυτο παρ’αυτού» (εδάφιον 19) και διακρίνω εις τα λόγια αυτά τον Θεόν Πατέρα όπου θα ομιλήση διά του Ιησού και πιστεύω απολύτως εις αυτό, διότι βλέπω ότι τα λόγια αυτά του Μωυσέως τα επραγματοποίησεν όλα ο Ιησούς, όπως διαβάζω εις την ΚΞ. Διαθήκην (το Ευαγγέλιον).

Αυτά άλλωστε που γράφει ο Μωυσής εις το Δευτερονόμιον τα εζήτησαν οι Ισραηλίται εις το όρος Σινά καθ’ημέραν εδόθη εις αυτούς ο Νόμος, ειπόντες μετά την λιποθυμίαν των να στείλη ο Θεός προφήτην να τους διδάσκει καθ’εκάστην, πράγμα που έγινεν διά του Ιησού Χριστού, Όστις εδίδασκεν καθημερινώς εις τας συναγωγάς (βλέπε Ματθ. δ» 23, Μάρκος α” 39, Λουκάς δ” 44, Ιωάννης ιη” 20) και από νεαρής ακόμη ηλικίας εις τον Ναόν του Σολωμόντος (βλ. Ιωάν. β” 41-52) επραγματοποίησεν την Γραφήν αυτήν. Αλλ’αυτοί ου κατενόησαν τας Γραφάς και εζήτησαν τον δια Σταυρού θάνατόν Του, όπερ και έγινεν επί Ποντίου Πιλάτου και Άννα και Καϊάφα αρχιερέων.

4) Το έβδομον κεφάλαιον του Ησαϊου, στίχος 14, και που ομιλεί ο Προφήτης διά την ενσάρκωσιν του θείου Λόγου, λέγων: « Θέλει στήσει Κύριος σημείον (θαύμα)* ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσιν το όνομα αυτού Εμμενουήλ». Όταν λιοπόν διάβασα αυτό, είδα το θαύμα της ενσάρκου οικονομίας. Πιστοποίησα την πραγματοποίησην των λόγων του Παύλου λέγοντος: «Μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον* Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α” Τιμ. γ” 16) ως και των του αγγέλου λεχθέντων εις τον Μνήστορα Ιωσήφ, όταν διενοήθη λάθρα απολύσαι την Μαριάμ: «Το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος εστίν Αγίου» και πάλιν το «Τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό του προφήτου λέγοντος: «ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσιν το όνομα αυτού Εμμανουήλ» του Ησαϊου, «ο εστί μεθερμηνευόμενον μεθ’ημών ο Θεός» (Ματθαίος α” 22-23)

Όταν λοιπόν εδιάβασα, τόσον τον Ησαϊα, όσον και τον Ευαγγελιστήν Ματθαίον, είδα ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, ο προφητευθείς και επ’εσχάτων των ημερών σαρκωθείς και γεννηθείς Λόγος του Θεού και επίστευσα εις Αυτόν.

Ακόμη με εβοήθησε εις το να πιστέψω, ότι πράγματι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, η συμπεριφορά του Θεοδόχου Συμεών, όστις εις ηλικίαν περίπου 240 ετών, διότι ως ερμηνευτής της Βίβλου (εις εκ των 72 ερμηνευτών) επί Πτολεμαίου και απιστήσας αναφορικώς με την πραγματοποίησιν αυτού του εδαφίου του Ησαϊού,(Γ” 14) είχε υπόσχεσιν από τον Θεόν ότι δεν θα αποθάνη εάν δεν ιδή πραγματοποιούμενον τούτο: «Και ιδού εις άνθρωπος εν Ιερουσαλήμ (γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς) ω όνομα Συμεών, και ο άνθρωπος ούτος δίκαιος και ευλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν του Ισραήλ, και Πνεύμα ην Άγιον επ’αυτού και ην αυτώ κεχρησμένον υπό του Πνεύματος του Αγίου μη ιδείν θάνατον πριν η ιδή τον Χριστόν Κυρίου». Και πράγματι, ήλθεν εν τω πνεύματι εις το ιερόν όταν εγεννήθη ο Χριστός και τον έφερον οι γονείς Του κατά τον Νόμον (Λευιτικόν ΙΒ” 2-8 Έξοδος ΙΓ” 2-12) διά τον καθαρισμόν και εδέχθη εις τας αγκάλας του τον Χριστόν και είπεν: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη* ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ό ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψην εθνών και δόξαν λαού του Ισραήλ» (Λουκάς ΒΝ” 22-32).

Αυτό δι εμέ ήτο μέγα βοήθημα και σας το τονίζω διότι, εάν ο Χριστός ήτο νόθος υιός, ως υποστηρίζει το Ταλμούδ (ραβιννικός νόμος), πώς ο Συμεών τον εδέχθη μια και ο Νόμος λέγει ότι δεν επιτρέπεται νόθος υιός να εισέλθη εις τον Ναόν μέχρι δεκάτης γενεάς; Προσοχή λοιπόν, διότι είναι πλάνη αυτό και βλασφημία.

5) Ο 2ος ψαλμός, όστις αναφέρει την αποστασίαν των ανθρώπων εναντίον του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστου.

«Διατί (λέγει) εφρύαξαν τα έθνη και οι λαοί εμελέτησαν μάταια;

Παρέστησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Κυρίου, και κατά του Χριστού αυτού, λέγοντες:

«Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ’ημών τας αλύσεις αυτών». (Ψαλμ. Β” 1-3)

Τα οποία επραγματοποιήθησαν εναντίον του Ιησού εκ μέρους των πατέρων μας, των Γραμματέων και των Φαρισαίων και του Πιλάτου του τότε κυβερνήτου και κατακτητού των Ιεροσολύμων, οίτινες συμβούλιον εποίησαν και εσταύρωσαν Αυτόν, ίνα απαλλαγώσιν εξ Αυτού. Αλλά η υπόθεσις του Χριστού δεν ήτο μέχρι του Σταυρού, όπου έβλεπον αυτοί, αλλά και πέραν αυτού. Δι’αυτό και ο ψαλμωδός συνεχίζων λέγει:

«Υιός μου είσαι συ* γω σήμερον σε εγέννησα ζήτησον παρ’εμού,και θέλω σοι δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου και ιδιοκτησία σου τα πέρατα της γης» (ψαλμ Β” 7-8).

Δηλαδή μετά την Ανάστασίν Του το όνομά Του θα γίνη πιστευτόν εις όλον τον κόσμον, κατά το «εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης» (Ματθ. ΚΗ” 18). Ώστε με βάση αυτά δεν ήτο δυνατό να μη πιστεύσω ότι ο Χριστός ήτο ο Μεσσίας.

6) Η σταυρική θυσία του Ιησού, η οποία σταυρική θυσία του Ιησού υπάρχει εις τον προφήτην Ησαϊαν εις το ΝΓ” κεφάλαιον.

Διότι τις θα δυνηθή να αμφισβητήση ότι ο Χριστός, ο φερόμενος ως άκακον αρνίον ενώπιον του Πιλάτου, των Γραμματέων και Φαρισαίων αμίλητος, και ενώπιον των αρχόντων διά τας αμαρτίας ημών, και που εσταυρώθη μεταξύ των κακούργων δεν είναι ο αμνός του Θεού.

7)Μία προσευχή του Χριστού που έκαμε επί του Σταυρού και που έχει γραφεί 1000 χρόνια προ Χριστού διά του Δαυίδ εις τον 22ον ψαλμόν ως εξής:

«Θεέ μου, Θεέ μου, διά τι με εγκατέλειπες» (ψαλ. ΚΒ” 1) και (Ματθ. ΚΗ” 46) και εν συνεχεία μία άλλη λεπτομέρεια που γράφεται εις τον ίδιον ψαλμόν «ετρύπησαν τας χείρας μου και τους πόδας μου» (στίχος 6) και που διαβάζομεν ότι έλαβε χώραν εις τον Ιησούν (βλ. Ματθ. ΚΖ” 35). Και ακόμη το «Διεμερίσθησαν τα ιμάτιά μου εις εαυτούς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον» (στιχ 18) βλέπε και (Λουκας ΚΓ” 34) όπου αυτά έγιναν όλα εις το πρόσωπον του Χριστού. Πώς να μη πιστέψω ότι είναι ο Μεσσίας;

Και ένα ακόμη που έχει σχέση με την αμοιβή του Θεού προς τον Υιό που το λέγει και το κάμνει. Δηλαδή εις αντίκρυσμα όλων αυτών που θα σου κάμουν εγώ θα σε αναστήσω. «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχή μου εν τω άδη, ουδέ θέλεις αφήσει τον Όσιόν σου να ιδεί διαφθοράν» (ψαλ. 16,10) και εν συνεχεία πιστεύω εις την ανάστασην του Ιησού, διότι και πάλι διαβάζω εις τον ψαλμόν το: «είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου* κάθου εκ δεξιών μου έως αν θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου» (ψαλ. ΡΘ” 1).

Πώς λοιπόν να πιστέψω τα ψεύδη των Ραββίνων, ότι δήθεν εκλάπη ο Ιησούς και ουχί ανέστη, αφού ο Δαυίδ προφητεύει, τόσο την ανάστασιν, όσον και την ανάληψιν αυτού;

Ακόμη,πώς να μη πιστέψω εις την ανάληψιν του Ιησού αλλά εις την κλοπήν Αυτού,αφού και μετά την Ανάστασιν Αυτού ευρέθησαν τα οθόνια και το σουδάριον τα οποία ήσαν κολλημένα εις το σώμα Του, με ειδικόν μίγμα κολλητικόν ως εσυνήθιζον οι τότε να ενταφιάζουν; Πώς να μην παραδεχθώ λοιπόν την Ανάστασιν,αφού ως Παντοδύναμος Θεός άφησε τον Τάφο κενό και τας αποδείξεις της Αναστάσεώς Του;

Τον επίστευσα λοιπόν ως γεννηθέντα, σταυρωθέντα, αναστάντα, αναληφθέντα εις ουρανούς και ότι θα έλθη πάλιν κρίναι ζώντας και νεκρούς και αλλοίμονον εις εκείνους που δεν τον εδέχθησαν.

Εν ακόμη σοβαρόν ζήτημα που εβοήθησεν εις την επιστροφήν μου εις Χριστόν είναι το χρήμα. Το χρήμα το οποίον διέθεσαν και διαθέτουν ακόμη οι εχθροί του Χριστού, διά να μη διαδοθή η έλευσίς Του, η σταύρωσίς Του, η ανάστασίς Του, αρχής γενομένης από τα οποία θα διετίθεντο διά την αγοράν του αγρού του κεραμέως, διότι ήτο αξίας αθώου αίματος το οποίον χρησιμοποιείται μέχρι σήμερον ως νεκροταφείον των ξένων, Ζαχ. ια” 12-13.

Αλλ” επίσης χρήματα εδόθησαν εις τους στρατιώτας, ίνα καλύψουν την ανάστασιν και διαδόσουν οι στρατιώται ότι εκλάπη υπό των Μαθητών και ουχί ανέστη. Το χρήμα λοιπόν είναι αυτό που εξαγοράζει συνειδήσεις. Αυτό που κλείει μάτια σοφών και διαστρεβλώνει γνώμας συνετών, ως διαβάζομεν εις την Πεντάτευχον.

Πόσοι και πόσαι σήμερον δεν δωροδοκούνται ίνα κρύψουν την ύπαρξιν του Σωτήρος, και εν τούτοις ο Μεσσίας Χριστός ήλθε.

Μας το επληροφόρησαν οι μυροφόρες. Μας το εβεβαίωσαν η ποτέ Σαμαρείτις, ήτις συνεζήτησε μαζί Του, και το επεκύρωσεν ο εκ γενετής τυφλός, ο παράλυτος και τόσοι άλλοι.

ΜΕΡΟΣ Β”

ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΝ ΜΟΥ

Ήτο η περίοδος του Τριωδίου, συγκεκριμένως η δευτέρα εβδομάς του Ασώτου, εποχή κατά την οποίαν μας προειδοποιεί ο Θεός να μετανοήσωμεν και να νηστεύσωμεν, ίνα εορτάσωμεν τα φρικτά Του πάθη και την σταύρωσίν Του. Κατ’αυτήν λοιπόν την εποχήν είδον εις τον ύπνον μου τα εξής: Είδον ότι έκαμνα τον εσπερινόν του Σαββάτου και ενώ μελετούσα την Πεντάτευχον εκ της περγαμηνής, εις την περικοπήν της εξόδου εκ της Αιγύπτου, βλέπω εκεί μέσα τρεις λέξεις ελληνικές με χρυσή μελάνη που έλεγον «Πίστις ελευθερία πατρίς». Γυρίζοντας δε την επομένην σελίδα βλέπω πως ευρισκόμην εις ένα οίκημα μεγάλο και εις την πύλην αυτού ίσταντο δύο στρατιώται.

Εκείνην ακριβώς την στιγμήν παρουσιάσθη ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μαζί με τον βασιλέα των Ελλήνων Παύλον. Κτυπά την πύλην ο Κύριος και αμέσως κατεβαίνω κάτω και του ανοίγω. Μπαίνοντας μέσα ο Χριστός, έβγαλε από την τσέπη Του μία φωτογραφία με 360 πρόσωπα και μου την έδωσε στα χέρια. Αφού όμως εγώ δεν ημπορούσα να εννοήσω λαμβάνει τον λόγον ο Ίδιος και μου λέγει:

«Τόσοι φύγατε (όμηροι) και τόσοι γυρίσατε από την Άρτα. 360-30. Είναι καιρός να μετανοήσητε διά την αμαρτίαν των πατέρων σας, που ήτο η σταύρωσίς μου» και εν συνεχεία μου έδειξε τας τρύπας των χειρών Του. Και αφού με εφώτισεν διά την ερμηνείαν του 26ου κεφαλαίου του Λευιτικού, αμέσως έγινεν άφαντος. Τότε εμείναμε μόνοι με τον βασιλέα Παύλον που και αυτός μου είπε τα ίδια.

Αυτό μου το όνειρον έγινε η αιτία ώστε η πίστις μου να θερμανθή διά τον Χριστόν ως Μεσσίαν της ανθρωπότητος. Το περιστατικόν δε αυτό το ανεκοίνωσα εις τους τότε ιδικούς μου, που άλλοι επίστευσαν εν μέρει, άλλοι δε καθόλου. Πάντως εγώ προχωρούσα σταθερά πλέον προς το βάπτισμα μεθ’όλης της οικογενείας μου.

Δευτέρα εμφάνισις του Κυρίου ημών

Μετά παρέλευσιν δύο περίπου μηνών και αφού εσυνέχισα την μελέτην διαφόρων βιβλίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας και παρακολουθούσα τας θείας αυτής Λειτουργίας, εφθάσαμε εις την Μεγάλην Πέμπτην.

Το βράδυ της Μ. Πέμπτης έπεσα για ύπνο πολύ στεναχωρημένος (εξ αιτίας αυτών που είχα ακούσει εις την Εκκλησίαν κατά τη Μ. Εβδομάδα) και είδα διά δευτέραν φοράν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν ως εξής:

“Ητο ως προείπον Μ. Πέμπτη βράδυ και είδα ότι ήμουν μαζί με την οικογένειαν που εξοντώθη εις την Γερμανίαν και συντρώγαμε εις τον διάδρομον του σπιτιού μου. Σε μια όμως στιγμή εκτύπησε η πόρτα του σπιτιού και εισήλθε ο διανομεύς του ταχυδρομείου της Άρτης και μου έδωσε ένα γράμμα στα χέρια. Άνοιξα το γράμμα και είδα μέσα την φωτογραφίαν που μου έδωσεν την πρώτην φοράν ο Κύριος, ως και μία παραίτησιν ως Ραββίνου της Κοινότητος που ήμουν. Και πάλιν έμεινα εκστατικός με την φωτογραφίαν των 360 ατόμων.

Εκείνην δε την στιγμήν ηκούσθη μία άγνωστος φωνή μέσα από το σπίτι ήτις μου είπε: « Τόσοι φύγατε και τόσοι γυρίσατε. Είναι καιρός να μη ακούσης κανέναν. Πάρε την οικογένειάν σου και έλα μαζί μου, η αμαρτία των πατέρων σας σας παιδεύει. Μετενόησε και έλα μαζί μου για να σωθής».

Από εκείνην την στιγμήν η πίστις μου εθερμάνθη έτι περισσότερον και ανεκοίνωσα αυτό εις την οικογένειάν μου προτρέποντας αυτήν ίνα μεταβώμεν το συντομώτερον εις τον Μητροπολίτην κ.κ. Σεραφείμ προς κατήχησιν και βάπτισιν.

Εξημερώνοντας όμως επληροφορήθην από κάποιο μου φίλο ότι οι τότε αδελφοί μου Ισραηλίται είχον σχέδιον καταστρώσει ίνα, εάν επήγαινα εις την Συναγωγή των το Σάββατον να με έκαμνον αποσυνάγωγον, ως άλλοι Γραμματείς και Φαρισαίοι επί ημερών Κυρίου.

Πληροφορηθείς λοιπόν τούτο απέφυγον και έτσι την τρίτην ημέραν του Πάσχα μετέβημεν εις την Μητρόπολιν προς κατήχησιν δίδοντες υπόσχεσιν εις τον Σεβασμιώτατον, ότι θα τον ειδοποιήσωμεν 10 ημέρας προ της βαπτίσεώς μας.

Τρίτη εμφάνισις του Κυρίου ημών

Επέρασαν 40 ημέραι από το Πάσχα και ήτο η νύκτα της Αναλήψεως του Κυρίου εις τους ουρανούς, κατά την οποίαν εορτάζεται η Πεντηκοστή των Ισραηλιτών που ημείς ως Ισραηλίται τότε είχαμε συνήθεια να διανυκτερεύωμεν εις διάφορα σπίτια από 20 και πλέον άτομα εις τον καθένα και να μελετώμεν την παράδοσιν του Μωσαϊκού Νόμου εις το Όρος Σινα.

Εκείνην λοιπόν την νύκτα μαζί με την οικογένειάν μου μελετούσαμε ένα βιβλίο που είχε ένα διάλογο του Αγίου Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου με ένα Ραββίνον όνομα Ερβάν, τους οποίους είχεν καλέσει κάποιος βασιλεύς της Αιθιοπίας διά να συζητήσουν περί Χριστου.

Και αφού ο Αρχιραββίνος εζήτησεν 40 ημέρας προθεσμίαν ίνα μελετήση την Αγίαν Γραφήν και μετά να συζητήσουν περί Χριστού και παρουσιασθείς μετά 70 διδασκάλων συνεζήτησαν επί 3 ημερόνυκτα που στο τέλος οι Ισραηλίται είπον, ότι θα επίστευον με την προϋπόθεσιν να εφανερώνετο ο Κύριος και εις αυτούς, όπερ και εγένετο.

Αλλά λόγω της ολιγοπιστίας των Ιουδαίων μόλις εφανερώθη ο Κύριος εις αυτούς διά των θυρών κεκλεισμένων (που κατήλθεν εις νεφέλην εντός του δωματίου) προσηυχήθη ο Αρχιεπίσκοπος και ετυφλώθησαν. Εις την συνέχειαν ως ήσαν τυφλοί ηξίωσεν ο Αρχιεπίσκοπος να βαπτισθούν και πράγματι εβαπτίσθησαν και μετά το βάπτισμα ήνοιξαν τα πραγματικά μάτια της ψυχής των και επίστευσαν απολύτως εις τον Σωτήρα της ανθρωπότητος Χριστόν τόσον αυτοί, όσον και ο Βασιλεύς αυτών και οι αυλικοί του που ήσαν ειδωλολάτραι ως και 1500 περίπου άτομα της πόλεως εκείνης.

Εις την εμφάνισιν του Κυρίου ήμουν μόνος μου ξύπνιος και καθ’ην ώραν εμελετούσα αυτά, ακούω κατά τας 12 (μεσάνυχτα) τρία κτυπήματα εις την οροφήν του σπιτιού μου έντρομος έκλεισα το βιβλίο και επήγα για ύπνο.

Μόλις όμως έπεσα στο κρεβάτι, άκουσα να κτυπά η θύρα του δωματίου και να εισέρχεται μέσα ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, βαστάζοντας εις το χέρι Του ένα κομμάτι βαμβάκι αλειμμένο με λάδι και μ’αυτό με ήλειψε εις το πρόσωπον σταυροειδώς και μου είπε: «Παύλε, Παύλε, από αύριον θα είσαι ιδικός μου. Όποιος παρουσιασθή μη κλονισθής, εγώ θα είμαι μέσα σου». Παραχρήμα δε εξύπνησα και ανέφερα εις την γυναίκα μου το συμβαν και τους είπα να προσέξουν και να μη κλονισθούν ή δελεασθούν από τυχόν προσφερόμενα χρήματα που ίσως θα προσεφέροντο, όσα κι αν ήσαν αυτά, πράγμα που δυστυχώς έγινε την επομένην.

Πράγματι την επομένην ημέραν, πρώτην ημέραν της Πεντηκοστής των Ιουδαίων, μου παρουσιάσθη ολόκληρον το Συμβούλιον της Κοινότητος εις το σπίτι μου κατά τας ένδεκα (11) το πρωί, διά να με μεταπείσουν προσφέροντάς μου υπέρογκα ποσά. Αυτό τούτο έπραξαν και οι καταφθάσαντες εκ Κερκύρας μετέπειτα συγγενείς μου.

Αλλ’εγώ προειδοποιημένος υπό του Κυρίου μου έμεινα ακλόνητος, μαζί με την οικογένειάν μου, εις την μέλλουσαν ορθήν πίστιν, που θα συνεπλήρωνα βαπτιζόμενος εις το όνομα της; τρισυποστάτου Θεότητος, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Και πράγματι την επομένην ειδοποίησα τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Άρτης κ.κ. Σεραφείμ, ίνα βαπτίση ημάς την 8ην Ιουνίου 1952 ημέραν της Πεντηκοστής κατά την Ορθόδοξον Εκκλησίαν. Και ούτω έγινε. Μετά δέκα ημέρας την Ανάληψιν του Κυρίου ημέραν Κυριακήν εορτήν της Πεντηκοστής και ώραν 12ην μεσημβρινήν εγένετο η βάπτισίς μας, εμού και των τριών μελών της οικογένειάς μου ενώπιον του Κλήρου και των Αρχών της πόλεως και πλήθους κόσμου, υπολογιζομένου άνω των 3 χιλιάδων.

Αρχαί ωδίνων…

Από την ιδίαν όμως ημέραν της βαπτίσεώς μας ήρχισαν οι διωγμοί και αι συκοφαντίαι. Αλλ’ο Κύριος, όχι μόνον δεν μας παρέδωσε εις τους διωγμούς και συκοφαντίας των εχθρών μας, αλλά μας παρηκολούθησεν με θαύματα. Έδωσεν εις ημάς τέκνον άρρεν έπειτα από 9 ολόκληρα έτη που είχον περάσει από την τελευταίαν μας θυγατέρα.

Πράγματι, μετά παρέλευσιν τριών ετών από της βαπτίσεώς μας και αφού πολλοί πρώην Ισραηλίται και νυν αδελφοί μας εν Χριστώ, προφανώς άνευ πίστεως διέδιδον, ότι επειδή δήθεν απηρνήθημεν την θρησκείαν των Πατέρων μας, ασπασθέντες τον Χριστιανισμόν η γυνή μου δεν πρόκειται να τεκνοποιήση, και ότι μίαν ημέραν πάλιν θα επιστρέψωμεν εις την εβραϊκήν θρησκείαν, μη γνωρίζοντες προφανώς, ότι η εβραϊκή θρησκεία ήτο πρόδρομος της Χριστιανικής και ότι ο προβιβαζόμενος δεν υποβιβάζεται, τους απέδειξε ο Θεός τούτο διά θαύματος τον

Αύγουστον του 1955.

Επήγαμε οικογενειακώς εις την Κέρκυραν διά να παρακολουθήσωμεν την Λιτανείαν του Αγίου Σπυρίδωνος (11η Αυγούστου), να προσκυνήσωμεν και να παρακαλέσωμεν αυτόν, όπως διά των πρεσβειών του μεσιτεύση εις τον Κύριον και μου δώση τέκνον, και μάλιστα άρρεν διά να το αφιερώσω εις την Εκκλησίαν Του φέροντας το όνομα του Αγίου Σπυρίδωνος, ίνα ούτω καταισχυνθούν οι αντίπαλοί μας. Και ώ του θαύματος, μετά από παρέλευσιν τεσσάρων μηνών, ήτοι τον Δεκέμβριον του 1955, έμεινεν έγγυος η σύζυγός μου και είχαμε την ελπίδαν, ότι θα εγένετο υιός ως το εζητήσαμε.

Το επόμενον έτος, (τον Αύγουστον) επήγα και πάλιν εις την χάριν του μαζί με τα δυο μου κορίτσια και με μια πατριώτισσά μας, Φωτεινή Τριχιά, ίνα διανυκτερεύσωμεν εις την Εκκλησίαν του Αγίου. Την γυναίκα μου δεν την είχα μαζί μου, διότι ήτο 8 μηνών έγγυος. Πηγαίνοντας όμως εις την Εκκλησίαν είδα όλο γυναίκες και εντράπην να διανυκτερεύσω με τις γυναίκες και ανεκάλεσα την υπόσχεσίν μου και επήγα σε μια γνωστή μας για ύπνο.

Το πρωί πηγαίνοντας εις την Εκκλησίαν, μου παρουσιάσθη ο Άγιος Σπυρίδων στο δρόμο και αφού με επλησίασε, έβγαλε από την τσέπη του σακακιού μου ένα περιοδικό της Ζωής, όπου έγραφε ένα άρθρον (διά να συμμορφωθή το γυναικείον φύλον από τα ενδύματα που φορούν), μου την φυσά στο πρόσωπον και μου λέγει: «Γιατί ανεκάλεσες την υπόσχεσίν σου; και ότι εκείνο που μου ζήτησες πέρυσι τον Αύγουστο θα σου το δώσω εις ένα μήνα (μου έλεγε για το παιδί που θα εγεννούσε εις ένα μήνα η γυναίκα μου). Εγώ δε,τον ανεγνώρισα αμέσως και του λέγω: «ήμαρτον και συγχώρεσέ με διότι εντράπην τας γυναίκας με τα ενδύματα που φορούσαν». Και μου απαντά ο Άγιος και μου λέγει ότι: «Η κατάλληλος στιγμή διά να διαλαλήσω το άρθρον που έλεγες με τις πλάτες έξω, εμπρός εις τα άγια Λείψανά μου και προσκυνούν και περιμένουν θαύμα, πράγμα που είναι αδύνατον να το λάβουν με τοιαύτην περιβολήν». Λέγοντάς μου αυτά, ταυτοχρόνως με αφήκεν και άφωνον μέχρι της ώρας που ο Μητροπολίτης εις την Εκκλησίαν κατα την Θείαν Λειτουργίαν εκφωνούσε «Τα σα εκ των Σων». Προχώρησα πάντως προς την Εκκλησίαν άφωνος, και κλαίοντας και φθάνοντας εις την πύλην του Ιερού Ναού του Αγίου Σπυρίδωνος,εζήτησα από τον σκοπόν χαρτί και μολύβι και του έγραψα όλα όσα μου εσυνέβησαν.

Εις την συνέχεια, πράγματι ήλθεν ο Μητροπολίτης Κερκύρας κ.κ. Μεθόδιος και έγινε η Θεία Λειτουργία και όταν έφθασεν στα «Σα εκ των Σων» έφυγα από τον αριστερόν ψάλτην, όπου ευρισκόμην, και ήλθα και έπεσα εμπρός στο Άγιον Λείψανον του Αγίου που ευρίσκετο έξω του Ναού, εις την πύλην του Αργαγγέλου Γαβριήλ, έξωθεν του Τάφου του. Και πράγματι, μόλις ετελείωσε ο Μητροπολίτης την εκφώνησιν «Τα Σα εκ των Σων» και έφθασεν εις το «εξαιρέτως της Παναγίας» εσηκώθηκα αμέσως όρθιος και τότε εζήτησα άδεια από τον Μητροπολίτην διά να μιλήσω σχετικώς με τα όσα μου συνέβησαν και σχετικώς με την αμφίεσιν του γυναικείου φύλου.

Εις την συνέχεια και δη την 7ην Σεπτεμβρίου 1956, έτεκεν η σύζυγός μου άρρεν (εις πείσμα και αποστόμωσιν των πατριωτών μου,οίτινες,ως προείπον,επίστευον και πιστεύουν,ότι όταν τις αρνηθή την θρησκείαν του,εις τιμωρίαν δεν τεκνοποιεί) και κατά την εορτήν του Αγίου Σπυρίδωνος(12ην Δεκεμβρίου 1959) εβαπτίσαμεν αυτό και του εδώσαμε το όνομα του Αγίου Σπυρίδωνος,το οποίον πλέον έχομεν αφιερώσει εις τον Θεόν και τον προορίζομεν για ιερέα,με την βοήθειαν του Κυρίου.

Ούτω πως έγινε η βάπτισίς μας και η πίστις μας εις τον Μεσσίαν Χριστόν και ευχόμεθα, όπως φωτίση όλους ο Κύριος, ως εφώτισεν τους δώδεκα Μαθητάς Του και Αποστόλους κατά την ημέραν της Πεντηκοστής διά της καθόδου του Αγίου Πνεύματος, και οι μεν να επιστρέψουν εις Χριστόν και βαπτισθούν εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν την αιώνιον,οι δε να προχωρήσουν κηρύττοντες τας αληθείας του Ευαγγελίου και επιστρέψουν και άλλοι, και ούτω όλοι μαζί ηνωμένοι εν τη φρικτή Δευτέρα ελεύσει Του το : «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου» (Ματθ. ΚΕ” 34), την οποίαν εύχομαι, μαζί με την οικογένειάν μου, εις αλλήλους και εις πάντας. Αμήν

Πηγή:

Εκδόσεις

ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΙΔΡΥΜΑ «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ»

http://www.apostolosvarnavas.gr

<>

«Ὁ Pyotr Mamonov (1951-2021) ὑπῆρξε ἕνας διάσημος Ρῶσος ἠθοποιός. Ταυτόχρονα, ἦταν εἰκόνα τοῦ ρωσικοῦ rock μέσα ἀπ᾽ τήν πορεία: ἀλκοόλ, ναρκωτικά, ἀκολασία. Γι᾽ αὐτό, τούς συγκλόνισε ὄλους ἡ στροφή του στήν Ὀρθόδοξη Πίστι. Μάλιστα ἐπρόκειτο γιά βαθειά ἀλλαγή μέ δυναμική μετάνοια, πού τήν συναντοῦμε στούς Ἁγίους!

Ἰδού μερικά ἀποσπάσματα ἀπ᾽ τά καταγγραμμένα κείμενά του, μετά τήν μεταστροφή του.

“Ὁ Κύριος γιά μένα εἶναι μιά συνεχής χωρά τῆς παρουσίας Του. Θέλω νά ζῶ ἔτσι. Νιώθω ἔτσι πολύ καλά, σταθερά, γερά, δυνατά... Καί ὅταν εἶμαι ἐν ἀμαρτίᾳ, ἀμέσως νιώθω πώς εἶμαι μόνος καί πώς αὐτή ἡ μέρα πέρασε λαθραία. Εἶναι πολύ ἁπλό: μέ τό Θεό ἡ ζωή, χωρίς τό Θεό ὁ θάνατος”.

“Ὁ δρόμος τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἴδιος: ὅλοι θά φύγουμε ἀπ᾽ τή ζωή. Χτές ἐγώ, ὁ εἰκοσάχρονος, ἔτρεχα στήν ὁδό Gorky, καί νά, αὔριο εἶναι νά πεθάνω. Χωρίς ἀλληγορίες. Φοβᾶμαι; Φοβᾶμαι. Ἀφοῦ εἶναι κάτι πρωτόγνωρο. Ἀλλά καί ἐνδιαφέρον! Ἐκεῖ εἶναι ὁ Κύριος, ἡ Αἰωνιότητα. Δέν εἶμαι ἕτοιμος. 

—Μόνο νά προλάβω! Μόνο νά προλάβω νά ἑτοιμαστῶ! —ἀναφωνοῦσε περιμένοντας τήν Κρίσι”.

“Δέν πρέπει νά ξεγελιόμαστε ὅτι μετά τό θάνατο, ἀπό μᾶς θά μείνη μόνο τό χῶμα. Ὅλοι οἱ μεγάλοι ἐπιστήμονες εἶναι πιστοί. Ὅλοι οἱ γνωστοί μου γιατροί πού ἔχουν νά κάνουν μέ τή ζωή καί τό θάνατο πιστεύουν. Ἔχουν ὑπάρξει χιλιάδες μαρτυρίες μέ κλινικά νεκρούς πού ἀποδεικνύουν ὅτι δέν ὑπάρχει τέλος. Ὁ Einstein δέν εἶχε ἀμφιβολίες σχετικά μέ τήν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ, τό ἴδιο καί ὁ Pushkin καί ὁ Lomonosov καί ὁ Mendeleev. Ἀλλά κάποια Ἑλενίτσα δεκαεφτά ἐτῶν δηλώνει: ‘Ἀμφιβάλλω ἄν ὑπάρχη ὁ Θεός σας... ̓.

Διάβαζε πρῶτα, μελέτα τό ζήτημα, καί τότε νά μιλᾶς. Ἀλλιῶς, εἶναι ὅπως στό μετρό, ὄπου μπαίνεις καί βλέπεις τό διάγραμμα τῆς διαδρομῆς: ἕνα κύκλο μέ κάποιες πολύχρωμες τελεῖες. Κουνᾶς ἀπορριπτικά τό χέρι καί λές: ‘Τίποτε, βλακεῖες! Θά πάω μόνος μου ̓. Ἔτσι, ὅμως, θά κυκλοφορῆς ὅλη σου τή ζωή πάνω σέ μιά γραμμή”.

“Ἡ ἁμαρτία, ἀκόμα καί μικρή, ἀφήνει στήν ψυχή ἀγιάτρευτη πληγή. Σάν νά φαίνεται ὅτι ὅλα εἶναι καλά: δέν πίνεις, δέν καπνίζεις, ἀλλά οὔτως ἤ ἄλλως, σηκώνεσαι τό πρωΐ καί ἔχεις θλίψι. Γιά ποιό πράγμα; Ἀφοῦ δέν ὑπάρχει κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ σου πού νά μήν ἔχει πληγές. Τίποτε δέν ἄφησες γιά τόν ἑαυτό σου. Μέ τί νά ζῆς; Μέ τί νά ἀγαπᾶς; Μόνο οὐλές. Καί νιώθεις πολύ φόβο καί κάπως σάν ἀπορία: μέ τά δικά μου χέρια τά ἔκανα ὅλα;”.

“Ὅταν θά πεθαίνω, δέν χρειάζονται οὔτε δρύινα φέρετρα οὔτε λουλούδια. Νά προσεύχεστε, παιδιά, γιά μένα, πέρασα διάφορα στή ζωή μου!”»(ΛΝ, 2).

https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com

<>

Μάρτιος 2017: Η μεταστροφή του νεοφώτιστου Φινλανδού Ραφαήλ (πρώην Ιούστος) από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία

Ένας εικοσαετής νέος από την Φιλανδία επισκέφθηκε τελευταίως –κατά την περιόδον του Πεντηκοσταρίου– το Άγιον Όρος, ο οποίος μας διηγήθηκε την ζωή του και πως ο Θεός τον οδήγησε να γνωρίσει την Ορθοδοξία.

Η καταγωγή του

Ο Ιούστος (αυτό ήταν το προτεσταντικό όνομά του) γεννήθηκε το έτος 1997 στην πόλη Χαμ Ελνίνα της Φιλανδίας.

Οι γονείς του, πατέρας Σάμι και μητέρα Χέινι, είναι πολύτεκνοι. Εκτός από τον Ιούστο, έχουν ακόμη 7 παιδιά: τον Ιωανάθαν, τον Ιωακείμ (που παντρεύτηκε την Σωσάννα), το Κασμίρ, τον Ιωάννη, τον Έρασμο, την Σάρα-Λίνα και την Βερονίκη – 6 αγόρια και 2 κορίτσια.

Όταν πριν 8 χρόνια, η Προτεσταντική «Εκκλησία» (παρασυναγωγή) της Φιλλανδίας αποδέχτηκε και ανεγνώρισε τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, να παντρεύονται άνδρες με άνδρες και γυναίκες με γυναίκες, ως και να χειροτονούνται γυναίκες επισκοπίνες και ιέρειες, δεν ξαναπήγε η μητέρα του η Χέινι στις συνάξεις τους. Αλλά προσευχόταν με τον τρόπο της, ότι γνώριζε, στο σπίτι της.

Ο πατέρας του, ο Σάμι, ήταν ιεροκήρυκας (πάστορας) των Προτεσταντών. Επειδή όμως αρνήθηκε τότε, πριν 8 χρόνια, να κηρύττει τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και την χειροτονία των γυναικών την απέρριψε, απελύθη και εξεδιώχθη από την θέση του ιεροκήρυκος.

Οι πρώτοι σπινθήρες της ευσεβείας

Από τότε έμεναν στο σπίτι τους και προσεύχονταν με τον τρόπο τους στον Χριστό. Κάποια μέρα επισκέφθηκε η μητέρα του μία γνωστή της οικογένεια Ρώσσων Ορθοδόξων Χριστιανών. Φεύγοντας από την επίσκεψη αυτή, η Ρωσσική οικογένεια τους χάρισε μία μικρή εικονίτσα του Αγίου Γεωργίου.

Ο έφηβος τότε Ιούστος έμαθε για το Μαρτύριο και τα θαύματα του Αγίου Γεωργίου. Από τότε είχε για τον Άγιο ευλάβεια και μάλιστα, όπως είπε, του έκανε και τρία θαύματα. Ο Ιούστος δεκαεπταετής ακόμα διψούσε να γνωρίσει και ναμάθει για τον Χριστό, την Παναγία Μητέρα του, για τους Αγίους και για την σωτηρία του ανθρώπου. Οι φίλοι του που μιλούσε μαζί τους, δεν έδειχναν ενδιαφέρον ούτε τούς απασχολούσαν τα της ευσεβείας και σωτηρίας, αλλά τα πρόσκαιρα, τα υλικά, τα φθαρτά και τα μάταια.

Συνομιλούσε τακτικά για τα θεία με την μητέρα του και η μητέρα του πονούσε ψυχικά και πνευματικά το παιδί της και θέλοντας να το βοηθήση του είπε: «Προσεύχου παιδί μου στον Χριστό, τον Σωτήρα του Κόσμου, να σε οδηγήσει εκεί που είναι η αληθινή Εκκλησία και θα προσεύχομαι και εγώ για σένα γι᾿ αυτό τον σκοπό». Έτσι και έκαμε, προσευχόταν για το παιδί της να γνωρίση την αλήθεια, όπου και αν βρίσκεται.

Γνωρίζει την Ορθοδοξία

Επί 2-3 χρόνια προσευχόταν η μητέρα του για το παιδί της να γνωρίσει την αληθινή πίστη και Εκκλησία και να μπορέσει να σώσει την ψυχή του. Του ήρθε λοιπόν μία διακαής επιθυμία να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους και να προσκυνήσει. Έτσι ταξίδεψε στο Ισραήλ. Την πρώτη νύκτα διανυκτέρευσε σε ξενοδοχείο της Ιερουσαλήμ. Εκεί συναντήθηκε με κάποιο Ρουμάνο Μοναχό του Αγίου Όρους. Ο Μοναχός του είπε, ότι θα επισκεφθεί την Λαύρα του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου και αν θέλει να πάνε μαζί. Ο Ιούστος με χαρά δέχτηκε την πρόταση και ταξίδευσαν μαζί στην Ιερά Λαύρα του Αγίου Σάββα. Την άλλη μέρα ο Ρουμάνος Μοναχός ανεχώρησε, ο δε Ιούστος παρέμεινε στην Μονή επί 2 σχεδόν μήνες. Μάλιστα το δωμάτιο που του δώσανε και διέμενε όλως «τυχαίως», βρισκόταν κάτω από το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου. Εκεί του έγινε Κατήχηση και την Μεγάλη Πέμπτη (31 Μαρτίου 2017), βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός και μυρώθηκε, λαβών το όνομα Ραφαήλ. Όλος χαρά και πνευματική αγαλλίαση, μετά το Πάσχα αρκετές μέρες, ανεχώρησε από τους Αγίους Τόπους και ήρθε στο Άγιον Όρος, να δεί και να ζήσει και εδώ το «λαμπρό πανηγύρι της Χάριτος».

Πνευματικές αναζητήσεις

Στο Άγιον Όρος, επισκέφθηκε πολλές Μονές, Σκήτες και Κελλιά και προσκύνησε με πολλή ευλάβεια θαυματουργές Εικόνες της Παναγίας και άλλων Αγίων και άγια και σεπτά Λείψανα διαφόρων Αγίων της Εκκλησίας μας. Σε όποια Θεία Λειτουργία παρευρεθεί, όταν είναι έτοιμος μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων μετ᾿ ευλαβείας πολλής. Η χάρις του Θεού αντανακλάται στο πρόσωπό του. Επισκέφθηκε και την Ιερά Σκήτη του Αγίου Ανδρέου (το Σαράι) και εκεί συνάντησε τον συμπατριώτη του Ιερομόναχο Ιωσήφ (Φινλανδό) και έμαθε απ᾿ αυτόν, ότι γίνονται προσπάθειες τελευταίως από τον Δικαίο της Σκήτης Ιερομόναχο Εφραίμ, ίδρυσης και σύστασης ανδρώας Μονής στην Φινλανδία, πράγμα το οποίο χαροποίησε τα μέγιστα τον νεοφώτιστο Ραφαήλ. Και μάλιστα πληροφορήθηκε, ότι τις μέρες που επισκέφθηκε την Σκήτη ο Ραφαήλ, ο Δικαίος πατήρ Εφραίμ, βρισκόταν για τον σκοπό αυτό στην πατρίδα του Φιλλανδία. Και ότι η περιοχή που πρόκειται να ιδρυθεί η Μονή, δεν είναι πολύ μακριά από την πόλη όπου γεννήθηκε.

Δεν έχει πόθο καθόλου για γάμο, όπως μας είπε, φοβούμενος μήπως η γυναίκα σύζυγος, τον αποπροσανατολίσει από την πίστη και την αγάπη του προς τα θεία, αλλά και τα τέκνα που τυχόν αποκτήσουν, τα πάρει, τα ελκύσει η αποστατημένη κοινωνία και η άθεος «Νέα Εποχή» και τα καταστρέψει. Η επιθυμία του και ο μεγάλος πόθος του, είναι η εκτέλεση των εντολών του Θεού, η επιδίωξη των αρετών και η μάθηση των Βίων και παραγγελμάτων των Αγίων Πατέρων. Και το κυριότερο η μεγάλη φροντίδα για την σωτηρία της ψυχής του. Επισκεφθείς και τον περίφημο μεγάλο πνευματικό παπα-Ευθύμιο στην Καψάλα, του είπε για τους γονείς του, ότι θα βαπτισθούν και αυτοί Ορθόδοξοι, διότι δεν αποδέχθησαν το κακό, το ασεβές και το ανίερον.

Από την Εφημερ. «Ορθόδοξος Τύπος», αριθμ. φύλλου 2179/15.9.2017, σελ. 1 και 5. Του Αγιορείτου Μοναχού Βλασίου.

http://omothimadon.gr/?p=44798

<>

Η μεταστροφή του Νίκου Λ. από τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”, τον αθεϊσμό και τον Ινδουϊσμό στην Ορθοδοξία

Είμαι ο Νίκος Λ. Γεννήθηκα μέσα σε μια πενταμελή οικογένεια “Μαρτύρων του Ιεχωβά” (μόνο ο πατέρας μου δεν ήταν “Μάρτυρας του Ιεχωβά” και ο οποίος έκανε το καλό να με βαπτίσει Ορθόδοξο), και γαλουχήθηκα με αυτή την πίστη, αφού ο πατέρας μου κατά τα άλλα ήταν αδιάφορος περί πίστεως. Δύο χρονών ήξερα τα ονόματα των Βιβλίων της Αγίας Γραφής απ᾽ έξω. Αιτία η θεία μου η οποία μου διάβαζε ιστορίες από την Βίβλο και τα βιβλία και περιοδικά της οργάνωσης.

Βίωσα όμως σαν παιδί δύο αρνητικές καταστάσεις η μία κυρίως στο σχολείο από τα “δήθεν” Ορθόδοξα Ελληνόπουλα που με έδειχναν με το δάχτυλο “να το Γιαχωβάκι” και η άλλη από την καταπίεση λόγω των κανόνων της οργάνωσης. Το κυριότερο και εκείνο που με έκανε να χάσω αυτήν την πίστη ήταν ένα κενό και η απουσία αγάπης που ένιωθα μέσα στην οικογένεια και μέσα στην οργάνωση. Έτσι γύρω στα 15 μου, έκανα την επανάστασή μου και έφυγα από τους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”.

Κατέληξα άθεος, γιατί τον θεό που μου είχαν γνωρίσει τον “Ιεχωβά” αυτόν τον απόμακρο αυστηρό θεό δεν μπορούσα πια να τον πιστεύω και δεν ήξερα και κανέναν άλλον καλύτερο.

Έκτοτε έκανα την ζωή μου που λένε, είχα ξεκινήσει ήδη το κάπνισμα, διασκέδαση, ποτάκια και σχέσεις ό,τι μου απαγόρευε δηλαδή η οργάνωση των “Μαρτύρων των Ιεχωβά”.

Παρόλη αυτή την άσωτη ζωή, μέσα μου υπήρχε μια αγωνία, ένας πόθος να μάθω την αλήθεια, από πού ήρθα και γιατί και που πηγαίνω. Διάβαζα και ερευνούσα ότι μυστικιστικό έπεφτε στα χέρια μου. Έτσι προσελκύστηκα από έναν Ινδουιστικό όμιλο που έλεγε πως κατείχε τα μυστικά για τους αναζητητές της αλήθειας. Ήμουν ήδη στα 26 μου. Αλλά τίποτε δεν με γέμιζε.

Μετά από 3 χρόνια περίπου, ένα μεσημέρι ενώ είχα απελπιστεί απ όλα παρακάλεσα το Χριστό, έπεσα στα γόνατα και προσευχήθηκα, και του είπα αν υπάρχεις κάνε κάτι. Τότε συνέβη κάτι συγκλονιστικό, επί τρεις ημέρες προσευχόμουν ζώντας μέσα σε μια παραδείσια χαρά. Τότε βεβαιώθηκα ότι υπάρχεις! Και ότι Είσαι χαρά! Χριστέ ο Θεός ημών.

Σε παρακάλεσα να μου στείλεις κάποιον να με διδάξει. Έτσι ύστερα από μια σειρά γεγονότων που εγώ χαρακτηρίζω μικρά θαύματα, εμφανίστηκε στη ζωή μου ο Αλέξανδρος, Ορθόδοξος Θεολόγος που με αγάπησε, με κατήχησε, με δίδαξε την ζωή της Ορθοδοξίας και το κάνει μέχρι σήμερα.

https://theologiakaialla.blogspot.gr/2018/01/blog-post_16.html

<>

Η μεταστροφή της Προτεσταντικής "Ευαγγελικής" ιεραποστολικής οργάνωσης "Cambridge Crusade" στην Ορθοδοξία

Ἀναφέρει ὁ  Αμερικανός Αγιορείτης Ιερομόναχος π. Αλέξιος Καρακαλληνός (πρώην Μεθοδιστής):

Οι δοκιμασίες, οι θλίψεις και οι πειρασμοί, που φέρνουν πόνο στην καρδιά, είναι μεταξύ των μεγαλυτέρων ευεργεσιών του Θεού, επειδή δημιουργούν τις κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε να λάβει χώρα ένας προβληματισμός, μια αναθεώρηση των θέσεων και, ενδεχομένως, μια στροφή προς την Ορθοδοξία.

Για τους πρώην Ευαγγελικούς Προτεστάντες, οι οποίοι ενεπλάκησαν στην ιεραποστολική οργάνωση «Cambridge Crusade», η αποτυχία τους να προσηλυτίσουν σταθερά ανθρώπους στην πίστη του Χριστού, τους έκανε να αναρωτηθούν για την αξία της υπάρξεως αυτής της οργανώσεως, πράγμα που τους οδήγησε στην αναζήτηση της Εκκλησίας της Καινής Διαθήκης, μια αναζήτηση η οποία έληξε το 1987 με την είσοδό τους στην Ορθοδοξία.

Πηγή:

https://www.impantokratoros.gr/alexios-karakallhnos-metastrofh.el.aspx

Ι. ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ

<>

Shelley Hatfield, ΗΠΑ: Η μεταστροφή μιας Επισκοπελιανής Κοινότητας του Kansas των ΗΠΑ στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Η εικόνα! Αγνοούσα τη σιωπηλή της επίδραση, που ενεργούσε μέσα μας, χωρίς εμείς να το γνωρίζουμε.  Σιωπηλά αλλά σταθερά, όπου κι αν πηγαίναμε. Oι εικόνες που συνέλεγα ως όμορφα δείγματα θρησκευτικής τέχνης ήταν οι μάρτυρες του ταξιδιού μας απ’ το σκοτάδι στο φως που είναι η Ορθοδοξία.

Ήταν για μένα μια αισθητική απόλαυση· αντικείμενα που κάθε καλό πρεσβυτέριο πρέπει να κατέχει.  Η θητεία μου στην ιστορία της τέχνης μού είχε διδάξει ότι οι εικόνες είναι «επίπεδοι, πρωτόγονοι προάγγελοι της Αναγέννησης –κατά την περίοδο της οποίας η Τέχνη δόξασε τον Άνθρωπο.»  Δεν είναι παράξενο που η αληθινή φύση και το νόημά τους ήταν άγνωστα σ’ εμένα.  Ακριβώς όμως λόγω αυτής της φύσεως, επιδρούσαν πάνω μας και μας περίμεναν υπομονετικά.

Ο σύζυγός μου, ο πατήρ Τσαντ, κι εγώ είμαστε γνωστοί ως  «Αγγλο-Καθολικοί», υπέρμαχοι της Αγγλικανικής Εκκλησίας, όπως αυτή ορίζεται από το Κίνημα της Οξφόρδης.  (Αυτό το Κίνημα άρχισε στην Αγγλία το 1833 από λογίους και θεολόγους, οι οποίοι σκοπό είχαν να αφυπνίσουν την Αγγλικανική Κοινότητα ως προς το δόγμα, τη λατρεία και την πνευματική ζωή της Εκκλησίας πριν από το Μεγάλο Σχίσμα του 1054.)  Όλα ακτινοβολούσαν μια λαμπρή μεγαλοπρέπεια, γεμάτη από ευωδιές, καμπάνες και μια περίτεχνα χορογραφημένη τελετουργία.  Κάθε Κυριακή είχε τη δική της υπερπαραγωγή, ένα σόου επί σκηνής, για να συγκινήσει και να εμπνεύσει τις μάζες.  Διόλου παράξενο που το εκκλησίασμα σχολίαζε περισσότερο την ευχάριστη μουσική παρά το περιεχόμενο της ομιλίας ή των αναγνωσμάτων.  Αυτό δεν κατάφερνε να με ικανοποιήσει και αναζητούσα πάντα μια βαθύτερη έκφραση της πίστεως.  Ως μαέστρος της χορωδίας, ένιωθα ότι οι μεγάλες παραγωγές, αντί να με γεμίζουν, μάλλον μου άφηναν ένα βαθύ κενό.

Σκεπτόμουν ωστόσο, ότι, αν τα κάναμε όλα σωστά και με τάξη, αν παραμέναμε πιστοί, με κάποιο τρόπο θα αναβίωνε η δόξα του Αγγλικανισμού.  Καθήκον μας ήταν να πολεμούμε τις αιρέσεις (όπως η άρνηση της εκ Παρθένου γεννήσεως και της Αναστάσεως, και η απόρριψη των δογμάτων της πίστεως) που έκαναν θραύση στην Επισκοπελιανή Εκκλησία, και να υπερασπιστούμε την Αγγλικανική κληρονομιά μας.  Ο κόσμος περίμενε από μάς.

Από τη στιγμή που ο σύζυγός μου χειροτονήθηκε ιερέας της Επισκοπελιανής Εκκλησίας, άρχισε να κηρύττει εναντίον των λανθασμένων δογμάτων που αργά αλλά αδυσώπητα κατέστρεφαν τα θεμέλια της Καθολικής και Αποστολικής Πίστης μέσα στην Εκκλησία.  Ως ιεραπόστολοι στη Νότια Αφρική, είμασταν επιθετικοί Αγγλο-Καθολικοί επαναστάτες. Αφυπνίζοντας πολλούς από εκείνους που είχαν θάψει το κεφάλι τους μέσα στην άμμο της σιωπηλής παραίτησης.

Δεν χρειάζεται καν να πω ότι είχαμε γίνει η μάστιγα της φιλελεύθερης Προτεσταντικής πτέρυγας της εκκλησίας που ήθελε να ξαναγράψει την Αγία Γραφή και να απορρίψει την Παράδοσή μας.  Ως σύζυγος του πάστορα δεχόμουν συνεχώς επιθέσεις.  Με ονόμαζαν «spouse mouse», απλώς και μόνο επειδή είχα την ίδια άποψη με τον σύζυγό μου στο θέμα της χειροτονίας των γυναικών.  Ασπαζόμουν τις παραδοσιακές οικογενειακές αξίες και ένιωθα την αξία της πνευματικής ζωής, άρα είχα προδώσει το φύλο μου.

Παρατηρούσαμε τόσους και τόσους καλούς και αγίους επισκόπους, ιερείς και διακόνους να συνθλίβονται κάτω από μια πίεση που άλλους έστελνε πρόωρα στον τάφο και άλλους τους οδηγούσε να ασπαστούν αιρέσεις που δεν μπορούσαν άλλο να πολεμούν.  Αν και αποθαρρυμένοι, μέναμε αφοσιωμένοι στην στέρεη πεποίθησή μας ότι το δικό μας καθήκον ήταν να μείνουμε με το μέρος του λαού και να δώσουμε τη μάχη.

Θυμάμαι πόσο θύμωνα μ’ εκείνους πού είχαν ήδη προσχωρήσει στην Ορθοδοξία.  Πώς μπορούσαν να μας αφήνουν να παλεύουμε μόνοι;  Δεν μπορούσα να το αντιληφθώ τότε, αλλά αυτοί απλώς είχαν έρθει στα συγκαλά τους νωρίτερα.  Ήξεραν πως δεν απόμενε τίποτε να σώσουν και τίποτε για να αγωνιστούν.  Το ήξερα, στα βάθη της καρδιάς μου, αλλά για ένα διάστημα τους ζήλευα πολύ και η πικρία μου ήταν μεγάλη για να το παραδεχθώ.  Και όμως, οι εικόνες παρέμεναν ως σιωπηλοί μάρτυρες της Αλήθειας που επρόκειτο να βρούμε.

Ενδιαφέρθηκα για την αγιογραφία, όταν, στα σαράντα μου, πέρασα μια κρίση μέσης ηλικίας.  Επί χρόνια ήμουν η απρόθυμη μουσικός, που διηύθυνε χορωδίες και έπαιζε εκκλησιαστικό όργανο και πιάνο, τελικά όμως παραδέχτηκα ότι η καρδιά μου δεν αναπαυόταν σ’ αυτά.  Ο Θεός με καλούσε σ’ ένα νέο καλλιτεχνικό χώρο και, με δισταγμό αλλά ταυτόχρονα και θέρμη, είπα το «ναι».

Όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, άκουγα πάντα μια μικρή φωνή μέσα μου, που με ενθάρρυνε να σχεδιάζω, να ζωγραφίζω, να δημιουργώ.  Το πάθος μου θα γινόταν η τέχνη, όχι η μουσική.  Στα σαράντα μου χρόνια, χωρίς τυπική καλλιτεχνική εκπαίδευση, σχεδόν παρορμητικά, πήρα την απόφαση και γράφτηκα σ’ ένα διετές πρόγραμμα Γραφιστικής.  Έχω την ευλογία να έχω ένα σύζυγο με το σπάνιο χάρισμα να βλέπει τις δυνατότητες των άλλων και, με την πλήρη υποστήριξή του, ξεκίνησα τη ζωή της σπουδάστριας με πλήρες ωράριο.

Τη δεύτερη χρονιά των σπουδών μου, έτυχε να διαβάσω ένα άρθρο γραμμένο από έναν Αγγλικανό μοναχό, ο οποίος περιέγραφε την εμπειρία του σε μια Ορθόδοξη κατασκήνωση στην Πενσυλβάνια, με την ονομασία «Αντιοχειανό Χωριό».  Είχε πάει εκεί για να σπουδάσει την τέχνη της εικονογραφίας στην Ακαδημία Ιερών Τεχνών Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.  Το άρθρο του μου προκάλεσε ένα τέτοιο ενδιαφέρον που δεν μπορούσα να σκεφθώ τίποτε άλλο.  Έγραψα στον μοναχό και του ζήτησα περισσότερες πληροφορίες.  Τελικά, με τη βοήθεια κάποιων γενναιόδωρων ενοριτών βρέθηκα στην Πενσυλβάνια.

Δέος ανάμικτο με θαυμασμό με κατέλαβε από την ομορφιά των πρωινών και βραδινών Ακολουθιών που παρακολούθησα στο Χωριό.  Και βέβαια, στη διάρκεια της θείας λατρείας έμαθα τελικά το αληθινό νόημα των εικόνων.  Δεν είναι οι επίπεδες, δισδιάστατες, άψυχες ζωγραφιές, που φιλοτέχνησαν αγράμματοι αφελείς, όπως είχα διδαχθεί στο Κολλέγιο στα μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης.  Είναι παράθυρα στον ουρανό που μας εμπνέουν και μας εξυψώνουν και μας οδηγούν σε μια βαθύτερη επικοινωνία με τον Θεό. Ο ορισμός του Πάβελ Φλορένσκυ με εκφράζει περισσότερο απ’ όλους: «Η εικόνα υπάρχει ως η ορατή εκδήλωση της μεταφυσικής ουσίας αυτού που απεικονίζει.»  Μοιάζει με γλωσσοδέτη, αλλά σημαίνει ότι οι εικόνες μάς βοηθούν με το να αποδίδουν οπτικά τις πνευματικές πραγματικότητες που γνωρίζουμε.

Πάντα αισθανόμουν μια ακαθόριστη οικειότητα με τον απόστολο Πέτρο.  Βάδιζα με κόπο και πίστη και στο τέλος άναβε κάποιο φως.  Από την άλλη, τον άνδρα μου άγγιζαν οι Παύλειες εμπειρίες της βροντής και των οραμάτων.  Κατά την παραμονή μου στο Αντιοχειανό Χωριό, κάτι βαθύ και ανεξήγητο συνέβαινε, κάτι που σχεδόν ανταγωνιζόταν τις βροντές του π. Τσαντ.  Κάθε πρωί, έκανα ένα γύρο της κατασκήνωσης, προσευχόμενη με το ροζάριό μου (ναι, το ροζάριο το χρησιμοποιούν και κάποιοι μη καθολικοί).  Και κάθε πρωί σταματούσα στο ναό της Αγίας Θέκλας.  Δεν ήξερα τίποτε γι’ αυτήν, ένιωθα όμως ότι έπρεπε να ζητήσω τη μεσιτεία της.  Αργότερα έμαθα ότι η αγία Θέκλα, η Πρωτομάρτυς, ήταν μαθήτρια του αποστόλου Παύλου και η πρώτη γυναίκα μάρτυς της εκκλησίας.  Τι πιο φυσικό λοιπόν, όταν δέχθηκα το Άγιο Χρίσμα, να πάρω το όνομα Θέκλα.

Από πολύ νωρίς στο Αντιοχειανό Χωριό –και καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μου- ένιωσα τα πρώτα σκιρτήματα του πόθου να μάθω περισσότερα για την Ορθοδοξία.  Να ήταν άραγε αυτή η απαρασάλευτη Αλήθεια που τόσα χρόνια αναζητούσα ή απλώς μια σύντομη στιγμή έμπνευσης σ’ έναν ιερό και όμορφο χώρο;  με τον καιρό  άρχισα να υποψιάζομαι μάλλον το πρώτο!

Η πνευματική και συναισθηματική αλλαγή που γεύθηκα, έγιναν αμέσως φανερές μόλις γύρισα στο σπίτι και δεν εξέπληξαν μόνο εμένα, αλλά κυρίως τους γιούς και τον σύζυγό μου!  Είχα βρει μια απερίγραπτη σχεδόν ανάπαυση, μια ζεστασιά που φώλιαζε στα κατάβαθα της καρδιάς μου και έβρισκε σιγά σιγά το δρόμο προς την επιφάνεια.  Στην αγιογραφία είναι το εσωτερικό Φως αυτό που καταλάμπει από μέσα το εικονιζόμενο πρόσωπο, όχι η αντανάκλαση ενός φωτός που προέρχεται από εξωτερική πηγή.

Τις επόμενες εβδομάδες προσπάθησα να κρατηθώ μέσα στο θαύμα, το ένιωθα όμως να θαμπώνει όλο και περισσότερο μέσα στο νου μου, καθώς μπήκα πάλι στον αγώνα της επιβίωσης από τις καθημερινές μάχες που μαίνονταν στην καρδιά της Επισκοπελιανής εκκλησίας.  Νοσταλγώντας να ξαναζήσω όσα ένιωσα στο ταξίδι μου, ξεφύλλισα μια μέρα τις σελίδες του τηλεφωνικού καταλόγου και βρήκα το τηλέφωνο του ορθόδοξου Καθεδρικού ναού του Αγίου Γεωργίου στη Wichita του Kansas των ΗΠΑ.  Aπάντησε η ευγενική φωνή του πατρός Βασιλείου.  Τον ρώτησα αν μπορούσαμε να κατεβούμε και να δούμε την εκκλησία και κανονίσαμε μια συνάντηση η οποία επρόκειτο να αλλάξει για πάντα τη ζωή μας.

Εκείνη η συνάντηση ήταν από μόνη της ένα θαύμα.  Όχι μόνο δημιουργήθηκε αμέσως ένας σύνδεσμος με τον πατέρα Βασίλειο (τώρα επίσκοπο Βασίλειο), αλλά άναψε μέσα μας και μια μικρή ορθόδοξη φλόγα.  Ο Σην, ο μικρότερος γιός μας κι εγώ, κατεβαίναμε στον άγιο Γεώργιο για τις Ακολουθίες, στις σπάνιες ευκαιρίες που μπορούσα να το σκάσω, και θυμάμαι πόσο έκλαψα όταν ανακάλυψα ότι αυτή είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, την οποία αναζητούσαν αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να βρουν οι πατέρες μας από το Κίνημα της Οξφόρδης.

Έκλαιγα από λύπη γιατί ήξερα ότι εμείς, ως οικογένεια του πρωτοπρεσβύτερου του Επισκοπελιανού Καθεδρικού Ναού, δεν μπορούσαμε να ελπίζουμε ότι θα  πάρουμε ποτέ μέρος σ’ αυτήν.  Το να αφήσουμε την Επισκοπελιανή εκκλησία σήμαινε ότι θα αποξενωθούμε, θα απορριφθούμε μια για πάντα από τους ενορίτες μας, θα χάσουμε τη σύνταξή μας, την υγειονομική μας κάλυψη και τον μισθό.  Θα άνοιγε ένας ολόκληρος κύκλος συνταρακτικών εμπειριών, που δεν είχα το κουράγιο ούτε να τις σκέπτομαι.  Όταν έμπαινα στον άγιο Γεώργιο, ένιωθα σαν το παιδάκι που στέκεται έξω από ένα μαγαζί με ζαχαρωτά, βλέπει μέσα, λαχταράει αλλά ξέρει ότι οι τσέπες του είναι άδειες.  Πόσο λίγη ήταν η πίστη μου!

Κρατούσαμε για τον εαυτό μας τη λαχτάρα μας να γίνουμε Ορθόδοξοι, παρ’ ότι ο π. Τσαντ ήταν πάντα απροκάλυπτα θετικός για την Ορθοδοξία και τη θεολογία της.  Με τον καιρό, οι εντάσεις και οι διαιρέσεις γίνονταν όλο και βαθύτερες.  Οι δυσαρεστημένοι ενορίτες έκαναν μυστικές συναντήσεις σε μια προσπάθεια να φιμώσουν τον «τρελό πρωτοπρεσβύτερο».  Με μια ανόσια συμμαχία με τον τοπικό επίσκοπο, ξεσηκώθηκαν να διώξουν τον π. Τσαντ.  Ο άνδρας μου απάντησε στις συκοφαντίες όσο πιο τίμια μπορούσε.  Στο τέλος, μετά από μια ψευδή και χαλκευμένη κατηγορία ότι δεν είχε χειροτονηθεί κανονικά, παραιτήθηκε.

Ο δρόμος άνοιγε, αν και όχι με τον τρόπο ακριβώς που το είχαμε φανταστεί.  Φύγαμε, με την πίστη μας άθικτη, αλλά και με το φόβο ότι χάθηκαν όλα αυτά για τα οποία είχαμε αγωνιστεί.  Άλλοι τριάντα επέλεξαν να εγκαταλείψουν μαζί μ’ εμάς το πλοίο που βυθιζόταν. (Κάποιος είχε πει ότι το να προσπαθείς να αποκαταστήσεις τις αποστατημένες Ομολογίες είναι σαν να τακτοποιείς τα καθίσματα στο κατάστρωμα του Τιτανικού.)  Ο κόσμος του Επισκοπελιανού Καθεδρικού εξαπέλυσε άλλη μια επίθεση, αυτή τη φορά προσπαθώντας να συγκρατήσει τους ενορίτες που διασκορπίζονταν: κατηγόρησαν τον π. Τσαντ ως αιρετικό που πληρωνόταν από την Ορθόδοξη εκκλησία για προκαλέσει αυτή τη διαίρεση.

Απτόητοι από τις φημολογίες, την 1η Ιανουαρίου 1994, η οικογένειά μου πήρε το Χρίσμα κι ο σύζυγός μου χειροτονήθηκε από τον επίσκοπο Βασίλειο.  Ο αγαπημένος αυτός φίλος μας βοήθησε στις δύσκολες μέρες που έρχονταν, κι εμείς απολαμβάναμε το γεγονός ότι τελικά μπορούσαμε να αναπαυθούμε κάτω απ’ τις φτερούγες ενός καλού και αγίου οδηγού, αληθινά διαποτισμένου από την Αποστολική Παράδοση.

Τριάντα άνθρωποι πήραν το Χρίσμα λίγες εβδομάδες αργότερα και από τότε αρχίσαμε την κοινή μας πορεία προς την Εκκλησία του Θεού.  Με τη βοήθεια, τις προσευχές και την ενθάρρυνση των ανθρώπων του Αγίου Γεωργίου, και τις προσευχές αμέτρητων Ορθόδοξων ενοριών, ιδρύσαμε την Ενορία των Αγίων Πάντων, στο Salina του Kansas. Τελέσαμε την πρώτη μας Ακολουθία στο παρεκκλήσιο ενός νεκροταφείου. Τον πρώτο χρόνο μας ως ενορία, γευθήκαμε όλοι την αμφιβολία και τη θλίψη που απορρέει από μια κατάσταση που έμοιαζε με διαζύγιο.  Πολλές φορές, ο άνδρας μου κι εγώ, είχαμε να παλέψουμε με το φόβο τι θα γίνουμε εμείς και τα παιδιά μας, χωρίς σύνταξη και ασφάλεια και με τα οικονομικά μας ασταθή.  Αναρωτιόμαστε αν είχαμε κάνει σωστή επιλογή, και πάντα ο Θεός απαντούσε με το πλούσιο έλεός Του και με θαύματα.

Πριν κάνουμε, πάντως, το μεγάλο άλμα της Πίστεως, πήραμε τα μέτρα μας ώστε να μην βρεθούμε πάμφτωχοι στους δρόμους, δίνοντας στους επικριτές μας επιπλέον πυρομαχικά.  Βρήκα αμέσως μια θαυμάσια δουλειά ως Γραφίστρια.  Επιπλέον, πολλοί από τους πιστούς δεσμεύτηκαν να δουν την Ορθόδοξη Ιεραποστολή μας να πετυχαίνει στις δύσκολες μέρες που μας περίμεναν, και πρόσφεραν απλόχερα το χρόνο και τις υπηρεσίες τους.

Πράγματι, το έργο μας ήταν απλό.  Το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να παραμένουμε πιστοί και να μην αφήσουμε τον διάβολο να βρει ερείσματα.  Εύκολα το λες, αλλά πώς το κάνεις;  Ωστόσο, κατά κάποιον τρόπο, καθώς αποκτούσαμε γνώση της Ορθοδοξίας, το έργο γινόταν με χαρά και η χαρά έκανε εύκολες τις θυσίες.

Το δεύτερο βήμα στην πνευματική μου περιπέτεια έγινε όταν βυθίστηκα στη μελέτη της Ορθόδοξης Υμνολογίας και των Ακολουθιών.  Με τη βοήθεια ενοριτών που είχαν γίνει Ορθόδοξοι την προηγούμενη χρονιά, βρήκαμε το δρόμο μας μέσα απ’ την νέα μουσική και τη διαφορετική δομή της Θείας Λειτουργίας, του Εσπερινού και του Όρθρου.

Θυμάστε την στενή οδό για την οποία μιλούσε πάντα ο Κύριός μας;  ο Ορθόδοξος δρόμος, ανακάλυψα, ότι δεν είναι εύκολος, σε γεμίζει όμως με ικανοποίηση.  Για πρώτη φορά, η προσευχή μετατράπηκε από χλιαρή, χωρίς νόημα επανάληψη σε μια τροφή που αλλάζει τη ζωή μας.  Πέφτω καθημερινά, αλλά τώρα έχω τα εργαλεία που με βοηθούν να σταθώ και πάλι και να συνεχίσω να προχωρώ προς τα εμπρός.

Νιώθω ότι εκτιμούν το ρόλο μου ως «khouriya» (η αραβική τρυφερή λέξη για την πρεσβυτέρα), και με έκπληξη βλέπω ότι οι άλλοι Ορθόδοξοι με δέχονται επειδή παίρνω στα σοβαρά αυτή την κλήση.  Ναι, δοκιμασίες υπάρχουν ακόμη, αλλά νιώθω επαρκώς οπλισμένη για να τις αντιμετωπίσω.  Η Ορθοδοξία είναι το θαύμα που αναζητούσα σε ολόκληρη τη ζωή μου.  Βλέπω τον Χριστό όλο κι περισσότερο στα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω μου, και μπορώ επιτέλους να απαλλαγώ από την πικρία και τον πόνο που ήταν η καθημερινή μου τροφή επί τόσα χρόνια.

Είναι μόνο μια μικρή αρχή σε μια μικρή ζωή.  Βρήκα το ατίμητο μαργαριτάρι, και ξέρω ότι θα μπορούσα να δώσω και τη ζωή μου γι’ αυτό.  Η συμβουλή μου σε όσους ακόμη αναζητούν;  Είναι η ίδια μ’ αυτήν που δεχόμουν από αμέτρητους ανθρώπους, οι οποίοι άφησαν άλλες παραδόσεις για να γίνουν Ορθόδοξοι: Μην περιμένετε! Εμείς επρόκειτο να τα χάσουμε όλα και αντ’ αυτού κερδίσαμε τα πάντα.  Καταδυθείτε, πιείτε άφθονο νερό.  Δεν είμαστε πια απ’ έξω, να κοιτάμε με λαχτάρα μέσα· όπως είπε ο επίσκοπος Βασίλειος «τη στιγμή που λάβατε το Χρίσμα, γίνατε Ορθόδοξοι και εγκεντριστήκατε αληθινά στο Σώμα του Χριστού.»

Shelley Hatfield

Από το ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ -ΒΗΜΟΘΥΡΟ

Πηγή:

https://fdathanasiou.wordpress.com/2011/03/17/παράθυρο-στον-ουρανό-η-μεταστροφή-μια/

<>